Sahip olduklariyla ovunme

Temel hata iş yerindeki insanlara özel hayatından bahsetmek. Şahsen artık yapmam. Iyisen iyiliğini isteyecek zaten cok az insan var, kötüysende zaten dert. Gerek yok. Havadan sudan coronadan konuşurum en fazla. Sizde rahatsız oluyorsanız dile getirin olsun bitsin. Ek not: Herkesin birseyleri eksik olabilir. Ona bakarsak kimseye artık birşey anlatmamak lazim.
 
Kim olduğuna göre değişir böyle bir durumda karşımdakine göre hissim
 
Evdeki çocuğu anlatmak, komik hallerinden bahsetmek neden övünme, kibirlenme olsun. Kadın iki çocuklu bir anne ve iş hayatı var. Başka hayatı yok ki anlatsın muhabbet açsın. Tatile gidersin gördüğün güzellikleri anlatırsın, kitap okursun sende ki etkisini anlatırsın vs. İş arkadaşınızsa zaten evli olduğunuzu, anne olduğunuzu da biliyordur, neden kıskandırmayı yada nispet yapmayı düşünsün ki? Siz arkadaşlarınızla buluştuğunuzda kafa kafaya verip atomu mu parçalıyorsunuz?
Benimde evde iki adet ergen var, üstüne birde sınav seneleri. Haliyle bol stresli ve koşturmacalı bir dönemdeyiz. Bende hep bunları konuşuyorum bu ara, gündemim bu şekilde çünkü.
 
Arkamdan böyle düşünüp konuşmasınlar diyr özelimi açmıyorum çünkü artık insanlar samimiyeti gösteriş zannediyor. Sizinde o kadına karşı artı yönleriniz vardır. Hayatı çok zorlaştıyoruz ya bariz bir nispet yoksa ne güzel paylaşacak, konuşacak bir arkadaşınız var. Güzel şeyler başkası içinde diledikçe ve rahatsız olmadıkça gerçekleşir insanın hayatında.
 

Bak bu kisimda onemli. 26 yasimdayim. Bu yaştan sonra tanisacagim insanla kolay kolay samimi olamam, hayatimi anlatmam disardayken, yetişkin yaşlarda insanlarin gercek dusuncelerini ayirt edemebilmek, tanimak cok zor. İstisnalar vardir ama belli bir yaştan sonra olmuyor bazi şeyler hemen "nispet mi yapti? Acaba bunu soylerken ne demek istedi" gibi dusunceler giriyor boyle insanlarin aklina.

Mis gibi 19 ve 10 yillik arkadaslarim var herkes herkesi az bucuk biliyor. :) Kimse kimseye kendini kanitlamaya da calismiyor, aklinda soru da kalmiyor. Uzun yillar gorusemedik bir ara ama yeni tanistigim insanlardan bin kat iyiler hala.
 
Eger ayni kisiden bahsetmiyosak bisey bilmiyorum.bi tane gorgusuz arkadasim var cocugu perdeye asilmis onu atmis sosyal medyaya. Pilav yapmis atmis. Heryerde bas bas bagiriyo iki cocugum var ama gencim esim soyle esim boyle. Vallahi ayni kisidiri
 
Mecnun un yanında durursaniz Leyla dan başka söz duymazsınız" demişler. Bende sürekli çocuklardan bahsederim arkadaşlarım da. Ne var ki bunda.
Karşımda ki insanın farklı bir hassasiyeti varsa msela bir sebepten çocuğu olmuyorsa konuşmam.
 

Aynen öyle. Bende safım ya zamanında.herkesi kendim gibi bildiğim icin saf saf anlatıyordum mesela nisanlandigimi felan. Hepsini bana karşı kullandılar. Artik tövbe ettim. Kimseye birseyler anlatmıyorum. Bir iş arkadaşım vardi.onu örnek alıyorum artık. Ne özelini anlatırdı nede dedikoduya karıştırdi. Biri dedikodu yapsa "ben böyle konularla ilgilenmiyorum" diye aradan çekiliyordu oh adamın kafası rahat. Idolum artık resmen bu konuda.
 
