- 19 Mayıs 2016
- 15
- 3
- 1
- Konu Sahibi sudan cicek
- #1
Merhabalar..
30 yaşına gelmiş olup ta hala bu soruların cevaplarını arıyor olmak beni üzüyor ve utandırıyor açıkcası. Ancak yıllardır bir girdapta gibiyim, sürekli kendimle bunun kavgasını yapar haldeyim zaten. Ama halledemiyorum malesef. Bir kaç konu var ve ben düşündüm açıkca anlatmaya karar verdim. Her bir sorunumu paragraf halinde yazıcam daha iyi ifade edebilmek için.
1-) İnsanların çirkin tavırları konusunda tavrımı koyamıyorum. İçim sinirden stresten kararır gider ama ben asla tavır koyamam. Mesela; geçen gün işyerinde 2 erkek arkadaş ve ben komik bir muhabbet oldu gülüyoruz. Hani olur ya insana 2 dakka sonra aynı şeye tekrar gülmek tutar. Bende de aynısı oldu ve o havadan kaçmak için kendimi odadan dışarı attım. Çıkarken birinin diğerine şu espriyi yaptığını duydum, benim duymayacağımı sanarak fısıltıyla; harareti söndürelim istiyor gibi birşey dedi. Bunu duymamla içimin donması bir oldu zaten. Beni aşağılamışlardı anlayacağınız
O an siz olsanız ne yapardınız, eminim ki çoğunuz arkasına dönüp çıkışırdi ne dedin sen diye, belki de daha ağır tepkiler verirdiniz. Fakat ben ne yaptım biliyormusunuz, onların sandığı gibi duymamış gibi yürüyüp gittim. O an o kadar isterdim ki işaret parmağımı göstererek onlara haddini bildirmeyi. Haftasonuydu ve ben 1 kaç gün boyunca insanlar neden böyle diye karamsar ve kendime öfkeli şekilde düşünüp durdum. Gerek bu olayda gerek başka çirkin olaylarda neden tepkimi gösteremiyorum;; ilk olarak, saçma salak bir kompleks, kavga ederken basit görüneceğimi saplantı haline getirmişim ve istemsiz böyle düşünüyorum, halbuki ortada çirkin olay varsa kavganı yapmalısın yani.İkinci olarak daha kavga başlamadan şu giriyor kafama: karşıdaki bir iki kelime oyunu yapacak ve ben yine haksız çıkıcam. Çünkü ben dolambaçlı konuşmayı hiç beceremem. Üçüncü olarak; ben kendi davamın arkasında durmaya devam edemiyorum ki bir yerden sonra bunalıp pes ediyorum anlaşılmayınca.
2.) Bir diğer konu da kavga değil ama anlaşmazlık veya fikir tartışmaları sırasında da kendimi ifade edemiyorum. Ona sorsan o haklı, bana sorsan ben haklıyım. Ben karşımdakine bakıyorum mesela, olaya çok daha hakim olmuş, elini kolunu kullanıyor gür sesiyle anlatıyor, bir şekilde benim tezimi çürütmeyi başarıyor. Benim yapabildiğimse kişinin yüzüne bakıp sakin sakin anlatmak. Hatta konuya adaptasyonum bile bozuluyor. E tabi hal böyle olunca hep susturulmuş gibi oluyorum.
3.)Diğer bir konu; İnsanlardan birşey isterken yaşadığım cebelleşmeler. Bırakın kişisel bir şey istemeyi, o kişinin yapması gereken birşeyi isterken ya da söylerken bile sıkıntı çekiyorum. Acaba sesim sert çıkar mı, acaba emirvaki olur mu vs vs.
4.) Bir de; İnsanlara samimi ve iyi görünme çabası içindeyim, dışlanan kişi gibi görülmekten, sorunlu insan gibi gösterilmekten, arkamdan olumsuz eleştri yapmalarından korkuyorum.
Farkındayım anormal olduğunun.
Özgür olmayı o kadar istiyorum ki..Hiç bir zaman özgür olmadım çünkü ben.. Özgürce kızdıysam kızdım işte diyebilmeyi, komiksem komiğim işte diyebilmeyi..
Elbette ben egoist veya kuyu kazan olmak istemiyorum,, ben sadece kendim olmak istiyorum artık, ben kimim neyi severim, neye kızarım, ne istiyorum..
Ve tabiki insanların bana zarar vermesini de engellemek istiyorum artık. İnsanlar rahatça bana her istediğini yapamasın, beni kontrol edemesin istiyorum.
