canim benim insanlar neler neler yasiyor neler anlatiyor. Ben gittim cok ta rahattim cunku psikologlar hic bir seyi sasirarak dinlemezler onlarin meslegi bu.
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Psikiyatriye gidiyorum. Bana yardımcı olur musunuz?
- Konu Sahibi krgzzynp
- Başlangıç Tarihi
Ne kadar güzel uzunca konuşabildiğiniz doktora denk gelmişsiniz. İlk ve son olan psikiyatr tecrübemde içeri girdim. Neyiniz var dedi. Ben dedim değerli hissetmiyorum, mutsuzum, ağlıyorum. 1 yıldır böyleyim aşamayınca geldim. Bir kitap okudum bir testt vardı onu yaptım ve depresyonda olduğumu söylüyordu dedim. Doktorsa bana sen zaten her şeyin farkındasın. Psikologla da görüşmek ister misin dedi. Ben dr siz nasıl uygun görürseniz neye ihryiacım var siz daha iyi bilirsiniz dedim. Sen ilaç kullan bu ilaçtan başka bir şeye ihtiyacın yok dedi. İlaçlarımı aldım biraz iyi de geldi ama sorunumun kökenini çözmüyordu. Bıraktım.
Şimdi başka bir doktora gideceğim. Gerçekten iyi olmak istiyorum. Nefes almak istiyorum. Acıyla uyumak istemiyorum. Ama kalkıp da aşk acısı çekiyorum diye anlatmayı kendime yediremiyorum
- 19 Haziran 2016
- 551
- 974
- 103
Ben aşk acısı olarak düşünmüyorum böyle şeyleri, başka sorunlar vardır altında içinden çıkamadığınız düşünceler ya da haksızlık olduğunu düşünüyorsunuzdur. İlk seferde denk gelmem evet gerçekten şanstı ama bence kapıdan girer girmez inanılmaz bir ağlama krizine tutulmuş olmamdan endişelendiği için o şekilde yaklaştı diye düşünüyorum. İkinci randevuda bana bir şema çizdi değerler ile ilgili, takıntılı düşüncelerden kurtulamıyordum, aynı şeyi zibilyon kere geçiriyordum aklımdan artık beni boğana kadar ya da yeni bir düşünce yerini alana kadar. Son zamanlarda nöbetler yaşamaya başladım ve her şeyin ben de farkındaydım, anlatırken bana da aynı şeyi söyledi. Yalnız benim fark edemediğim şey agresif ve tahammülsüz halimin kişiliğim olmadığıydı. Yazdığımda düzelmiş gibi geliyordu ve randevuları iptal ediyordum bu yüzden, aklıma gelen her şeyi yazdım, sorabileceğim insanlara bende ne sıkıntı görüyorsun diye sordum. Anlattığım zaman kendimi bir noktadan sonra başkasının dedikodusunu yapıyormuşum gibi hissediyordum. İlaç kullan veya kullanma diye önerilebilecek bir şey değil, kullanmam gerekiyordu kullanmaya başladım o ilk 20 günde son 1 yılda dışarı çıktığımdan daha çok dışarı çıktım. İkinci randevuda bunları anlattığımda "ne oldum aşamasındasın daha, ben neymişim be diyeceksin" dedi doktor. Bilmiyorum bir sürü fiziksel hastalığın sebebi stresken en çok çekinilen şeyin bu konuda bir adım atmak olmasını anlayamıyorum. Lütfen gidin ve anlatın kendinizi içinizden geldiği gibi.
aa buda sıkıntı mı demek ne demek kahvede yaşlı amcalara anlatmıyorsunuz derdinizi. bu konuda senelerini okumak ve uzman olmak için çalışmış birine anlatıyorsunuz.zaten siz içinden çıksanız problemin neden gidesiniz.sorun cinsel olsaydı söyleyemem ayıp kaçar mı olacaktı.karşınızdaki doktor sizi iyice dinleyecek ki faydası olsun size. tabi psikoloji konusunda da diğer doktorlar gibi şifayı hangi doktorda bulacaksınız zaman gösterecek.