O arkadas bence cok mutsuz biri.
 
Isyerinde muhabbet konularim:
-is
-turkiyede kardesime biraktigim 3 kedim (bir de cocuk olsa hayal edemedim su an ne kadar cok konusurum. Fotograf filan gosteriyorum ozledim diye)
- korona virusu
 
Gayet normal. Kadinin hayati bu. Ne anlatacak baska? Bir ara evli arkadaslar ile cok takiliyordum. Haliyle hep cocuklarindan konu aciloyordu. Bir yerden sonra sıkıcı olabiliyor ama ben de yegenimi anlatiyordum. Boyle boyle anlasiyorduk.
 
Ya ben mi yanlış anlıyorum? Bende güvenmeden içimi açan, özelimi anlatan biri değilimdir. Ama kadının anlattıkları özeli yada sır olabilecek bir şey değil ki, günlük yaşamı. Benim evimde ki çocuğumun yaramazlığından bahsetmemle, eşimle yaşadığım bir problemi ulu orta anlatmam aynı şey olabilir mi?
Tamam herkes tarzı itibariyle bize hitap etmeyebilir. Bende gevşek ağızlı, gereksiz yerde bile sürekli küfürlü konuşan, her konuda fikri olan, herşeyi bilirimci tipleri sevmem mesela. Ama onlarla muhabbetimde olmadığı için, konu açacak kadar darlanmam da.
 

Yok bana kalsa insanlar bana gelip derdini de anlatabilir. Sohbeti de severim. Tabi fazla özele girmeden. Ama ben gerçekten hayat döve döve anladım ki, bu iş yerinde doğru bir tutum değilmiş. Sen saf saf birseyler anlatırsın o orda ya dedikodu malzemesi yapılır, yada sana karşı kullanılır da. Konu sahibinin iş arkadaşı anlattıklarının şimdi burda konu malzemesi olduğunu bilse, acaba gelip konu sahibi ile daha sohbet eder mi? Etmez. Sizde istemediğiniz insanlarla konuşmuyorsunuz. En doğru olanı da bu. Ya görüşmeyeceksin, yada rahatsız olduğun konular varsa dile getireceksin, yada meafeli davranacaksin is yerinde. Başka çözümü bana göre de yok
 

Sadece dedikodu da degil. Mesela arkadaslarimin hiç ilgilenmedigi hobilerim var benim ve kalkip ilgilenmediklerini bildigim seyler hakkinda zirt pirt konuşmaya calismiyorum biliyorum ilgilenmiyorlar ve bahsettigim sey hakkinda pek fikirleri yok. Ufak tefek muhabbetleri gecer ama biktircak kadar her firsatta dile getirmem.

Kedim hakkinda da konusmayi severim ama devamli devamli anlatmam, kedisi olan bir arkadasim var onunla biz bizeyken bol bol kedi konusuruz.

Karsidaki insanin ilgisi olmayan konularda "ama benim hayat gundemim bu" diyerek cok fazla konuşmak kafa ütülemekten baska birsey degil. İki tarafta memnunsa o ayri ama biraz karsidaki ilgileniyor mu bakmak lazim.
 

Ama onun icin karşı tarafta ilgilenmediği konularda bunu belirtmeli. Yoksa ilgileniyormus gibi dinlersen herkes konuşur
 
Benim de var böyle arkadaşlarım. Sürekli koca, ev, çocuk muhabbeti olur bir araya gelince. Kocası ne almış, çocuğu ne yemiş, evinde neyi yenilemiş falan filan. Beni de çok açmaz bu muhabbetler. Kocam da var çocuğum da ama sorulmadıkça bir şey anlatmam. Ama arkadaşlarımın anlattıklarından da rahatsız olmam. Dünyaları bu çünkü, dinler geçerim. Siz de öyle yapın.
 
Çok dert edilesi bir durum değilmiş. He İlla görüşme zorunluluğunuz yoksa mesafe koyabilirsiniz.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…