merhaba bu satırları okuyan kızlarım, benim şubat ayında başlamış bir ilişkim vardı, kendisiyle ilk 3-4 ay cok güzel zaman geçirdik fakat o zamanlar ki sıkıntılarımdan dolayı ona pek iyi davranmamışım bu sebeple ilişkimizi bitirmek istedigini söyledi, ilk söylediginde kulaklarima inanamayip düsünmesini istemistim bu karari, cünkü bana deli divane asik ve benden asla vazgecemeyecek biri böyle seyler söyleyince bende afallamistim dogrusu ve aci vermisti bana bu söyledikleri cünkü bende ona fazlasiyla asiktim, ayrilmayi istemesinin sebebi de iliski icindeki tavirlarim, sürekli kavga edip memnuniyetsiz olmam… yani belki haklı olabilir bu konuda. neyse aradan birkaç gün geçti tabi benim icin cok zordu bu zamanın geçmesi çünkü ayrılmak istemiyordum ve asla konusmuyorduk zaman istemiştik. 2 gün sonra ben yazdigimda hala iliskiyi istemeyen tavırdaydı, cok zorda olsa ayrıldık. 1 ay kadar ayrı kaldık ama ben 1 ayın her günü ağlıyordum çok kötü ve stresliydim onu bu kadar sevdigimin ben bile farkında değildim. her gün evinin önüne gidip ağlamaya başladım o beni görmüyordu kendi kendime ağlayıp dönüyodum, birkaç kez gördü tabi beni ama aldırmadım ben kendi üzüntümü yaşıyodum sonucta ve onu görmekte iyi geliyodu açıkçası. sonra bi gün o asagi indi ve arabaya doğru giderken ben bunu kolundan tuttum ve konusmak istedigimi söyledim. cok sasirdi ve tamam bin dedi. işe gideceğim seni eve bırakayım yolda konus, baska zamanda yine oturur konusuruz dedi, bende lafa özür dileyerek ve hatali davranislarimin farkindayim diyerek basladim.. o da benden özür diledi bende sana son zamanlarda kötü davrandım dedi. biz tekrar bir ilişkiye başladık her şey çok güzel gidiyordu ta ki ben kız arkadaşlarımla tatile gidene kadar… tatildeki davranışlarım onu cok sinirlendirmişti. giyimimden içmeme… her sey onu irite etmişti ama bana hiçbir seyi sezdirmemisti. ben tatilden dönünce buluştuk ve birbirimizi deli gibi özlemistik, sarildik bir şeyler yasadik ileriye kacmadan sonra eve dönerken bana, biz seninle aynı yolda yürümüyoruz diyip ayrılmak istedi benden ve kavga ettik madem böyle yapacaktın neden bunları yasadik biz diye…
o gün berbat bir halde eve gittigimde dudagim morarmis haberim yoktu. annem gördü evi ayaga kaldirdi bana tokat atti cok utanmistim annemden… allahtan babama söylemedi. cok kötü seyler olabilirdi. annemin güvenini kırmıstım haftalarca doğru düzgün disari cikamadim. telefonuma birkaç günlük el bile konmuştu. beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı gitti annemin dudağımı gördügünü bile bile. ya beni öldürselerdi, zarar verselerdi, başkasıyla evlendirselerdi? hiçbirini düsünmüyordu. bu süreci tek basima atlatmak zorunda kaldım. hayatımın sokunu yasadim resmen ona o kadar asiktim ki kizlar…
sonra aradan yine 1 ay geçti ve ben yine bir adım attım cünkü duygularıma söz geçiremiyordum önüme bakamıyordum ona deli divane asiktim. aradim, ama arama seklim asla barismak ister bir tarzda değildi içimdekileri sana dökmek istiyorum seklinde bir seyler dedim o da tamam dedi. birkaç gün sonra bulustuk, ben o bulusmada her seyi yüzüne vurdum ve onu yargıladım tüm davranışları yüzünden, o da benden özür dileyip içinde bana karşı hisleri oldugunu söyledi, temiz bir sayfa açmak istedigini söyledi. cok sasirmistim ve kabul ettim. birkaç gün her sey gayet güzel giderken bi anda bana icinde hiçbir his kalmadigini ve benim karadenizli ailesinin dogulu kürt oldugunu, ailesinin beni kabul etmeyeceğini, benim açık