Çok ama çok teşekkür ederim. Beni cesaretlendirdiniz. İsterse gülüncek bir sebeple olsun bana acı veren bir şeyden kurtulacaksam anlatıcam. İnşallah bu kez faydasını görirüm
Evet utanmayacağım derdimden .Umarım bu kez doktordan yana yüzüm güler. Ayrıca psikologla da görüşmek istediğimi söyleyeceğim. Umarım artık kendime gelirim
- 19 Haziran 2016
- 551
- 974
- 103
Gülünecek bir şey değil, başkasının derdiyle haline şükret kültüründen nefret ediyorum, birbirimize çok sık yapıyoruz bu hatayı. Herkesin derdi yaşayana büyük gelir, insanların dertleriyle başa çıkma şekli, o derde vereceği tepki başkadır. Birbirimizin kopyası değiliz sonuçta. Benim elim kesildiğinde gülerken bir başkası kanı görüp bayılabiliyorsa her şey olabilir. Aşırı duyarlı olduğumu düşündüğümü söyledim, dünyadaki her sorun omuzlarımda gibi hissediyordum, bütün sorunları ben çözmek zorundaymışım gibi. Doktor dedi ki, en çok alttan almamız gereken kendimizken en çok acımasızlığı kendimize yapıyoruz. Kendimizi küçümsüyoruz, dertlerimizi önemsemiyoruz, vücudun bize verdiği sinyalleri görmezden geliyoruz. Hep diyordum ki gitmeden önce acaba ben mi abartıyorum, böyle bir şey yok mu, sadece ilgi mi çekmeye çalışıyorum. Ama inanın ki öyle değil, öyle değilmiş. Kendinizi kötü hissediyorsanız bunun için çare aramalısınız. Ruhsal sıkıntıların bedensel sıkıntılardan hiçbir farkı yok, hatta çok çok daha önemsenmesi gereken şeyler dediğim gibi. Sıkıntılarınızı lütfen küçümsemeyin.
Allah şifa versin bende de bir tür saplantı var. hamile kalmaydı çocuktu kendi kendine idare etmekti. bu zamana kadar geldim bende de ayrıca depressif uçlu bipolar var. ailede genetik kardeşimde manik depresif.kızımı sağ sağlim bi yaşına kadar emzirip gıdaya geçtiğinde etraflıca bende gideceğim. ayrıca hep psikolojik hastalıkları akıl eksikliğine yoran bir toplumdayız bu yüzden insanların bilinçaltına kazınıyor.insan akılsızlıktan değil aklının bilincinin artıp genel dengesini bozmasından hasta oluyor.
Bakarsanız görünüşte aşk acısı ama daha derinlerde bambaşka yaralarım var zaten. Yani küçümsenecek bir durumum da yok da.. Konuya giriş şeklim beni anlayacak mı ya beni anlamazsa önemsemezse iyi gelmezse korkuları.. Bunu gitmeden bilemeyeceğim. Umarım hayal kırıklığı yaşamam
- 7 Ağustos 2018
- 11.448
- 69.380
- 518
- 19 Haziran 2016
- 551
- 974
- 103
Karşılaştığınız insandan hoşnut olmazsanız bir başkasını denersiniz, emir değil yazdıkları ya da söyledikleri. Her insanın dediğim gibi bakış açısı başka. Ve eminim yalnız başına bir sorun olmadığının yazılarınızdan, çekinmeyin ya da endişelenmeyin. Umarım çarenizi bulursunuz en kısa zamanda. :)
Çok çok teşekkür ederim. Umarım bulurum, randevumu aldın. Sağ olun :)
- 11 Ocak 2016
- 865
- 898
- 103
benden de bi tavsiye. doktora gidin derdinizi anlatın. ilaç verirse ilaçları kullanın. ama sakın internetten ordan burdan araştırmayın. çok farklı yorumlar olabiliyor. doktorlarında en çok kızdığı konu bu. onun tavsiyesinin dışına çıkmayın. sonuçta ünv koca koca kitapları hatim edip bu alanı seçmişler. kardeşim de rahatsızlıkalrı vardı. herkes bi yorum bişey diyodu. fıstık gibi gitti psikiyatri hastanesine ilaçlarını düzenli kullandı ve halen de kullanıyor. hastaneye ilk girdiği ile şimdiki arasında dağlar kadar fark var. allah doktorlarımızı başımızdan eksik etmesin. geçmiş olsun size de
- 23 Ağustos 2012
- 52.584
- En iyi cevaplar
- 1
- 245.638
- 898
Ablacim ben de cok buyuk siddette ve cok uzun sure ask acisi cekmis biri olarak soyleyebilirim ki, geciyor. Zaman her seyin ilaci, gercekten bak. Ben mesela takintili veya saplantili olarak adlandirilcak kafada biri asla degilim, genel olarak kendi isime bakarim kendi hayatimi umursarim. Ama ask denen duygu zaten %99 saplantiya benziyor. Beynin donup dolasip ayni noktaya geliyor:ask acisi.
