- 12 Eylül 2014
- 3.790
- 6.952
- Konu Sahibi noclearmind
- #1
Artık kendimden yorulduğumu fark ettim. Olur olmadık şeyleri kafama takıp günlerce düşünmekten sıkıldım. Yolda yürürken bile '' yok şu insan niye benim arkamdan yürüyor beni mi takip ediyor , yok şu reklam panosu kafama düşse şimdi acıdan kıvranarak ölürsem, sevgilim neden yazmadı napıyo nerde kaza mı yaptı vs '' paranoyaklıklarımdan bunaldım. Düşünmekten baş ağrısı çektiğimi biliyorum artık. Ailem de biliyor çok takıntılı olduğumu her şeyin farkındalar. Ama ben tedavi olmak istiyorum diyemiyorum. Çünkü anneminde ruh sağlığı bozuk ve ilaç kullanıyor. Ya bana derlerse bu yaşta ne psikiyatrisi otur oturuduğun yerde diye ? sanırım 30 yaşında balataları sıyırmış bi kadın olacağım. Arkadaşlarım sevgilim bu durumumdan rahatsız olmaya başladılar. Olur olmadık öfke patlamaları bağırmalar çağırmalar erkek gibi küfür etmeler. İş yerinde insanları azarlamam..
Hayatımı kendi kendime bitiricem sanırım.
Her şeyi hızlı yaşadım, belki de bundan kaynaklı. Annemi hayata tutundurmak isterken kendi hayatımdan vazgeçmişim. Kendime bi değerim kalmamış benim.
Bu piskolijiden kendi kendime kurtulmanın imkanı var mı ?
Hayatımı kendi kendime bitiricem sanırım.
Her şeyi hızlı yaşadım, belki de bundan kaynaklı. Annemi hayata tutundurmak isterken kendi hayatımdan vazgeçmişim. Kendime bi değerim kalmamış benim.
Bu piskolijiden kendi kendime kurtulmanın imkanı var mı ?