Premature Bebekler Prematüre annelerin psikolojik durumu

Ben çekmedim netten buldum:) bebekleri öpün olurmu benim için

hımmm o tontiş var ya aynı benim kızımın küvez komşusuna benziyo da...
acaba dedim konyada mı çektin...bebek bebeğe benzer de bu kadar benzeyeni ilk defa görüyorum....

yazık ki şu yazılanlar yer mekan ve zaman farklıda olsa aynı yoğunlukta ve yanlızlıkya geçiyormuş bir kere daha anladım... benim bebeğim 34 haftalık doğdu küvez ihtiyacı olmadı ama doğum esansında insanlık dışı bir muameleyle karşılaştım ... doğumu yapmayı düşündüğüm doktor erken doğum diye küvezli bir hastane bul demişti ve o gece gezmediğimiz ve can pazarı yapılan nice sağlık kuruluşundan sonra son durağımız bir devlet hastanesi oldu , doğumhanede yaşadıklarım beni çok yaraladı azarlamalar , hakaretler ve son olarak normal doğum sonrası epizyo dikişlerimin uyuşturulmadan dikilmesi tuz biber oldu ama esas önemli olan epizyo dikişleri esnasında sağlık çalışanlarından bebekte iş yok lafını duymaktı bu kilosu için söylenmişti 2600 doğan bebeğe... o sırada kendimi nasıl suçladım nasıl çöktüm anlatam ama işin peşini bırakmadım sağlık bakanlığına şikayet ettim ve kişiler insan haklarına ihlalden ceza aldılar ondan sonra biraz rahatladım. Ama evde yaşananlar da ağırdı herkesin gerçek yüzünü ve samimiyetsizliğini görüyor allahtan ki eşim çok destekçimdi zaten hayatta ondan daha yakınım yoktu ... ben 3,5 aylık hamileylen anacığımı amansız bir hastalık yüzünden kaybettim , doğumdan sonra onun yokluğu daha doğrusu ölümü zamanında karnımdaki bebek yüzünden ötelediğim yasım ve acım hat saffaya , çünkü yanlızlığımı ve zavallılığımı hissetmemi sağlayan aile bireyleri yeterince yanlız bıraktılar , herşey çok normalmiş gibi olmadık kaprisler le karşılaştım , bana bakmadılar normal doğum dediler ... bebeği emzirmeyi bilmiyordum devlet hastanesinde emzirme hemşireleri eğitim yada yardımda bulunmadılar evde kapris takımı da bir şey bilmiyordu ama bilenlerede izin verilmedi bebeğim beslenememekten sarılık oldu. bebeğimi beslemeye başladım ama bu seferde benim bakımsızlığımdan sütüm kesildi , bebeğim 4.5 aylık ve sağlıklı en büyük tesellim o,dile gelmeyen daha nice cümle ve yaşanan , hepimize sabır ve güç versin ...

Canım benım allah sana ve bebeĞıne saĞlık versın gerısı Önemlı dııl.ufak ayrıntılara takma...sadece ŞÜkret.benımde 4 dÜŞÜĞÜm ve bıtane 28 haftalık dÜnyaya getırdıĞım bebeĞım vardı.1.300 gr doĞdu ama ÖmrÜ yoktu sadece 2 gÜn yaŞayabıldı.ellerım bomboŞ kaldı.keŞke yaŞasaydıda kÜÇÜcÜk olsaydı.allah ım bızıde bÖyle sınav edıyo napalım.benım gıbılerını dÜŞÜn ve psıkolojını rahat tut.saĞlık olsun gerısı yalan...

