Katlanmazdım, Katlanmadım da zaten. Çoook küçüktüm lisedeydim. Bi sevgilim vardı. Böyle pasif sessiz biriydi, araba vs sürerdi ama güvenemiyordum beceriksiz gibiydi, nitekim kaza yaptık. Sonra devam ettik ama mesela laf arasında geçiyor hiç Bi ev işinden anlamaz. En basiti Bi erkek musluk tamir eder evdeki arızalara falan bakar dimi hiç birine dair bilgisi yok. Böyle Hanım evladı gibi biriydi. Çok zenginlerdi bence onun etkisi vardı. Toplum içinde de sessizdi, Bi olay olsa asla a beni koruyabilecek tipte birisi değildi. Bi kavga olsa ben aynı anda 3 5 kişiyi döverim seni her zaman korurum diyordu öyle bi durumda kalmadık ama bana o izlenimi aslaa vermedi. Ben o yaşta bunları görüp ayrıldım, çocuk aklımla bundan koca koca olmaz dedim ve ayrıldım da pardon siz niye ayrılmadınız? Şimdiki eşim ahh canımın için öyle biri ki inan her şeyi mi bilir, araba sürmesi mükkemmeldir(bana şoförlüğü öğreten de kendisidir bir kez bile kızmadan bağırmadan) , evde her şeyden anlar tamirat tadilat kurulum vs, e dışarı çıksak toplu Bi ortamda beni öyle bi tutar ki sahiplenir her zaman, şimdi kızımız var muhteşem Bi baba oldu, onun bakımında da yardım eder bana ev işlerinde de yardım eder, yetmez Bi derdim sıkıntım olsa her şeyi halleder, Ankara gibi yerde büyümüş ankarayı avcunun içi gibi bilir, eskişehirliyim ben 1 2 gelmesinde her yeri çözdü. Çok güçlüdür kendisini de beni de her zaman korur, şahit de oldum kaç kere. Yani şimdi eşimi o eski sevgilimle kıyaslaman bile eşime hakarettir yani o yüzden anlattım fakat kıyas yapmıyorum sen gör farkı. Eşinden güç almak çok ama çok güzel Bi şey. Erkeğin hem zeki hem de güçlü olması gerek manevi anlamda. O yüzden senin eşine katlanılmaz asla, fakat bunu düşünmek için geç kalmışsın. Çocuk gibi biriyle neden evlenirsin ki?