oldugumu söyledi. ve beni eskisi gibi güzel bulmadıgını, hisleri olmadığı icin mi böyle düsündügünü bilmedigini söyledi… sok olmustum söyledikleri karsisinda ve birkaç gün önce gelip özür dileyip barismak isteyen sendin simdi ne oldu ne diyorsun oyuncak mı benim duygularım diye cıkıstım, ben ayrılmak istemiyorum yaptigim davranislarin farkindayim her şeyi düzelteceğimizi söyledik zamanla dedim ve şans istedim… bunları yapmam yanlisti evet ama onsuzluğa katlanamıyordum. bi sekilde o da kabul etti, birkaç gün daha konustuk, benim konusma seklim cok yapici ve sevgi doluydu hep uzun uzun onun hakkında ve sevgim hakkında bir seyler yazıp atardım…
sonra instagramdan takipçilerine baktım ve sacma sapan birkaç tane kız takip ettigini gördüm, kızlar acik sacik değişik tiplerdi. hayatında ben varken ve acık birini istemezken nerden cıkmıstı bu kızlar niye eklemisti ve cikarmamisti anlayamadım ve sordum yüzyüze. önce yalan söyledi onlar benim üniversiteden arkadaşlarım diye, sonrasında benim inanmadıgımı görünce özür diledi ve haklısın dedi cıkaracağım söz dedi. bende inandım ve o gün gayet güzel geçti birbirimizi seviyoruz öpüyoruz mükemmeldi her sey. evlere dagildik, birkaç gün sonra yine hesabına baktım ve kızları çıkartmadıgını gördüm, bende unuttu sanırım diye düsünüp yazdim bu kizlari ne zaman cikarmayi düsünüyorsun diye, o mesajımdan sonra 2 gün boyunca ne mesajlarıma ne aramalarıma doğru dürüst döndü, 2 günün sonunda üstüste aradım uyuyomus öğlen 4-5 gibi açtı telefonumu, konustuk ve ilişkimizi, benle konusmak istemedigini söyledi sebebini öğrenmek icin konustugun biri mi var ne oldu birdenbire dedim, hayır dedi, aklında biri mi var dedim, evet dedi, kaynar sular basimdan asagi dökülmüstü sanki, icimdeki bu sevgi, ask kalbimi yerle bir etmisti o evetten sonra.
evet aklımda biri var, senle 1 ay ayrı kaldıgımız sürecte biriyle konustum, onla konusmayı kesince senle baristim, aklim hala onda, senle konusurken önüme bakamıyorum bu yüzden bitirmek istiyorum dedi… dondum kaldım ne diyeceğimi bilemedim, telefonu kapattım ve onu her yerden engelledim. o da beni engelledi. o 1 aylık süreçte hep onu düsünürken, onun bana yasattiklarini atlatmaya çalışırken, beni 1 kez bile sormazken, baska kizla konusmustu… cok agirima gitmisti bu yaptiklari, söyledikleri.
1-2 saat sonra arkadasimla otururken ona cok sinirliydim bana yasattiklari yüzünden ve telefonda don kal tepkisi verdigim icin cok pismandim. arkadasim al benim telefonumdan ara diye verdi telefonunu. bende aradim, acti. “ allah belanı versin sana hakkımı helal etmiyorum sen asagilik bir insansın bundan sonra benim karsima cikma, sen 120 kg bir bidonsun maymun surat seni, senden nefret ediyorum senle tanistigim güne lanet olsun, degerini bilmedigin bu sevgimi baskasina vericem sende görüceksin” diye sıraladım, icimdeki her seyi döktüm. o ise bana “mutluluklar dilerim” dedi ve yanındaki arkadasi ile güldü “senin nasıl biri oldugunu simdi görüyorum” dedi… o kadar zoruma gitti ki… yanındaki kisiyle bana gülüyorlardı. ben bana yasattiklarinin öfkesini bile ona kusamiyordum beni kücük düsürdü. telefonu suratina kapadim zaten sonrasinda…
cok kisa bi özet geçtim ama yasadiklarim hiç kolay seyler degildi. cok güzel bir ask hikayesinin böyle bir raddeye ulasmasi beni cok üzüyor, onu cok özlüyorum bazen. o bir yengeç burcu erkeği ve ben onun ilk sevgilisi, ilk asik oldugu kisiyim… belki bi umut döner diye bekliyorum. sormam belki saçma olacak ama sizce döner mi?
