Canım bir oda süpürüyorum bir buraya geliyorum bir oğlanın yanına gidiyorum. Annelik tabiki dünyanın en güzel duygularından. Allah herkese nasip etsin. Ben ilk evlendiğimde hiç çocuk filan istemiyordum. Diyordum ki içimden Allah herhalde bana bu duyguyu vermemiş. Hem yüksek lisans yapıyordum, eşimin askerliği vardı, taksitler... Eşim askerden geldi istedik ve o ay hamile kaldım havalara uçtum. Ama mutluluğum kısasürdü. 2003'te mayısın 2. haftası malesef hem de anneler günüydü fakültede yatıyordum bir doktor hastanedeki anne adaylarına gül veriyordu ve ben o gün 8 haftalık bebeğimi kaybettim eve o gülle ellerim bomboş döndüm. O kadar üzülmüştüm ki. O zaman yolda hamile kedi görsem ağlardım. Sonra 2004'te oğlum doğdu. Üzerine titredim zor bir bebekti, tecrübesizdim. Ama yine çok mutluydum. Aradan yıllar geçti artık kardeşi olsun dedik ama ben yalnızca kardeşsiz kalmasın diye istemiştim çünki biz hep gurbetteydik. Oğlumda annemler eşim işi nedeniyle İstanbul'a gidince yanıma Edirne'ye taşınmışlardı ve ben sıkıntı çekmemiştim oğlumda. Bir daha olursa gelemeyiz dediler. Bu yüzden erteledim.Tam Hatay'a eşimin işi oldu ben o ay hamile olduğumu öğrendim spralimi çıkardım ve hemen hamile kalmıştım. Çok zor bir taşınma süreciydi Edirne eksi 18'lerdeydi geçen sene. Neyse çok yoruldum ve bunlar başıma geldi. Ben bir kez da 4. hamilelik kısmetse yaşayacağım. Yine bir kayıptan sonra çok isteyen durumunda kaldım.
Ha burada ben onu bayrak sanmıştım Çok utandım