Anneye babayada bu denli hırsı olan geçmeyen öfke ergenliğin dönem dönem verdiği sıkıntıdır küçükken çoğu insan anne babadan nefret eder kıymetini bilmeden.
Emin olun çok düşkünüm onlara , sadece evlatlarına verdikleri fırsatları bana vermiyorlar diye öfkeleniyorum , mutsuz hayat yaşarım diye , aslında onlar beni mutsuz ediyor
Eğer mantıklı bir açıklamaları yoksa, içimde büyüteceğime yüzlerine sakin sakin “evlenmemi niye istemiyorsunuz? Hayat boyu size hizmetçilik yapayım diye mi? Bundan sonra ne refakatçı kalırım, ne çocuk bakarım, ne ev işi yaparım. Buyurun, hayat boyu bana bakıp turşumu kurun” derdim. Hiç tartışmaz ama dediğimi de yapardım.
Onların bir şey yapmasını yapmamasını beklemeyin. O zaman edilgen olursunuz. Etken olun. Kontrol sizde olsun. “Yapamam” deyin, “yapmayacağım” deyin, açıklama bile yapmayın, kendiniz için yaşayın. İsterlerse deli olduğunuzu düşünsünler.
Benim nişanlımı da annem istemiyor ama ben istiyorum herşeyi de yapmak zorunda ben onun evcil hayvanı eşyası değilim ikincisi bir dizi jenerihi vardı sevipte kavusamiyorsan aşk olur diye neden vazgeciyorsunuz hayatınızdan yanlisiyla doğrusuyla sizin bu hayat ya birgün yasamadiklarinizdan pişman olursanız ya mutsuz olursanız ipleri eline al bu hayat senin
bende bir ara böyle kendi kendime her şeye karşı hırslanmıştım ve öfkeliydim. psikoloğa gittim 5-6 seansta hepsi geçti valla. Bana ilk dediği siz çevreye değil kendinize öfkelisiniz çünkü aldığınız her karar verdiğiniz her taviz sizin hür iradenizle yapılmış şeyler. Şu an pamuk gibiyim ve hiç bir şeyi içime atmıyorum.