Merhaba! 11 senelik evlilik ve 2 çocuktan sonra kpss ye hazırlanıp,34 yaşımdayken kadrolu olarak atandım. İşimi seviyorum,yıllardır hayalini kurduğum yerdeyim aslında,kendi mesleğimi yapıyorum. 1 sene olacak başlayalı. Ancak sorunlu bir çocukluk ve evlilikten midir bilmiyorum en ufak bir sorunda stres yapıyorum,uykularım kaçıyor,ya yapamazsam ya beceremezsem korkusu,yoğum heyecan ve kalp çarpıntısı,ellerde titreme... Hata yapmaktan fena halde korkuyorum. Her şeye rağmen yapıyorum,başarıyorum ama her yeni sorunda veya yeni gelişmede acaba demekten alamıyorum kendimi... Ya yapamazsam,ya aptal bir ezik gibi görünürsem... Ki bazen öyle göründüğüme eminim.İşimin başındaki akademisyen hoca tuhaf bir adam. Dengesi belli olmuyor. Bazen çok iyi,bazen de ters. Kendimi O'na karşı savunamıyorum,susuyorum hep
Çocukken hep susturuldum çünkü... Sus sen konuşma,sus cevap verme,sus sana b.k yemek düşer vs. Şimdi de cevap veremiyorum. Hoca Beni telefonla arağıdında mesela,kalbim çarpıyor,ya dediğini anlamazsam, ya dediğini beceremezsem diye... Oysa ki birimi biz ikimiz kurduk.Ki ben meslekten 14 sene ayrı kaldım. Buna rağmen yapmaya çalıştım ve yaptım da... Öyle ya da böyle! Öğrenciyken değil sınıfın,bölümün en gözde öğrencilerinden biriydim. Şu an herkes iyi gittiğimi söylüyor ama buna bir tek inanmıyorum. Korkularımı aşamıyorum. Yerimde olmak isteyen binlerce kişi olmasına rağmen,bir gün çat diye istifa etmeyi bile düşündüm. Korkularım,endişelerim beni yıpratıyor, Uzun oldu kusura bakmayın lütfen ama ne olur bir cevap verin.
❤
Umarım senin için iyi olur her şey... Dilediğin,düşlediğin ne varsa olsun. Ben ise iyi olacağım,olmalıyım da zaten. Takıntılarımdan kurtulacağım, kitap,video ya da terapi ile veya hepsinin yardımıyla bir şekilde toparlanacağım ve ardından her daim hasretini duyduğum o kelimeyi söyleyeceğim kendime... Aferin. Aferin sana,bunu da başardın.:)Şimdilik hayal... Önce korkularımdan arınmam ve insanlara sesimi çıkarmam gerekiyor. İnşallah başarabilirim. Çok yorgun hissediyorum artık. Uykularım kaçıyor.
