Bak ne güzel söyledin. Yemek borusu ve nefes borusu ayrı

Aslında beynin de bunu biliyor. Ama sana zorlama korkular yaratıyor. Beyninin oyununa gelme.

De ki ; beni kandıramazsın. Hiçbir risk yok. Herrşey kontrol altında. Ki gerçekten öyle..
Laveciğim benim panik atak lisede başladı. İlk önce sınıfta ders sırasında oldu. Ölüyorum sandım.

Kendimi dersten zor attım. Ve lise bitene kadar tehşis konamadı. Sene 1993 falan. O zamanlar panik atak bilinmiyordu. Tehşis de konamadığı için ben berbat günler geçirdim. Hatta üniversite sınavında defalarca panik atak krizi geçirerek sınavı kazandım

Ooo maceralarımı anlatsam.. Sonra ünivte yılları geldi. İzmir'e geldim. Kendi araştırmalarımla hastalığı tehşis ettim. Ve doktora gittim. tedavi ilaçlar vs geçti.
Ama tamamen değil.. Yine hastaneye gittiğimde falan kötü oluyorum. Hastaneler fobim. En son panik atağımı ise Bodruma balayına giderken yaşadım.

Uçağa bindik. İlk binişim de değil.Daha önce defalarca uçağa binmişim. Herşey çok güzel. Yeni evlenmişim. Mutluyum falan. Eşim cam kenarında. Ben koridor tarafı. Bir anda bir başladı. Deprem gibi

Başım dönüyor, gerildim, bayılacağım.. Uçaktan inene kadar 30 dakika cehennem azabı yaşadım. Çok kötüydü. O günden beri de uçağa binmedim.

Ama her an tekrar mecbur kalabilirim. İlaç kullanmadığım için kendimi telkin edip ; korkumun üstüne gitmeyi düşünüyorum. Yani uçağa tekrar binmeliyim.