Sevgi açlığı

Sanırım buraya actigim benim için en önemli konu ;
Maalesef daha ben 40 günlükken filan annem ise başlamak zorunda kalmis , her şeyin burada başladığını düşünüyorum . Sonraki yıllarda duygusal olarak hayatımda yoktu hic . 4 yaşındayken bile onunla vakit geçirmek istemediğimi anlatır . Üniversiteye kadar annemle de babamla da hic düzgün bir ilişkim olmadı . Çok küçük yaşlarda akran zorbalığına uğradım, hep yalnız kaldım . Sevgi konusunda hep yetersiz geldiler . Bilemiyorum ben mi çok şey bekledim yoksa onların sevgi verme kapasitesi mi azdı .
Bu sevgi açlığı ile hala baş edemiyorum . Önce yıllarca depresyon yasadim birlikte yeme bozukluğu, hep korkunç ilişkiler .
Şimdi neyseki hepsi düzeldi gibi . Ama bu sevgi açlığı geçmiyor. Sürekli bununla ilgili ataklar yasıyorum. Birini seviyorum sanıyorum (erkek ) sonra çok bağlanıyorum, çabalıyorum (prensiplerimi asla asmadan) ama olmuyor ve donup bakınca aslında onu sevmediğimi sadece hayatımda biri olmasını çok isteidigimi fark ediyorum. Böyle böyle ilişkilerimi mahvediyorum , insanların dengesini bozuyorum . Çünkü birden bir şey hissediyorum açıkça söylüyorum, etkileniyorlar, heyecanlanıyorlar, hayatımda olmak istiyorlar o an; sonrası gelmiyor tabi ; çünkü yok aslında iki taraftada yok . Ama o zamana kadar insanlar yapmayacakları şeyler yapıyorlar, suçlu hissediyorlar .
Ya da birini cidden sevince de çok ciddi sinir atakları geçiriyorum acayip derece güvensizlik içinde hissediyorum. Eskiden bana şefkat göstermiyorlar ondan derdim ama son yılda fark ettim ki alakası bile yok. Sorun tamamen bende.

Bunun dışında her zorlandigimda bunu yaşıyorum içime bir acı çöküyor .
Isım var hobilerim var , yalnız yaşadığım çok sevdiğim bir evim var , sağlığım var . Ama bu sorunu nasıl çözebilirim bilmiyorum . Hayatımı çok ciddi ölçüde etkiliyor .
Annemle şuan aramız stabil . Anne duygusalligindan ziyade Hayatımdaki biri gibi onu kabul edince ona dair acılarım geçmişti. Eskiden sürekli ağlardım neden böyle duygusal bir ilişkimiz yok diye . Hiç olmadı çünkü . Tek bir an bile annem var gibi hissedemedim . Çok farkliyiz fikirsel olarak , asla ortaklıkta buluşamayacak kadar .

Bu konuyu nasıl donusturebilirim ? Okuduğunuz için teşekkür ederim .

Yorum yapmak istedim ama ne yazacağımı bilemedim. Problemini biliyorsun, çözmek de senin elinde diyeyim.

Psikolojik destek almalısın. Bu tüm hayatını etkileyen büyük bir sorun. Ve bir anda düzelmesini bekleme. Gerçekten bir durumu değiştirmek, dönüştürmek zaman ve emek ister

Mistik hanim .!.:

Psikolojik destek almalısın. Bu tüm hayatını etkileyen büyük bir sorun. Ve bir anda düzelmesini bekleme. Gerçekten bir durumu değiştirmek, dönüştürmek zaman ve emek ister

Genişletmek için tıkla...

Yıllarda aldim . Salt bu konuda degil.
Depresyon ve yeme bozukluğu üzerine . Ama bu konuda hic bir etkisi olamadı.

Şu dizilerde görünen anne- kız iliskisine hep ozenmistim küçüklüğümde ama annem asla sevgisini belli eden biri değil
Saç okşamak öpmek vs hiç yaptığı şeyler değil

Ama evlenip uzak bir yere gelin gidince bizim anne- kız ilişkimiz çok başka boyut kazandı

Çözüm şu diyebilmeyi isterdim. Benim ki ne kadar kendimle barışmakla düzeldi de desem birkaç dış etkenin bir araya gelmesiyle yoluna girdi.
Kendini tanımalak için bu kadar net yazdığını düşünmek istiyorum zira geçmişim şöyleydi de ben bu yüzden böyleyim diyenler bana pek samimi gelmiyor.
Çoğunlukla yorumlarını mantıklı bulup beğendiğim biri olduğundan objektif olmak açamaklı yazdığını düşünüyorum.
Malesef ne kadar çaba da gösterse insan bazen tek gereken şey zaman...

