Merhaba arkadaşlar bu konuyu açıp açmama arasında kaldım fakat içimde tarif edemediğim bir şey var.
Üniversitede yakın olduğum bir çocuk vardı. Okula birlikte gidiyorduk, beni eve kadar bırakıyordu. Zamanım onunla bulutların üstündeydi sanki. Ailesiyle tanıştırdı, herkes bana "gelin" gözüyle bakıyordu. Ben de kendimi o kadar evleneceğiz diye alıştırmışım ki bu sırada eşimle sadece ortamlarda olan arkadaşım olarak takılıyoruz. Ondan başkasını o sıra gözüm görmüyordu çünkü.
Bir süre sonra ailesininde evlenin vs baskısı onu benden uzaklaştırdı. Bir akşam aradı beni ve sadece telefonda ayrıldı benden. Yapamayacağım ağır geliyor dedi ve ayrıldık.
Daha sonra ben eşimi farkettim onunla konuşmaya başladık. Flört falan derken evlilik kararı aldık. Diğer çocuk kına gecemde arkadaşlarımı arayıp engel olun çok pişmanım vs demiş ama iş işten çoktan geçti.
Geçen gün annemlere giderken yolda onu gördüm, kalbim neredeyse fırlayacaktı kafamı çevirdim. Yanıma geldi Büüjüü!!! diye gülerek seslendi. Gülümsedim. Nasılsın neler yapıyorsun diye üstü kapalı konuştuk. Geçiştirdim. Geçmişi açmasından korktum. 3 senedir onu görmüyordum. Yüzüne bakamadım. Oysaki nefret ediyordum, meğerse etmiyormuşum.
Ahhh az da olsa buraya yazıp rahatlamak istedim. Eşimi evet çok çok çok seviyorum. Ama onu görmek beni tabiri caizse mahvetti..