adet öncesi gerginliğim mi,ayrılık stresim mi ne...herkese herşeye çatıyorum günlük,KKda bile dilim sivrilmeye başladı,eskiden pozitif palyiktim oysa
bi yandan sevgilimin önüne eski sıfatı koymanın mutsuzluğu bi yandan bunu hiç kimseye belli etmeme çabası..Soranlara
iyi ya memlekette o da diyorum.Faceden onla ilgili şeyleri kaldırdım ama çok çok dikkatle incelemeyen farketmez bile.
Bir yandan bana hiçbir kötülüğü dokunmayan o çocuğu üzmek,ayrılmayalım diye gururunu unutup çırpınmasını izlemek
of allahım yaa,hiç de kıyamıyorum ki...Yüzüm birazcık yumuşasa ikna edecek beni diye korkuyorum.Ona sert davranmaya çalışmak da yoruyo beni,kalbimi nasırlaştırıyo.Üzüldüğünü bilmek üzüyor beni,ağladığını bilmek kahrediyor
onu düşünmekten,üzülmesin diye çabalamaktan ayrıldığımı anlayamadım daha.Sinirle bana söylediği kelimelere bile sinirlenemiyorum,kızamıyorum.Ağzıma sıçsa hakkı var diyorum..Biliyorum haksızlık ediyorum kendime,ama kendim umrumda bile değilim
Güçlü bi kızım nasolsa,küçükken iğneden bile kortuğumu belli etmezdim.Ağlayacaksam karşı yataktaki ablamın uyumasını beklerdim...
neden böyleyim günlük?Neden kabuğumu kırıp hislerimi belli edemiyorum?