- 29 Ekim 2015
- 1.421
- 1.417
- 133
- 32
Çook teşekkür ederim
Çook teşekkür ederimBen de benzer bir durum yaşadım sevmeleri sorun değildi ama kimseye vermek istemiyordum çünkü bebeğimden ayrılmak istemiyordum. Annemle aramizda yeteri kadar sıcaklık olmadan ve duygusal olarak uzak büyüdüm.psikolojik olarak bebeğimin böyle bir durumu yaşamaması için annesinin onu hiç bırakmayacagi düşüncesi yatıyordu bilincaltimda. Geç fark ettim psikoloğum da doğruladı sebeplerimi. Bu davranış çocuğuma fazla korumacı davranmama onun da ozguvensiz olmasına yol açıyordu. Hayata atılmıyordu bir nevi. Çünkü bebek de annenin hislerini davranışlarını seziyor ve ona göre yetişiyor. O kadar ciddiydi kı bu konu inanın 40 ı çıktığında gelen misafirler kucağına alıyordu ve kızım ben alana kadar ağlıyordu. Ben alıp konuşmaya başlayınca susuyordu. başkasının kucağında olduğunu hissediyordu o kadar küçük olmasına rağmen . 1 yaş civarı psikologa giderek normallesmeye basladim ama hala korumacı davranıyorum tam olarak yenemedim. Bunun buldumcuk olma ile ilgisi yok ınsanlar yargilasa da annenin elinde olmuyor. Sizin de muhtemelen bilincaltinda böyle davranmanıza neden olan bir sebep vardir. Psikoloğa gitmek faydalı olacaktır.
Çok teşekkür ederimBen de yeğenimi bir buçuk yaşına gelene kadar ayağından ve göbeğinden öptüm sadece. Çünkü bebeğin ağzına götürdüğü eli ve yüzü öpülmez bence de.
Ama sizinkisi biraz daha ust bir nokta. Madem imkanınız var bir terapiye gidin bence. Bakalim altındaki sebep neymiş.
Bu panik, bu anksiyite çocukta da bir şekilde ortaya çıkıyor. En basitinden okuduğum bir yazı vardi, annesi tarafından aşiri değer görüp 'sen benim herşeyimsin,sen olmadan yaşayamam' diye büyütülen çocukta 'ya bana bir şey olursa, annem ne yapar' anksiyitesi oluşurmuş, ve çeşit çeşit fobiler türermis .
ben de annemin panik ve anksiyitelerinden fazlaca nabimi aldığım için bu konu hakkında epey araştırma yapmıştım zamaninda. Ki basit bir gözlemle bile bunu görmek mümkün.
Bence mutlaka gidin terapiye.
Ne zararı olabilir ki?
Tamamen keyfi olarak ben de gidiyorum, Yeni bakış açıları bulmama yardım etmesini umarak.
Bu devirde terapi almak çok doğal ve yararlı bir şey. Eminim sürecin sonunda siz de eşiniz de anne babalarınız da mutlu olacak. Ama en mutlusu bebeğiniz olacaktır.
İhmal etmeyin, bebeğin kişiliği şimdiden oluşmaya başladı cunku
Endişelenmekte haklısınız ancak fazlası zarar. Bağlanma problemleri olabilir, fazla bağlanabilir, özgüvensiz olabilir, korkak olabilir, kendine yetemeyen birisi olabilir... olabilir de olabilir yani. Bu kadarcık şeyle nasıl diye düşünebilirsiniz ama sürekli sadece anne sadece baba ilişkisi zararlı.Ya öyle değilim yani özgüven aşılıyorum eğitimler veriyorum fakat aileler biraz düşğncesiz geliyor bana mesela eşimin babası argo kunuşur annesi kız kardeşi sürekli hayvan isimleriyle sever benim annem babam sigara kullanıyorlar yani kaygılarım bundan olsa gerek
Evet çevremdeki arkadaşlar da 2. De böyle olmazsın diyorlar ama sanmıyorumIlk kızımda buna benzer davranışlar bende sergiledim ama merak etmeyin büyüdükçe sizi yordukça sorunlarla karşılaştıkça büyüklerden biri gelse de ilgilense diye beklersiniz..ikinci kızım oldu direk Kayinvalideye bıraktım bakımını, emzirmesi bendendi sadece böyle daha rahat oldu hatta :)
Yani evet biliyorum bazı şeylere göz yummak istiyorum ama yapamıyorumEndişelenmekte haklısınız ancak fazlası zarar. Bağlanma problemleri olabilir, fazla bağlanabilir, özgüvensiz olabilir, korkak olabilir, kendine yetemeyen birisi olabilir... olabilir de olabilir yani. Bu kadarcık şeyle nasıl diye düşünebilirsiniz ama sürekli sadece anne sadece baba ilişkisi zararlı.
Görmemişin oğlan çocuğu olmuş tutmuş şeyini koparmış misaliMerhaba arkadaşlar evliyim eşimde bende öğretmeniz ve çok şükür 4 yıllık evliliğimize ocakta yavrumuz da katıldı. Şimdi 4 aylıkta bir bebeğimiz var. Sorun şu ki doğum yapıp eve çıkınca hiç kimseye vermedim resmen bebeğimi.. Benim ailem uzakta eşimin ailesiyle aynı şehirdeyiz ama hiç kimseye vermiyordum yani saysan annelere bile sayılı vermişimdir o derece öpmek yasak asla hitap şekillerine dahi karışıyorum. Neyse 20 günlük olunca annemler memlekete gitti kayınvaldemlere de gidip gelmiyorum görmesinler sevmesinler diye eşimde böyle düşünüyor bir kaç kez gittik ama çocuğa el sürdürmedim. 2 aylıkken şu virüs çıktı ve tamamen dünyadan izole yazıyoruz ve 2 taraflada görüntülü konuşuyoruz. Şimdi eşiminde benimde hissettiğimiz şu iyiki virüs çıktı yoksa nasıl sevdirecektik ailelere kendi anne babamız bile kucağına alsa veremiyoruz içimizden bir parça kopuyor sanki çocuğa birşey yapacaklar gibi gidip ellerinden alıyoruz yani asla ve asla ikimizden başka hiçkimse almasın sevmesin istiyoruz. Bu normal mi yoksa destek mi almalıyız? Gerçekten soruyorum eksik vardır fazla yoktur. Benim gibi olan var mı? Yargılayın diye yazmadım danışmak istediğim için yazım.
Niye hemen yargılamaya geçtiniz ki bu durumdan, kendi yaptığımdan ben de rahatsız olduğum için akıl danışmak için yazdığım belli olmuyor mu? Ne kadar önyargılısınız
Ben de şu virüs iyi ki çıkmış kısmına çok takıldımTabii ki destek almalısınız. Bir sürü insan can veriyor ve siz iyki şu virüs çıktı diyorsunuz karı koca. Öyle ki bunu karşılıklı dile bile getirmissiniz ki birbirinizden haberiniz var. İnsan öyle düşünse bile demeye utanır, çekinir ya. Destek alın kesinlikle ama o destek vicdani yöne yansır mı? Hiç sanmam.
Her eleştiriye, karşıt görüşe, yada normal bir fikire önyargı denmez. Önyargı başka birşey.Niye hemen yargılamaya geçtiniz ki bu durumdan, kendi yaptığımdan ben de rahatsız olduğum için akıl danışmak için yazdığım belli olmuyor mu? Ne kadar önyargılısınız
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?