- 25 Mart 2015
- 1.084
- 691
- 43
- Konu Sahibi Vakana-pan
-
- #41
Takılmayın saçma sapan yorumlara. Burda konuşan çok olur. Hissettikleriniz normal bence ona olan kırgınlığınız o an onu görmenizle tekrar gün yüzüne çıkmış. Yaşanması mümkünken yaşayamadıklarınızı hatırlayıp içinizin burkulması çok normal. Kocamı seviyorum diyorsunuz burdaki saçma sapan yorumlara bakmadan onu gördüğünüzü unutmaya çalışıp hayatınıza geri dönün :)
Kötü ve beklenmedik şekilde bitmesindendir canım. Kafana takma, vicdan da yapma. Düşünki o zaten pişmanlığını yaşamış. Yaşattıklarının karşılığını almış. Sense mutlusun, ohhhh missss!!
Yahu ne kadar abartmışsınız utanılacak ne var sanki ortada ben eski bir arkadaşımıda görsem kalbim çarpar bunda ne var Allah aşkına? ( Çok çirkin bir benzetme olacak özür dilerim konu sahibi ama) Sanki kadın bir şeyler yaşadıda adamla buraya yazmaya utanılacak birşey diyorsunuz adam seslenmiş arkasından merhaba nasılsın ayak üstü bir sohbet yapmayın lütfen konu sahibinin kendini kötü hissetmesini sağlayacaksınız böyle yorumlarla.
Merhaba arkadaşlar bu konuyu açıp açmama arasında kaldım fakat içimde tarif edemediğim bir şey var.
Üniversitede yakın olduğum bir çocuk vardı. Okula birlikte gidiyorduk, beni eve kadar bırakıyordu. Zamanım onunla bulutların üstündeydi sanki. Ailesiyle tanıştırdı, herkes bana "gelin" gözüyle bakıyordu. Ben de kendimi o kadar evleneceğiz diye alıştırmışım ki bu sırada eşimle sadece ortamlarda olan arkadaşım olarak takılıyoruz. Ondan başkasını o sıra gözüm görmüyordu çünkü.
Bir süre sonra ailesininde evlenin vs baskısı onu benden uzaklaştırdı. Bir akşam aradı beni ve sadece telefonda ayrıldı benden. Yapamayacağım ağır geliyor dedi ve ayrıldık.
Daha sonra ben eşimi farkettim onunla konuşmaya başladık. Flört falan derken evlilik kararı aldık. Diğer çocuk kına gecemde arkadaşlarımı arayıp engel olun çok pişmanım vs demiş ama iş işten çoktan geçti.
Geçen gün annemlere giderken yolda onu gördüm, kalbim neredeyse fırlayacaktı kafamı çevirdim. Yanıma geldi Büüjüü!!! diye gülerek seslendi. Gülümsedim. Nasılsın neler yapıyorsun diye üstü kapalı konuştuk. Geçiştirdim. Geçmişi açmasından korktum. 3 senedir onu görmüyordum. Yüzüne bakamadım. Oysaki nefret ediyordum, meğerse etmiyormuşum.
Ahhh az da olsa buraya yazıp rahatlamak istedim. Eşimi evet çok çok çok seviyorum. Ama onu görmek beni tabiri caizse mahvetti..
kendimden örnek vereyim ki bu arada çok güzel giden bir birlikteliğim var
yaz başında denizde yüzerken eski nişanlıma benzettiğim bir erkek gördüm denizde yüzerken ve o an çok tuhaf bişey oldu...
ellerimi birleştirmiştim tam denize dalacaktım ki o benzettiğim kişiyi gördüm. tabi o an benzettiğimi anlamadım ve o sandım. ellerim titremeye, kalbim aşırı derece de atmaya başladı. üstelik ailem ve arkadaşlarımın yanındaydım.
gözlerim doldu yaşadığım o olaylar aktı beynimde...
ama onu hala seviyor muyum? hayır!
yani onu gördüğünüzde hissettiklerinizi anlayabiliyorum. bunlar normal.
nasıl ki yoldan geçen tanımadığımız insanlara onlarla ilgili bir şey yaşamadığımız için bakınca hissimiz yoksa, böyle insanları görünce bir şey hissetmemiz de gayet normal.
başkalarının ne hissettiği hakkında herkes nasıl da kendinden emin maşallah.
eşinizi sevmediğinize bile sizin adınıza karar verilmiş.
çok normal şeyler hissetmişsiniz sonuçta yarım kalmışlık var.
onu görünce geçmişe gitmeniz çok normal.
eşinizi de seviyorum demişsiniz. daha ne:)
Eşini çok çok sevmiyorsun bi kere, diğer adam olsaydı eşini farketmicektin bile, o olmadı diye bari başkası olsun dedin ama anca bu kadar olmuş
amannn boşverin olumsuz yorumları yaşamayan bilmez yorum da yapamaz bu kadar kesin konuşup
bir daha görseniz bu defa olduğundan daha az tepkili olacaksınız bir daha görseniz daha az birgün bir bakmışssınız gerçektende birşey hissetmiyor olacaksınız
şimdi siz bunu rüyamda gördüm diye anlatsaydınız bu seferde çok düşünmüşsünüz unutamamışsınız eşinize yazık diye yazacaklardı size
Insan universitenin o yıllarını ozluyor arkadaşım o döneme ait birini yada birseyi gördüğünde. (Sorumluluk olmayan, rahat gunler ) seni anlıyorum.Merhaba arkadaşlar bu konuyu açıp açmama arasında kaldım fakat içimde tarif edemediğim bir şey var.
Üniversitede yakın olduğum bir çocuk vardı. Okula birlikte gidiyorduk, beni eve kadar bırakıyordu. Zamanım onunla bulutların üstündeydi sanki. Ailesiyle tanıştırdı, herkes bana "gelin" gözüyle bakıyordu. Ben de kendimi o kadar evleneceğiz diye alıştırmışım ki bu sırada eşimle sadece ortamlarda olan arkadaşım olarak takılıyoruz. Ondan başkasını o sıra gözüm görmüyordu çünkü.
Bir süre sonra ailesininde evlenin vs baskısı onu benden uzaklaştırdı. Bir akşam aradı beni ve sadece telefonda ayrıldı benden. Yapamayacağım ağır geliyor dedi ve ayrıldık.
Daha sonra ben eşimi farkettim onunla konuşmaya başladık. Flört falan derken evlilik kararı aldık. Diğer çocuk kına gecemde arkadaşlarımı arayıp engel olun çok pişmanım vs demiş ama iş işten çoktan geçti.
Geçen gün annemlere giderken yolda onu gördüm, kalbim neredeyse fırlayacaktı kafamı çevirdim. Yanıma geldi Büüjüü!!! diye gülerek seslendi. Gülümsedim. Nasılsın neler yapıyorsun diye üstü kapalı konuştuk. Geçiştirdim. Geçmişi açmasından korktum. 3 senedir onu görmüyordum. Yüzüne bakamadım. Oysaki nefret ediyordum, meğerse etmiyormuşum.
Ahhh az da olsa buraya yazıp rahatlamak istedim. Eşimi evet çok çok çok seviyorum. Ama onu görmek beni tabiri caizse mahvetti..
Insan universitenin o yıllarını ozluyor arkadaşım o döneme ait birini yada birseyi gördüğünde. (Sorumluluk olmayan, rahat gunler ) seni anlıyorum.
Evliliğin de mutluluklar diliyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?