canım cok duygulandım allah yardımcınız olsun okurken sizler için dua ettım

moji .!.:

yazık ki şu yazılanlar yer mekan ve zaman farklıda olsa aynı yoğunlukta ve yanlızlıkya geçiyormuş bir kere daha anladım... benim bebeğim 34 haftalık doğdu küvez ihtiyacı olmadı ama doğum esansında insanlık dışı bir muameleyle karşılaştım ... doğumu yapmayı düşündüğüm doktor erken doğum diye küvezli bir hastane bul demişti ve o gece gezmediğimiz ve can pazarı yapılan nice sağlık kuruluşundan sonra son durağımız bir devlet hastanesi oldu , doğumhanede yaşadıklarım beni çok yaraladı azarlamalar , hakaretler ve son olarak normal doğum sonrası epizyo dikişlerimin uyuşturulmadan dikilmesi tuz biber oldu ama esas önemli olan epizyo dikişleri esnasında sağlık çalışanlarından bebekte iş yok lafını duymaktı bu kilosu için söylenmişti 2600 doğan bebeğe... o sırada kendimi nasıl suçladım nasıl çöktüm anlatam ama işin peşini bırakmadım sağlık bakanlığına şikayet ettim ve kişiler insan haklarına ihlalden ceza aldılar ondan sonra biraz rahatladım. Ama evde yaşananlar da ağırdı herkesin gerçek yüzünü ve samimiyetsizliğini görüyor allahtan ki eşim çok destekçimdi zaten hayatta ondan daha yakınım yoktu ... ben 3,5 aylık hamileylen anacığımı amansız bir hastalık yüzünden kaybettim , doğumdan sonra onun yokluğu daha doğrusu ölümü zamanında karnımdaki bebek yüzünden ötelediğim yasım ve acım hat saffaya , çünkü yanlızlığımı ve zavallılığımı hissetmemi sağlayan aile bireyleri yeterince yanlız bıraktılar , herşey çok normalmiş gibi olmadık kaprisler le karşılaştım , bana bakmadılar normal doğum dediler ... bebeği emzirmeyi bilmiyordum devlet hastanesinde emzirme hemşireleri eğitim yada yardımda bulunmadılar evde kapris takımı da bir şey bilmiyordu ama bilenlerede izin verilmedi bebeğim beslenememekten sarılık oldu. bebeğimi beslemeye başladım ama bu seferde benim bakımsızlığımdan sütüm kesildi , bebeğim 4.5 aylık ve sağlıklı en büyük tesellim o,dile gelmeyen daha nice cümle ve yaşanan , hepimize sabır ve güç versin ...

Genişletmek için tıkla...

hastaneyi şikayet etmen büyük bir cesaret işi. ama çok sevindim gerçekten. bende senin gibi muaemelelerle karşılaştım. bende normal doğum yaptım ama ne doğum !!!!! çevremdeki herkes şikayet etmemi istedi ama ben uğraşamam deyip üstüne sünger çektim. ama inanırmısın aradan koca 3 sene geçti ( allahtan kızım gözünde ufak bir problem dışında sağlıklı doğdu) ama ben halen orada kaldığım 20 saatin etkisindeyim. halen dün gibi aklımda ve her düşündükçe orda çalışan herkesi boğmak istiyorum ve beddua ediyorum hepsine. sen en güzelini yapmışsın ve şikayet etmişsin. ben senin kadar cesaret göstermedim. onların yaptıklarıda yanlarına kaldı.

yummy senle yazışmak isterim mümkün mü

ben mi ileti yazamıyorum sen mi bana cevap vermek istemiyorsun lütfen benim sana çok ihtiyacım var

esvetkaya .!.:

ben mi ileti yazamıyorum sen mi bana cevap vermek istemiyorsun lütfen benim sana çok ihtiyacım var

Genişletmek için tıkla...

yumy için yazdın galiba ama arkadaşımız pek sık girmiyo forma o yüzden girince görürse sana yazacaktır

sana yazabildimmii peki ben burdan ileti yazamıyorum bir türlü

mecbue saana ulaşmaya çalışıyorum

bende premature bebek annesiyim. 72 gün yenidoğan yogun bakımda yattı. bebeğim şu anda 4 aylık ama kronik akciger hastası bu yüzden en ufak enfeksiyonda hastaneye tekrar yatıyoruz. idrar yolları enfeksiyonu dolayısıyla yattığımız hastaneden dün taburcu olduk. 4 aydır yaşadıklarım arasında psikolojimi düşünmeye hiç fırsatım olmadı ama artık bedenim alarm vermeye başladı. bacaklarım çok şişiyor ve bunun psikolojik olduğunu söylüyor doktorlar. Allah tüm annelerin yardımcısı olsun...

