Suavi Yalı Capkını sarkısını dinlemekteyim, gecen yıl gözümde canlandı birden, ben yine böyle bir gece yarısı önümde pc bu sarkıyı dinlerken annecigim bakmıstı kapıdan, sen daha yatmadın mı demisti bana, simdi ne ayak sesleri var, ne de kendisi..
Ev degil burası sanki cehennem günlük, tadı yok, tuzu yok, renk yok, sıcaklık yok, herkes birbirine soguk, birbirinden kacar bir vaziyette..
Kimse bilmiyor ben iyi degilim, kimse duymuyor sesimi..
Bir an oluyor hic birsey yapmak istemiyorum, kimseyle konusmayım, sadece yalnız kalayım, kimse olmasın yanımda istiyorum da oluyor mu sanki?
Bos bos yasıyorum sevincim yok, umudum yok, hayallerim yok..
Bu dünya icin savasmak benlik degil artık, mutsuzca yasıyorum, dısarı da cıkıyorum, yemekte yiyorum, arkadaslarımla da görüsüyorum ama durumum yine aynı, icimde hep birseylerin mahkemesi yapılıyor..
Birilerinin bir seyler icin savasması, hayaller kurması, mutlu olması bana o kadar bos geliyor ki günlük, elimde degil böyle düsünmek, bu hayatta birseyler yapmak bana cok bos geliyor, hayat benim icin ne ifade ediyor onun bile cevabını veremiyorum kendime, cünkü benim icin bir anlam tasımıyor be günlük.. Benim icin hayat anlamını 7 ay önce annemle birlikte yitirdi..
kelimesi kelimesine katılıyorum. sadece "7" değil de "6" ay benim hikayem de..
ana gidince ocak yıkılıyormuş, aradaki tüm bağlar kopuyormuş.. şimdi ben koştura koştura gittiğim hayallere bile öyle kırgınım, öyle uzağım ki.. nefret doluyum.. ama kime ve neye.. belki de sadece kendime.. bilemiyorum..
ben anamla beraber herşeyi de toprağa gömmüşüm arkadaş..
saniye desen çıkmıyor aklımdan.. arada bir burada kafa dağıtıyorum işte..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?