Eki Görüntüle 1170243
iki gündür griple savaş sonucu galip gelip bu sabah eskisi gibi mutlu ve enerjik kalktım..ve artık her sabah oldugu gibi, ilk iş sabah sabah kk'ya baktım tabikii.(tam bir bagımlılık oldu.. ne facebook ne instagram tad vermiyor bana kk'dan sonra:) başlıkları dolaşırken bir arkadaşımın bir konuya yorumunu görüp ona cevap yazmak istedim.eskiden benim de yaşadıgım yeme bozuklugu ile ilgili bir yazı yazmıştı.ona kendi yaşadıklarımı anlattım ve mevsimlerden roma da okudugum ve aklımdan hiç çıkmayan şu müthiş sözü paylaştım onunla.. YAG HÜCRELERİ DIŞINDA HİÇBİR BOŞLUK YİYEREK DOLMAZ! nasıl dogru !!! arkadaşıma cevap yazdıktan sonra bir de yukarıdaki yorumları okuyayım dedim.bir de ne göreyim, en son yorum benim yorumum



2013 te ben de oraya bu konudaki sıkıntılarımı yazmıştım.inanamadım kendime..tabiki biliyordum yıllarca ben de yeme atakları yaşamıştım ama yazıyı tamamen unutmuşum.çaresizce konu sahibine bunu nasıl başardıgını sormuştum.. ve o an fark ettim ki o zamandan bu zamana nasıl yol almışım neleri başarmışım

meger kendimi hep geri plana atmışım.başkalarının düşüncelerine kendi düşüncemden çok deger vermişim..başkasına kızdıgımda,başkası bana kızdıgında,kendime kızdıgımda yani her kızgınlıkta yemek yiyerek stres attım sanırken kendimi cezalandırmışım aslında..başkalarına karşı anlayışlı ,şevkatli, affedici olurken kendime acımasız, gaddar bir anne gibi davranmışım.içimdeki kız çocugunu hep azarlamışım megersem ben.. neden agladıgını anlamadan,sormadan.. şimdi ise başkalarına gösterdigim degeri,anlayışı,sevgiyi, ilgiyi ilk önce kendime göstermem gerektigini,yiyerek dünyayı kurtaramayacagımı tam tersine dertlerin yiyerek daha da büyüdügünü ögrendim.. kendimi unuttugumu hatırladım.. ve kendimi yeniden sevmeyi ögrendim ben