Simdi kendini bir tart, bu ask mesk islerinden once saplantili bir insan miydin otur bunu dusun. eger degilsen, yapacagin sey belli sabrediceksin gecip gitmesini bekliceksin. Baska bir problemin yoksa, ilac inan ask acisina cozum degil. Sadece o kanayan tarafi uyusturuyor, ama kendine geldiginde ayni yer kanamaya devam ediyor. Ask acisinin ilaci bence kopek gibi cekmek, dibe vurmak, acinla yuzlesmek. Sonra bitiyor gidiyor. Acinla yuzles, kacma. Ben 3.ayda reiki uzmanina gittim, aurami duzeltmek icin. Ama acidan arinmaya hazir degildim. Beraber calismayi yapinca daha iyi hissettim ama 1 ay sonra yine ayni mesele ortaya cikti cunku hazir degildim. Zamani gelince kendi kendine gecti gitti.
Ben senden daha sansliydim, tam ayrilik sirasinda yeni is buldum, buyuksehre tasindim hayatim cok degisti. 1 yil yeterli bir sure bence. Birak gitsin ask acisini derim artik. Baskalariyla flort ediyor musun? Nasil bir cevredesin?
Onu tanıdığımda 20 yaşındaydım. Ondan önce sevdiğim insanlar oldu ama hep platonik, karşılıksız, uzaktan. Onları da büyütürdüm gözümde asla unutmam derdim. Hayallerimde 20 yıl sonra bi sokakta karşılaştığımda aşkla bakarım sanıyordum. Hepsi geldi geçti tabi. Sonra onu tanıdım ve ilk kez karşılıklı bir şey yaşadım. Sevilmenin tadına vardım, nr aşıktı bana.. Mükemmel geçen iki sene ve sonrasında berbat bir ilişki.. Yani kabullenemedim. Beni sevmediğine hala inanmıyorum ama sevdiğine de inanmıyorum. O iki seneye takılı kaldım .bana ne yapsa gitmiyorum yanından. İstemiyorum seni bi kabullen diye yalvardı bana yine anlamadım
Biz önceden de ayrıldık. 15 ay ayrı kaldı acım bi gram azalmadı. Daha da büyürtüm bağlandım. Takıntılı olduğumu düşünüyorum artık. Hem herkes o da dahil böyle diyor. Yoksa istenmediğimi bile bile niye hala faha binlerce kez arayıp biz nasıl ayrılırız ya diye sorayım ki?
Ha tek sorunum o mu asla. Çocukluktan beri sıkıntı tasa içinde büyüdüm. Ama güçlü bir kızdım. Her şeyin geçicepine inanırdım. Konu sevgilim olduğunda acizleştim, gurursuzlaştım, mutsuzlaştım. Kendimi aşağılık hissettiğim tek dönem onunla olduğum bu zamanlar işte. Çok fazla arkadaşım var, sosyal de biriyim. Sevilirim çevremce. Ama kimseyle flörtleşmiyorum. Bunu da istemiyorum. Birine aşıkken başka birini düşünemiyorum.genel olarak 3 senedir evdeyim. Kpss hazırlanıyorum onu da beceremiyorum. İş yok para yok sınavı kazanamıyorum. Kendi işimi yapmak istiyorum. Ama onda da başaramıyorun .hayatımın çok zor karanlık döneminde gibiyim. Ve kafama taktığım tek şey onun benden ayrılması
Çok doğru. Bunu bende yapıyorum. Hatta ben doktora gitmeden araştırıp kendime tanı koyuyorum. Bundan kaçınmak lazım. Doktora güvenicem bu kez umarık yanılmam
- 24 Eylül 2010
- 6.322
- 20.746
- 873
Benzer Konular
