iyi geceler.öncelikle herkesin kandili mübarek olsun :)
başlıkta belirttiğim gibi sevdiğim birisi var. ben 15 yaşımdayken onu bir parkta bir kızla görmüştüm arkadaşlarımı dinlemeyi kesip dakikalarca onu izlemiştim adını hep duyardım gülüşü, mimik hareketleri hala aklımda şuan 21 yaşımdayım . bu yıl ocak 1 de çıkmaya başladık o askerdeyken. ailesi benimle tanışmak istedi onlara o an yakın olduğumuz için davetlerini geri çevirmeyip annemle gitmiştik. tam olarak fazla yormak istemiyorum sizi. elimden geldiği kadar kısa keseceğim. babamla tanışmak istediler, sürekli bir şekilde davet ettiler ve ben kırmamak için gittim. sevdiğim çocuk heyecandan izine geldi. sürekli olarak benimle ilgilendi bunun doğru olmadığını, göze battığımızı söyledim ama elinde değildi ki ilgisini içinde saklayamıyordu sürekli yanımda oluyordu. daha sonra annesinin beni ona karşı seni istemiyor gibi tabirlerle kötülediğini, utanmamı istediğini öğrendim ama ben ağır başlı ve saygılı olduğum için ailesinin karşısında fazla samimi olmaktan kaçındım hep. daha sonra aileler toplandı sohbet muhabbet bir kaç gün sonra annem annesine adını koymak istediklerini söyleyince ters tepki verildi. ben 1 gün sonra intihar ettim aslında bunu bilinçli yapmadım panik oldum aramızda dağ gibi sorunlar oluşunca ona ''öleyim mi ne yapayım'' dediğimde defol demesi zoruma gitmişti. ailemin birden gelmesi ile panik olup intihar ettim. hastaneye geldiler ve bu işin bittiğini söyleyip tartıstıklarını öğrendim. daha sonra sevdiğim çocuğun arkadaşlarının görüşme teklifini hep reddettiğini öğrendim ve bu konuda ben suçlandım. kıskandığım için kısıtladığımı söylediler fakat bundan haberim bile yoktu. intihar sonrası yine gidip gelmeyi başladım kızım sana söylüyorum gelinim sen anla gibi alttan alttan laf sokmalar başladı hatta o gün hiç sigara içmediğim halde içmekle suçlandığım, sigara ile fotoğrafım olduğunu söylediklerini öğrendim. gün sonunda sinirlenip 1 tane içtiğimi itiraaf ettim fakat onların yanında kokabileceğim ihtimali yoktu çünkü o süre zarfında içmemiştim. erkek arkadaşım askere giderken ben erkenden uyanıp hazırlandım ve bana yanına gitmemin gerek olmadığını söyledi. çok üzülmüştüm oturup 45 dakika boyunca ağlayıp ondan bir mesaj bekledim daha sonra uyuya kalmışım aramış duymadım.kapıya gelip beni aldıklarında ailesi tepkilydi oğulları gideceği için diye düşündüm sevdiğimi yolculadıktan bir kaç saat sonra tekrar yanlarına gittim ve beni rencide ettiler oğullarının beynini yıkadığımı dile getirdiler aslında öyle birşey yoktu ben biraz daha zamanı olduğunu söylediğimde o bana hep tepki verirdi.. hiçbir şekilde ağzımı açmadım. şuan çok pişmanım aslında konuşmayı çok istiyordum ama sevdiğim hep engelliyordu. sanırım çekiniyordu. benim ailem ve onun ailesi istemiyor. temmuz sonu gelecek. konustuk özlediğini ve sevdiğini söyledi fakat aileler yüzünden olmayacagını ayrıldığımızda çok sevindiklerini birçok seyi itiraf ettiklerini , benim ona yaşama umudu olduğumu ve onu kaybettiğini arkadaşça kalacağımızı, ne zaman istersem geleceğini söyledi. ben beni özlediğini söylediğinde istem dışı çığlıklar atıp sevinçten ağlamıştım ve onun akrabası beni arayıp sakinleştirmeye çalışıp tüyolar verdi ama olmadı. onun akrabalarından biri ben onu ilk defa böyle gördüm biri sevdiğim kız, sevdiğim kız için böyle konusuyorlar ben arada kalıyorum demiş. bu yüzdende ağladım onun böyle bir duruma düşmesi oldukça zoruma gitti ve gerçekten canımı yaktı. aslında sadece annesi sorun teyzeleri annesi kuzenlerı akrabaları hepsiyle aram çok iyi. çabalamamız gerektiğini söyledim kabul etmedi. şuan asker psikolojisi diye düşünüyorum olduğu yer gerçekten tehlikeli. ne yapmam gerekiyor bilmiyorum ama çabalamak birşeyler yapmak istiyorum. yardımcı olun lütfen sürekli hastalanıyorum ayrılalı 1.5 ay oldu sürekli olarak baş ağrısı oluyor ve ateşim çıkıyor halsizleşiyorum. böyle durumla karşılaşan oldu mu hiç? çabalamalı mıyım sizce, ne yapmam gerekiyor. kusura bakmayın uzun oldu mu ama :)