merhaba benim adım naime
08.05.2010 saat 07:05 hayatımın dönüm noktası diyebilirm 27.hafta bitti 28 girdiğim gün bebek doğdu yaşadıkların gayet normal bence o anda herkes doktor kesiliyor ya insanın başına umarım atlatışsındır sıra bende neyse ki artık kimseyi takmıyorum canım isterse aglıyorum canım isterse gülüyorum bence sede takma çok güzel bir ata sözümüz var ( aglarsa anam aglar gerisi yalan aglar ) en büyük yadımcım moral destekcim heyşeyim diyebilirim bir tek canım annem
. yazarsan sevirnirm sana ve bebişine yada bebişlerine uzun ve saglıklı bir ömür diliyorum .

naime_72 .!.:

merhaba benim adım naime
08.05.2010 saat 07:05 hayatımın dönüm noktası diyebilirm 27.hafta bitti 28 girdiğim gün bebek doğdu yaşadıkların gayet normal bence o anda herkes doktor kesiliyor ya insanın başına umarım atlatışsındır sıra bende neyse ki artık kimseyi takmıyorum canım isterse aglıyorum canım isterse gülüyorum bence sede takma çok güzel bir ata sözümüz var ( aglarsa anam aglar gerisi yalan aglar ) en büyük yadımcım moral destekcim heyşeyim diyebilirim bir tek canım annem
. yazarsan sevirnirm sana ve bebişine yada bebişlerine uzun ve saglıklı bir ömür diliyorum .

Genişletmek için tıkla...

merhaba benim adım pınar evet anlattığınız gibi tarif olmayan bir duygu içerisine giriyorsunuz aranızda en geç doğum yapan benim herhalde 32 hafta 5 günlüktü kızım dünyaya geldiğin de benim kızımda kronik akçığer hastası en ufak enfenksiyonda hastanedeyiz gün içinde hersey normalken akşam hastaneye zor düşüyoruz vücudun mikropla savaşacak güçü yok çok fazla ateşleniyo 40 c altına düşüremiyoruz ama rabbime binlerce kez şükürler olsun ki yavrum kucagımda

merhaba kızlar. bende prematüre bebek annesiyim. şuan kızım 2 yaşında şükürler olsun herşey geçti bitti ama bende çok yaşlandım.
sizi en iyi prematüre bebek anneleri anlar. arkadaşımla aynı haftada doğum yaptık o kayınvalide yanında kaldı kalabalıkbir ortamda bende kızımla tek başımakaldım ilk 7 ay kimseyi eve sokmadık ben dışarı çıkmadım çok titiz davrandık. bunlar çok önemli. arkadaşımın bebeğinin gelişimi çok geri benim kkızım 1 yaşına gelemeden yaşıtlarını yakaladı.
bakım çok önemli. size tavsiyem bol bol emzirin. kızım 4 ay meme ememedi ağız refleksi gelişmemişti ama yılmadım kaşıkla ağzına akıttım biberon verdim 4 ay sonunda meme aldı ve 21 aya kadar emdi.
bol bol anne sütü başka ilacı yok.
kendinize iyi bakacaksınızki çocuklarınızda iyi olsun.
çok zor bir dönem. allah herkese yardım etsin.
2. bebek dediği zaman eşimi gırtlaklayasım geliyor sadece anneler çekiyor. başka kimse değil. her saa başı kalktım sütümü sağdım kızıma içirmeye çalıştım her saat başı kalkıyordum 20 cc sütü bitirmesi 30 dakkayı buluyordu ama yılmadım hep yaptım bunu. uykusuz geceler stres eşimle boşanma noktasındaydık. ama kızım içindi herşey.
hepsi geride kaldı. şimdi çok tatlı bir cadı oldu bende herşeyi unuttum. darısı size

