sokaktan korktum ben günnük biliyon mu, dışarıdan korktum...
geçen hafta sonu, askere gitmeye hazırlanan kuzenimi göreyim, gönlünü de yapaım diye, uzun bi zaman sonra ilk kez, bir başıma teee evimden uzaklara gittim ve resmen dönüş yolunda korktum...
otobüsün içine pısıp, Harbiye Taksim arası sıra sıra dizili o iş hanlarına hayret ede ede baktım...Ne komik halbuki, 500 kere geçtiğim, çok da sevdiğim yerler...
Aksaray'da inip de metroya gidene kadar bacaklarım titredi, kayboldum abi...27 yıllık İstanbullu...
Metroya tam varacakken bi araba çıktı zart diye karşıma, eziliyordum az kalsın...tam oldu...
vagonda da deli mi desem, tinerci mi...1 metre ötemde bi adam dikildi, ondan da korktum tabi...ki hiç huyum değildir...sonra da durağım geldi, resmen kendimi mahalleme attım...zaten yolda da kızımı ve eşimi görünce rengim yerine geldi...
eşim beyefendiye o kadar alışmış ve bağlanmışım ki günnük...onsuz sokaktan korkuyorum artık...ki ben gecenin bi vakti kendi başıma gideceğim yere giden/eden bir insan evladıydım eskiden...
ve yine aramızdaki o sevgiyle örülü pembe cam ÇOTAAAAA diye kırılmasaydı birkaç hafta önce, bu sokak korkusunu çok romantik bulur, böyle vay be falan derdim...ama şimdi bu ağzıma kadar cam kırıklarıyla dolmuş halimle, sadece kendime üzülüyorum günnük...
en iyisi mi ben fırsat buldukça tek tabanca bineyim toplu taşımalara da, bu eciş bücüş korku halim yokolup gitsin...