Bunu söylemesi kolay ama hepimiz aslında yalnızız yalnız geldik yalnız gideceğiz günün sonunda herkes çekilir kosesine kaliriz kendi iç sesimizle.Hayatimizda olan sevdiğimiz kim varsa çok baglanmamaliyiz.Bu sorununuzun bir çözümü değil belki ama sadece farklı bir bakış açısı sunmak istedim.Ne kadar cabalasak da bir insanin yerine başkasını koymak cok zor.Bir de bir evcil hayvan sahiplenmeyi düşündünüz mü hiç?

AbsolutPromise .!.:

Çözüm şu diyebilmeyi isterdim. Benim ki ne kadar kendimle barışmakla düzeldi de desem birkaç dış etkenin bir araya gelmesiyle yoluna girdi.
Kendini tanımalak için bu kadar net yazdığını düşünmek istiyorum zira geçmişim şöyleydi de ben bu yüzden böyleyim diyenler bana pek samimi gelmiyor.
Çoğunlukla yorumlarını mantıklı bulup beğendiğim biri olduğundan objektif olmak açamaklı yazdığını düşünüyorum.
Malesef ne kadar çaba da gösterse insan bazen tek gereken şey zaman...

Genişletmek için tıkla...

Bebeklik ve cocukluk kisminin insan hayatinda "guvende " hissetmek adina en onemli zamanlar olduguna inanıyorum. Elbette farklı dusunebiliriz. Bütün hayatım ya da hatalarımi dönüp oraya bağlamıyorum tabiki ama yazdıklarımı bebekligim dışında bir yere baglayamıyorum . Çünkü bunun dışındaki olaylarda çok mantıklıyimdir, olabildiğince çözümcul bir hayat sürerim . Ama bu konular maalesef böyle ve belki de ben bunu geçmişe bağlayarak yanılıyorumdur .
Bende her zaman senin yorumlarını beğeniyorum. Bu yorumun içinde çok teşekkür ederim .

Annenizle ilk iki sene o kritik güvenli bağlanmayı gerçekleştirememişsiniz. Bu da sonraki ilişkilerinizi etkilemiş.

Ama işin ilginç yanı siz bunun farkındasınız. Kişi bunun farkına varınca yaşantısını olumlu bir hale çevirebilir. Psikolojik destek de aldım diyorsunuz, bence farklı bir doktorla terapi deneyin. Belki de çözdüğünüzü sandığınız şeyler hala çözülmedi ki yolunda gitmiyor hala bir şeyler.

Princesss12 .!.:

Bunu söylemesi kolay ama hepimiz aslında yalnızız yalnız geldik yalnız gideceğiz günün sonunda herkes çekilir kosesine kaliriz kendi iç sesimizle.Hayatimizda olan sevdiğimiz kim varsa çok baglanmamaliyiz.Bu sorununuzun bir çözümü değil belki ama sadece farklı bir bakış açısı sunmak istedim.Ne kadar cabalasak da bir insanin yerine başkasını koymak cok zor.Bir de bir evcil hayvan sahiplenmeyi düşündünüz mü hiç?

Genişletmek için tıkla...

Evet maalesef o dönem sosyal fobim vardi . Evde yalnız kalınca şarj oluyor gibiydim . Ama eve bir kedi gelince (mantıklı düşünebilen bir beyin lobu olmamasına rağmen) anksiyete nöbetleri geçirdim 2 gün:)
Ve arkadaşıma verdim

kirmizi oje .!.:

Annenizle ilk iki sene o kritik güvenli bağlanmayı gerçekleştirememişsiniz. Bu da sonraki ilişkilerinizi etkilemiş.

Ama işin ilginç yanı siz bunun farkındasınız. Kişi bunun farkına varınca yaşantısını olumlu bir hale çevirebilir. Psikolojik destek de aldım diyorsunuz, bence farklı bir doktorla terapi deneyin. Belki de çözdüğünüzü sandığınız şeyler hala çözülmedi ki yolunda gitmiyor hala bir şeyler.

Genişletmek için tıkla...

Bi psikolog , 2 psikiyatrist degistirdim.
Hatta biri ile 2 yıl çalıştım . Maalesef bu konuda bir katkısı olamadi .
Belki de o dönem daha ciddi sorunlarım olduğu için bilemiyorum

Kendini seveceksin. Duygu durumunu baska bir insana baglamayacaksin.

Cogu insan sevgi acligi cekiyor aslinda bakma yani.
Ama bunun üzerini birseylerle kapatiyor.

Ya alisveris bagimlisi oluyor ya madde ya alkol.
Yada sürekli kendini baskalarina begendirmeye calisiyor sevgiyi disardan baskasindan bekliyor.

Aslinda söyle birsey var.. sevildigimizi düsününce x kisisi bize sevgisini isinlamiyor sadece biz sevgiye aciyoruz kendimizi o anlarda. Yani icimizdeki o sevgi hissine var olmasina izin veriyoruz. Öyle ögrenilmis bir yanlis var ortada.

Bunu da baskasi olmaksizin yapmaya basarmaliyiz.
O yüzden kendimizi sevelim ve icimizdeki o hissin var olmasina izin verelim. Disarda aramaliyim icimizdeki güzel hisleri.