Merhaba benim kızım da prematüre. 29 haftalıkken serviks yetmezliğinden doğdu. 1.150gr. doğdu ve 31 gün küvezde kaldı. Doğumdan çıkınca onu görebilmek için yeni doğan yoğun bakım ünitesine indim. onu kucaklayamamak ve öyle küçücük savunmasız kablolara bağlı olduğunu görmek çok üzücü bir durumdu. Günde iki defa onu görmeye gidiyordum. Çok şükür geçti o günler. Zor günlerdi. Kızım hastaneden çıktığında 1560 grdı. O kadar küçüktü ki onu kucaklarken bile incinmesinden korkuyorduk. Küçük bir yastık aldık hep onunla kucakladık. hastaneden eve çıkınca kimselere çıktığını söylemedik. eve kapandım. Sadece onun bakımıyla ilgilendik. emziremiyordum ama sütüm kesilmesin diye hep sağdım. Şimdi kızım 5.5 aylık 5900gr. Aldığı her gr bize mutluluk veriyor. Çok şükür gelişimi iyi gidiyor. onun büyümesini izlemek gülüşünü görmek öyle büyük bir mutluluk ki... yaşanan o ilk günler rüyaymış gibi düşünüyorum.

aktuel .!.:

selam

arkadaşlar erken doğum yapmış ve prematüre bebekler sahipi olarak ben üzerimdeki sinir halini atlatamıyorum.Ne kadar da olumlu düşünsem kendimi artık tanıyamaz hale geldim.Bebeklerim iyi, problemsiz devam ediyorum.Annem büyük yardımcım fakat yaşadıklarımdan mı ne mutluyum ve mutsuzum, hayalimde kurduğum gibi gelişmedi kendiliğinden bebek sahipi olmamam tüp bebek yöntemiyle olmam 3 denemde aldığım ilaçlardan mı, erken doğumdan mı yaşadığım prematüra ( kuvez ) döneminde hep olumlu düşünmeye zorlamaktan kendimi sıkmam mı, annesütü bile veremeyişinden mı, herkesin bana akıl vermesinde mi( ben bir şey bilmiyormuşum gibi çevreden şöyle yap , bak böyle yaptığın içi gibi) bir arkadaşımın dediği gibi sıkıntılı dönemin bende bıraktığı izler mi .?Sizler de benim gibi misiniz sinir hali, kontrolden çıkış üzerine alınma falan .Yardımınıza ihtiyaçım var .normal mı yaşadığım durum?

Genişletmek için tıkla...

aynen bende öyleyim. üzgün bi halim var. hayttan kopömul gibiyim. kızıma bakıncada sevniyorum şükrediyorum allaha ama bazen kendimi kaybediyorum o sinirle eşimede kötü davranıyorum..

Zümmin .!.:

bende bi premature annesiyim canim gecen senenin annelerindenim....bebegim suanda 1,5 yasina girdi...hala benim kizim tedavi aliyor...yani hastalikli dogdu...ciger yetmezligi var ve mamasini mide hortumundan veriyorum...gecen ay cigerlerin iltihap oldu ve yogun bakimda kaldi...kaybediyorduk...bunu ücüncü sefer yapti bize...ama toparlandi..kalp atislari durdu...sonra rabbim bi mucize verdi...

benmi ben neler yasadigim ancak Allah bilir...yasim 22 idi o siralar..simdi 23...ve eglenmenin gezmenin yani kafaya hic bisey takmanin yasi...

ben ölümek istedim...ben esimden ayrilmak istedim (sebep bende gendefekti yüzünden böyle hasta dogmus)

kendimi sucladim....geceleri öldügümü saniyordum ve hastaneye yakin karanlik bi odam vardi...sanki cesetimi aliyorlar saniyordum...

ama arkama dönüp baktigimda cok sey ögrendigimi farkindayim...tamam simdide üzüliyorum hala kizimin haline...ama Allahima hamd ediyorum...o geldiginden beri hayatin anlamini ve sagligin anlamin ögrendim...o benim icin cok büyük bi ögretmen oldu..

simdi öbür cocuklar gibi olmasada...gülücük atiyor...sesimi duyunca seviniyor...yavas yavas ilerlemeye basliyor...

doktorlar hala diyor...ümit etmeyin belki bi kac ay sonra ölebilir...

ben Allahtan baska kimseye güvendigim yok...eger moralim bozulursa yada SIKINTIya düstügümde ona yalvariyorum....icim ferah...nedenmi...ben bi telefonla ambulans 2 dakikada evime geliyor....doktorlar hemen seferbarlar....ya o filistindeki cocuklar...onlar napsin...böyle böyle icimi ferahltamaya calisiyom...ben ve esim bebegim icin eliizden gelen en iyisini yapmaya calistik ve calisiyoruz..onun icin bizim hayati degistirdik...ama hep sabir ediyorum...bir gün mutlaka benimde yüzüm gülcek...rabbim sabreden kullarini severmis..

