O kadar öfkeliyim o kadar mutsuzum ki anlatamam..Ne giyinesim var, ne yaşama hevesim...Allaha şükür ailem sağlıklı on numara insanlar keza eşimde öyle çok ilgilidir her an sevdiğini söyler zaten her an dipdibeyiz falan...Demek istediğim sağlığım hayatım ailem her şey tam allaha bin şükür..Evliliğimde zor dönemlerim oldu maddi manevi..Çok zor zamanlar yaşadım..En yakın akrabalarımla (kardeş kadar yakın...) büyük anlaşmazlık yaşadık..Görüşmeyi kestik...O zor zamanlarda bile bu kadar kötü olmadım..Üstünden kaç sene geçti...Maddi sıkıntılar bitti sayılır...En kötü kısımları atlattık en azından...Ama ben son zamanlarda son 3 4 aydır bitik vaziyetteyim..Kimseyle görüşmüyorum..Ailemi telde aramak konuşmak bile külfet geliyor...Evde koltukta oturuyorum bütün gün elimde telefon...Bişeyler izliyorum bişeyler okuyorum...Ağzımı oynatırken bile zorlanıyorum konuşurken inanın o derece bitkinim...Ne yapayım kendimi bu durumdan nasıl kurtarayım bilmiyorum...Gencim güzelim hep gülerdim ben espriler yaşama sevincim hayallerim..Üzülüyorum kendime...Bu zamanlarımı sonradan çok aramak istemiyorum kendimi harcıyorum evde hiçbişey yapmayarak..Ama inanın mecalim yok...İsteğim yok biri beni sürüklese keşke zorlasa...o kadar anlatıyorum en yakınlarıma halimi biride demiyo ki gel seni şuraya yazdırayım şunu yapalım vs...Arkadaşlarımda bir tane düzgün insan yok...Beni anlayabilecek biri yok bu anlamda...Belki benim gibi olan birileri vardır diye yazıyorum..Bide içimi dökmüş oldum......