Günlük bugün çok uğursuz bir gündü.
Gündemdeki malum meseleden dolayı dün gece gözüme uyku girmedi, 3 gibi yatabildim. Sabah annemle birlikte kalktım 7 gibi. Sinirlerim çok bozuktu, anneme de anlattım durumu, çok üzüldü. O işe gittikten sonra uyuyamadım, nete girdim, haber sitelerine baktım, dolaştım durdum nette.
9 gibi uyku bastırdı, ama nasıl tatlı bir uyku, normalde isteksiz girdiğim yatağı bu sefer çok sevdim. Kırk yılın başı huzurlu bir uyku çekeceğim derken...
DAN DAN! O da ne?! İki el silah sesi!
Yataktan fırlamamla kendimi balkonda bulmam bir oldu. Biliyorum yaptığım yanlıştı, ama dedim ya kendimi balkonda 'buldum'. Tamamen refleks.
Herkes büyük bir şokla balkonlara çıkmış. Kalbim yerinden fırlayacak gibi çarpıyor, titriyorum. Bir yandan kalabalık, diğer yandan bağrışlar, çığlıklar.
Olay yeri tam görünmüyordu, vurulan kişiyi ambulansa aldıkları zaman görebildim. Orta yaşlarda bir erkek. Sonradan öğrendim, biri psikopatlığını sergilemiş!
Burayı sevmiyorum, sevemedim bir türlü.. Normalde siyaset dışındaki haberlere bile katlanamayan ben burada herşeyi tüm çıplaklığıyla görüyorum, hatta yaşıyorum. Burası benim evim, huzurlu olmam gereken tek yer. Ama ne huzuru, yakında panik atak olursam şaşırmam...
Zaten içimdeki sıkıntı rahat bırakmıyor beni. Güne böyle bir şokla başlamak hiç iyi olmadı. Herşeye hep olumlu tarafından bakan ben bu sefer hiç iyi şeyler düşünmüyorum. Umarım hislerimde yanılıyorumdur...