suanda tüp bebek tedavisine bende baslicam....her sonuc ne olursa olsun....yinede umutluyum...rabbim bebeklerine...ve benim bebegime ve tüm bebeklere sifa versin

bizlerede sabr

Genişletmek için tıkla...

canım çok üzüldüm okudum allah yar ve yardımcın olsun gerçekten. evlatlarımızı bize bağışlasın...
erken yaşya öğreniyoruz hayatı. bende 24 yasında anne oldum.

prematüre bebek ailelerine destek amaçlı kurulan sayfamıza bekleriz.
Facebook'a Hoş Geldin

allah herkesin bebeğini annesine babasına bağışlasın.bende 32+4 haftalık doğum yaptım.oğlum 2 270 gr doğdu.doğum yapacağımı öğrendiğimden beri stresli gergindim.aklım hep oğlumdaydı.sağlıklımı olacak allaha hep dua ettim.sağlıklı olsun bebeğimi sağlıklı sıhatli kucağıma alabiliyim dedim.çok problemi yoktu ilk gün kısa bir süre solunum problemi oldu sonra kendiliğinden geçti.10 gün küvezde kaldı.oğlumu hep güçlü bebeğim benim güçlü oğlum diye sevdim.oğlum için 10 gün bizde hastanede özel odada kaldık.emzirme saatlerini iple çekiyordum.küveze girdiğimde hep ağlamak istiyordum.onu öyle görmeye dayanamıyordum.oğluma aldığım kıyafetleri ancak 10 gün sonra giydirebildik.emziremiyordum küçüktü kucağımda tutamıyordum.ama dedim güçlü olacam oğluma destek olmalıyım beni hissediyor.emzirmeye çalışırken hep konuştum onunla benim güçlü oğlum az kaldı evimize gidecez dedim.gece gündüz dua ettim oğlum için küvezdeki bebekler için.hiç uyuyamıyordum.sadece eşim vardı yanımda.o zaman çok destek oldu bana.ama eve geldikten sonra ben ne kadar ilgiliysem o da okadar ilgisizdi.bana güvendiği için öyle yaptığını düşündüm.ben çocuğa bişey olacak diye hep kendim ilgilendim bakabilecekmiyim acaba dedim.ama annelik başka duyguymuş.hep diyorlardı çevremdeki arkadaşlar sen çocuk bakabilecekmisin diye.şimdi oğlum 4 aylık 3,5 aylıkken 7,5 kiloydu.sadece anne sütü aldı.ben oğlumu tek başıma tosbik yaptım herkes şaşırdı.tebrik ediyorlar çok iyi bakmışsın diye.ama çok gergindim herkese kızıyordum bağırıyordum vücudumda birşeyler çıktı piskolojim bozuldu kaslarım gevşemiş doğumdan sonra sırt ağrılarım başladı bebeğimi indirip kaldıramadım bunlara rağmen kimse yoktu yanımda.kayınvalide sudan sebeplerle doğuma geldi çocuğu görmeden geri gitti memleketine bir taraftan ona sinir oldum.4 ay arayıp sormadı 4 ay sonra aramış beni çocuğu soruyor.bende ağzıma ne geldiyse söyledim.şimdiye kadar yaptığı herşeyi içime attım ama bu kadarı fazla dedim.biz neler yaşadık çocuk fıtık ameliyatı olacak küvezde bıraktı gitti oğlumu.eşimede diyorum yetti artık annenle birdaha ne görüşürüm ne konuşurum.utanmadan 4 ay sonra aramış bizi soruyor.bizi hastanede bıraktın gittin.hasta hasta oğluma baktım sen nerdeydin.kendi annem 15 gün kalabildi yanımda onunda evde yatalak hastası var oda kalamadı daha fazla.o dönemde ona bile bağırıp çağırdım.açıkcası kimseyi gözüm görmüyordu.benim hem piskolojim hemde bedenim okadar yorgunduki.şimdi oğlum gülücük yapıyor bana.yorgunum ama kendimi daha iyi hissediyorum.eşimle hala kavga edip duruyoruz.oğlum çok zor bir çocuk sürekli ıkınıyordu ağlıyordu o yüzden pek ilgilenmek istemiyordu sadece sevsin yeter.ama benimde pilim bitiyor bir süre sonra dinlenmeye ihtiyacım var.ama dinlendirecek adam yok.grip oldum yatak döşek yattım maske takıp oğlumu emzirdim.kimse anlayışlı dilsağı solu kırmışım.o çocuğu kimse benim kadar düşünemez kimse benim kadar gergin stresli olamaz.loğusalık dönemi diyip kimse anlayış göstermiyor.hiçbirşey umrumda değil tek derdim güçlü olup oğluma çok iyi bakabiliyim.benden başka kimseden fayda yok oğluma kırılırlarsa kırılsınlar.bende herkese kırgınım.tek mutluluk kaynağım oğlum şimdi.onun bir gülüşü.