Yesyess .!.:

Bi psikolog , 2 psikiyatrist degistirdim.
Hatta biri ile 2 yıl çalıştım . Maalesef bu konuda bir katkısı olamadi .
Belki de o dönem daha ciddi sorunlarım olduğu için bilemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Ben de daha önce terapi aldım ve sadece son doktordan çok fayda gördüm. Hatta şimdi baktığımda bir tanesinin beni hiç anlamamış olduğunu bile düşünüyorum.

İnsan beyni geçmişteki problemleri çözebilen bir yetiye sahip. Geçmişte çok büyük travmalar yaşayan insanlar da tedavi ile normal tepkiler veren sağlıklı bireylere dönebiliyorlar istedikleri ve problemlerinin farkında oldukları takdirde. O yüzden bence denemeye değer.

Anne sevgisi bambaşka bunun eksikligini yaşadıgın için senin adına üzüldüm
Seni seven bir dostun falan var mı
Ben şunu düşündüm senin için sürekligi sevildigini bilmek istiyorsun bu sana bi güven veriyor bu yüzden belki sürekli birilerinden hoşlanmış sın senin tabirince
Ama bişey diyim bu şekilde ifade ede bilen biri bence çok özeldir kendini sev kendini mutlu et kendin için bişeyler yap çevrende eksik tarafını doldura bilecek birisi yoksa sen kendi kendine doldurmaya çalış
Mutlu kall

Yesyess .!.:

Bebeklik ve cocukluk kisminin insan hayatinda "guvende " hissetmek adina en onemli zamanlar olduguna inanıyorum. Elbette farklı dusunebiliriz. Bütün hayatım ya da hatalarımi dönüp oraya bağlamıyorum tabiki ama yazdıklarımı bebekligim dışında bir yere baglayamıyorum . Çünkü bunun dışındaki olaylarda çok mantıklıyimdir, olabildiğince çözümcul bir hayat sürerim . Ama bu konular maalesef böyle ve belki de ben bunu geçmişe bağlayarak yanılıyorumdur .
Bende her zaman senin yorumlarını beğeniyorum. Bu yorumun içinde çok teşekkür ederim .

Genişletmek için tıkla...

Peki böyle düşünmen ne işe yarayacak? Geçmişe dönemeyiz sonuçta.
Herkes hayatı yakaladığı yerden yaşıyor.
Bu konuda biraz hassasım galiba çünkü benim hiçbir zaman geçmişimi bahane etme lüksüm olmadı.
Sende yakaladığın yerden yaşamaya devam et. Geçmiş senin geçmişin de olsa elinde olmayan sebeplerin önüne çıkmasına izin verme.

Mamilot .!.:

Anne sevgisi bambaşka bunun eksikligini yaşadıgın için senin adına üzüldüm
Seni seven bir dostun falan var mı
Ben şunu düşündüm senin için sürekligi sevildigini bilmek istiyorsun bu sana bi güven veriyor bu yüzden belki sürekli birilerinden hoşlanmış sın senin tabirince
Ama bişey diyim bu şekilde ifade ede bilen biri bence çok özeldir kendini sev kendini mutlu et kendin için bişeyler yap çevrende eksik tarafını doldura bilecek birisi yoksa sen kendi kendine doldurmaya çalış
Mutlu kall

Genişletmek için tıkla...

Teskkur ederim. Arkadaşlar konusunda çok şanslıyım. Muhteşem ilişkilerim var , etrafimda beni gerçekten cok seven iyi hissettiren insanlar var .
Ama sanırım şimdiki ilişkiler biraz daha yüzeysel kalıyor . Bu yara daha derinde.

AbsolutPromise .!.:

Peki böyle düşünmen ne işe yarayacak? Geçmişe dönemeyiz sonuçta.
Herkes hayatı yakaladığı yerden yaşıyor.
Bu konuda biraz hassasım galiba çünkü benim hiçbir zaman geçmişimi bahane etme lüksüm olmadı.
Sende yakaladığın yerden yaşamaya devam et. Geçmiş senin geçmişin de olsa elinde olmayan sebeplerin önüne çıkmasına izin verme.

Genişletmek için tıkla...

Şöyle bir işe yarayacak, eğer sorun bu ise belki çözümü bulurum . Ama yaramayadabilir. Belki iş/ kariyer vs konularda olsa bende kendime bu hakkı tanımazdım ama ilişkilerimde gerçekten mahvoluyorum ve çok rahat baskasina suç atıp kaçacağım şeyler yaşıyorum, bunların farkındalığına mak belki de biraz daha kendimle yüzleştiriyor beni .

Kardeşin var mı?

BlupBlupBlup .!.:

Kardeşin var mı?

Genişletmek için tıkla...

Evet

Yesyess .!.:

Evet

Genişletmek için tıkla...

Onun ilişkisi nasıl anne babayla?