o gün berbat bir halde eve gittigimde dudagim morarmis haberim yoktu. annem gördü evi ayaga kaldirdi bana tokat atti cok utanmistim annemden… allahtan babama söylemedi. cok kötü seyler olabilirdi. annemin güvenini kırmıstım haftalarca doğru düzgün disari cikamadim. telefonuma birkaç günlük el bile konmuştu. beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı gitti annemin dudağımı gördügünü bile bile. ya beni öldürselerdi, zarar verselerdi, başkasıyla evlendirselerdi? hiçbirini düsünmüyordu. bu süreci tek basima atlatmak zorunda kaldım. hayatımın sokunu yasadim resmen ona o kadar asiktim ki kizlar…
sonra aradan yine 1 ay geçti ve ben yine bir adım attım cünkü duygularıma söz geçiremiyordum önüme bakamıyordum ona deli divane asiktim. aradim, ama arama seklim asla barismak ister bir tarzda değildi içimdekileri sana dökmek istiyorum seklinde bir seyler dedim o da tamam dedi. birkaç gün sonra bulustuk, ben o bulusmada her seyi yüzüne vurdum ve onu yargıladım tüm davranışları yüzünden, o da benden özür dileyip içinde bana karşı hisleri oldugunu söyledi, temiz bir sayfa açmak istedigini söyledi. cok sasirmistim ve kabul ettim. birkaç gün her sey gayet güzel giderken bi anda bana icinde hiçbir his kalmadigini ve benim karadenizli ailesinin dogulu kürt oldugunu, ailesinin beni kabul etmeyeceğini, benim açık oldugumu söyledi. ve beni eskisi gibi güzel bulmadıgını, hisleri olmadığı icin mi böyle düsündügünü bilmedigini söyledi… sok olmustum söyledikleri karsisinda ve birkaç gün önce gelip özür dileyip barismak isteyen sendin simdi ne oldu ne diyorsun oyuncak mı benim duygularım diye cıkıstım, ben ayrılmak istemiyorum yaptigim davranislarin farkindayim her şeyi düzelteceğimizi söyledik zamanla dedim ve şans istedim… bunları yapmam yanlisti evet ama onsuzluğa katlanamıyordum. bi sekilde o da kabul etti, birkaç gün daha konustuk, benim konusma seklim cok yapici ve sevgi doluydu hep uzun uzun onun hakkında ve sevgim hakkında bir seyler yazıp atardım…
sonra instagramdan takipçilerine baktım ve sacma sapan birkaç tane kız takip ettigini gördüm, kızlar acik sacik değişik tiplerdi. hayatında ben varken ve acık birini istemezken nerden cıkmıstı bu kızlar niye eklemisti ve cikarmamisti anlayamadım ve sordum yüzyüze. önce yalan söyledi onlar benim üniversiteden arkadaşlarım diye, sonrasında benim inanmadıgımı görünce özür diledi ve haklısın dedi cıkaracağım söz dedi. bende inandım ve o gün gayet güzel geçti birbirimizi seviyoruz öpüyoruz mükemmeldi her sey. evlere dagildik, birkaç gün sonra yine hesabına baktım ve kızları çıkartmadıgını gördüm, bende unuttu sanırım diye düsünüp yazdim bu kizlari ne zaman cikarmayi düsünüyorsun diye, o mesajımdan sonra 2 gün boyunca ne mesajlarıma ne aramalarıma doğru dürüst döndü, 2 günün sonunda üstüste aradım uyuyomus öğlen 4-5 gibi açtı telefonumu, konustuk ve ilişkimizi, benle konusmak istemedigini söyledi sebebini öğrenmek icin konustugun biri mi var ne oldu birdenbire dedim, hayır dedi, aklında biri mi var dedim, evet dedi, kaynar sular basimdan asagi dökülmüstü sanki, icimdeki bu sevgi, ask kalbimi yerle bir etmisti o evetten sonra.
evet aklımda biri var, senle 1 ay ayrı kaldıgımız sürecte biriyle konustum, onla konusmayı kesince senle baristim, aklim hala onda, senle konusurken önüme bakamıyorum bu yüzden bitirmek istiyorum dedi… dondum kaldım ne diyeceğimi bilemedim, telefonu kapattım ve onu her yerden engelledim. o da beni engelledi. o 1 aylık süreçte hep onu düsünürken, onun bana yasattiklarini atlatmaya çalışırken, beni 1 kez bile sormazken, baska kizla konusmustu… cok agirima gitmisti bu yaptiklari, söyledikleri.
1-2 saat sonra arkadasimla otururken ona cok sinirliydim bana yasattiklari yüzünden ve telefonda don kal tepkisi verdigim icin cok pismandim. arkadasim al benim telefonumdan ara diye verdi telefonunu. bende aradim, acti. “ allah belanı versin sana hakkımı helal etmiyorum sen asagilik bir insansın bundan sonra benim karsima cikma, sen 120 kg bir bidonsun maymun surat seni, senden nefret ediyorum senle tanistigim güne lanet olsun, degerini bilmedigin bu sevgimi baskasina vericem sende görüceksin” diye sıraladım, icimdeki her seyi döktüm. o ise bana “mutluluklar dilerim” dedi ve yanındaki arkadasi ile güldü “senin nasıl biri oldugunu simdi görüyorum” dedi… o kadar zoruma gitti ki… yanındaki kisiyle bana gülüyorlardı. ben bana yasattiklarinin öfkesini bile ona kusamiyordum beni kücük düsürdü. telefonu suratina kapadim zaten sonrasinda…
cok kisa bi özet geçtim ama yasadiklarim hiç kolay seyler degildi. cok güzel bir ask hikayesinin böyle bir raddeye ulasmasi beni cok üzüyor, onu cok özlüyorum bazen. o bir yengeç burcu erkeği ve ben onun ilk sevgilisi, ilk asik oldugu kisiyim… belki bi umut döner diye bekliyorum. sormam belki saçma olacak ama sizce döner mi?