Merabalar benm bebeğimde 26 haftaya girmeden dunyaya geldi...Ben daha onu göremeden koklayamadan küvöze aldılar ...Kendi yawrumu birilerinden ızın alarak görebilmenın acısı mı yoksa keşke hamıleliğimde kafama herşeyi takmasaydımda bebeğim erken doğmasaydı mı?Hastanede yatarken doğmaması için dualar ettım daha zamanı vardı onu benden alamazlardı onun bana ihtiyacı vardı,onu ılk ben görecektim(haketmeyen bazı ınsanlar bile benden önce gördü),ilk ben duyucaktım ilk ağlamasını ....Ama olmadı...


ONU görmek için ızın aldım yoğun bakıma girdim dokun dediler mınık ayaklarına dokundum başını kaldırıp sanki hep senın yuzunden der gibi yüzünü buruşturdu....Evet benm yüzümden keşke onu bunu kafama takmasaydım ama onlarında hatası vardı ben hamıleydım hassastım uzerıme gelmek yerıne susucklardı...

EVE gittiğimde karnımda değildi, ama odasındada değildi,ağladıgını,acıktıgını bile bilmiyodum...Benım bi bebeğim vardı ama yoktu....Onu hemşirelerin kucağında gösteriyorlardı ufacık bı camdan elleriylede çok guzel bi bebek die DE işaret ediyorlardı ama ben onun yuz hatlarının bıle neye benzedığını bılmıyordumm....Keşke o temızlıkçilerin,hemşirelerin yerinde ben olsaydım..hakları çok gecti bebeğime benm yerime onlar uyumadı onlar baktı yedirdi...Hepsinden Allahh razı olsun...
25 GUN SONRA benı 2. kez içeriye soktular...Arkadaşım camdan dıkkatlıce ızlemiş bizi...yÜzünü göremeyeceğim şekilde başını cevirmişti hemşireler dokun dedi ,dokundum o minik başını nasıl bı azımle kaldırdı bilemezsınız beni hissetmişti dahada değişiği arkadaşım dikkat etmiş kalp atışlarına ben dokunmadan önce 90 atarken ben dokununca 110a çıkmış...GÜZEL yüzlü cücemdi o benmmm....

3 4 GUN SONRA İLK DEFA onu emzırecektim hemşire kucağıma verdi garipti o benim miydi?????Hala sanki karnımdaymış gibiydi....Zamansız gelmişti ama onu ben dünyaya getirmiştim...

Git geller sonrası bebeğim 2 kiloya ulaşınca sepetiyle hazırlayıp verdiler....Sanki leylekler göndermiş gibi...:)))))Ben işte böyle bi psikolojideydım ...Ya siz,?????


Şimdi mutluyummm 2 yaşına giricek yakıında bi kere kopmadık birbirimizden ve Allah izin verirse asla kopmıcaz .....Onu nere gidersem götürüyorum,ilk aylarından itibaren,,yURt dışına,cafeye,alışverişe, hatta bara bile....o hep benm yanımda onsuz nefes alışlarım değişiyo...Kimseye emanet bile edemıyorummm ...vE o benm sokakta görüpte merakla gelen çocukların değimiyle MİNYATÜR BEBEĞİM....