Beni dinlediğiniz için teşekkürler..
30 yaşına gelmiş olup ta hala bu soruların cevaplarını arıyor olmak beni üzüyor ve utandırıyor açıkcası. Ancak yıllardır bir girdapta gibiyim, sürekli kendimle bunun kavgasını yapar haldeyim zaten. Ama halledemiyorum malesef. Bir kaç konu var ve ben düşündüm açıkca anlatmaya karar verdim. Her bir sorunumu paragraf halinde yazıcam daha iyi ifade edebilmek için.
1-) İnsanların çirkin tavırları konusunda tavrımı koyamıyorum. İçim sinirden stresten kararır gider ama ben asla tavır koyamam. Mesela; geçen gün işyerinde 2 erkek arkadaş ve ben komik bir muhabbet oldu gülüyoruz. Hani olur ya insana 2 dakka sonra aynı şeye tekrar gülmek tutar. Bende de aynısı oldu ve o havadan kaçmak için kendimi odadan dışarı attım. Çıkarken birinin diğerine şu espriyi yaptığını duydum, benim duymayacağımı sanarak fısıltıyla; harareti söndürelim istiyor gibi birşey dedi. Bunu duymamla içimin donması bir oldu zaten. Beni aşağılamışlardı anlayacağınız
O an siz olsanız ne yapardınız, eminim ki çoğunuz arkasına dönüp çıkışırdi ne dedin sen diye, belki de daha ağır tepkiler verirdiniz. Fakat ben ne yaptım biliyormusunuz, onların sandığı gibi duymamış gibi yürüyüp gittim. O an o kadar isterdim ki işaret parmağımı göstererek onlara haddini bildirmeyi. Haftasonuydu ve ben 1 kaç gün boyunca insanlar neden böyle diye karamsar ve kendime öfkeli şekilde düşünüp durdum. Gerek bu olayda gerek başka çirkin olaylarda neden tepkimi gösteremiyorum;; ilk olarak, saçma salak bir kompleks, kavga ederken basit görüneceğimi saplantı haline getirmişim ve istemsiz böyle düşünüyorum, halbuki ortada çirkin olay varsa kavganı yapmalısın yani.İkinci olarak daha kavga başlamadan şu giriyor kafama: karşıdaki bir iki kelime oyunu yapacak ve ben yine haksız çıkıcam. Çünkü ben dolambaçlı konuşmayı hiç beceremem. Üçüncü olarak; ben kendi davamın arkasında durmaya devam edemiyorum ki bir yerden sonra bunalıp pes ediyorum anlaşılmayınca.2.) Bir diğer konu da kavga değil ama anlaşmazlık veya fikir tartışmaları sırasında da kendimi ifade edemiyorum. Ona sorsan o haklı, bana sorsan ben haklıyım. Ben karşımdakine bakıyorum mesela, olaya çok daha hakim olmuş, elini kolunu kullanıyor gür sesiyle anlatıyor, bir şekilde benim tezimi çürütmeyi başarıyor. Benim yapabildiğimse kişinin yüzüne bakıp sakin sakin anlatmak. Hatta konuya adaptasyonum bile bozuluyor. E tabi hal böyle olunca hep susturulmuş gibi oluyorum.
3.)Diğer bir konu; İnsanlardan birşey isterken yaşadığım cebelleşmeler. Bırakın kişisel bir şey istemeyi, o kişinin yapması gereken birşeyi isterken ya da söylerken bile sıkıntı çekiyorum. Acaba sesim sert çıkar mı, acaba emirvaki olur mu vs vs.
4.) Bir de; İnsanlara samimi ve iyi görünme çabası içindeyim, dışlanan kişi gibi görülmekten, sorunlu insan gibi gösterilmekten, arkamdan olumsuz eleştri yapmalarından korkuyorum.
Farkındayım anormal olduğunun.
Özgür olmayı o kadar istiyorum ki..Hiç bir zaman özgür olmadım çünkü ben.. Özgürce kızdıysam kızdım işte diyebilmeyi, komiksem komiğim işte diyebilmeyi..
Elbette ben egoist veya kuyu kazan olmak istemiyorum,, ben sadece kendim olmak istiyorum artık, ben kimim neyi severim, neye kızarım, ne istiyorum..
Ve tabiki insanların bana zarar vermesini de engellemek istiyorum artık. İnsanlar rahatça bana her istediğini yapamasın, beni kontrol edemesin istiyorum.
Beni dinlediğiniz için teşekkürler..
