şu içimdeki lüzumsuz korkular bi defolup gidemedi
süreli korkuyorum işin garibi neden korktuğumu da bazen kestiremiyorum
korkmadığım o nadir anlarda da korkmaktan korkuyorum
sürekli korku modundayım kısacası
hep endişeliyim,sürekli kafamda felaket senaryoları dönüyor
ve kalbimi kızgın bıçakla oyuyorlar sanki
o denli canım acıyor
kendimi saçma sapan şeylere veriyorum
saçımı kestirdim boyattım
beğenmedim yine boyattım
yine beğenmedim.
Yıllardır uzatıcam diye k.çımı yırttım uzadı
bi deli anımda gitti saçlar
haftalardır aldığım kazağın takının rujun mujun haddi hesabı yok.
Alınca rahatlıyorum
yanlış yaptığımı biliyorum
ama engel olamıyorum
doğrusu engel olmak da istemiyorum
insanlar mutluyken giyinir süslenir
bende anormallik var ben mutsuzken yapıyorum bunları
kendimi iyi hissetmek adına...
Farkettim ki sürekli ofluyorum buara.
Ve yoğunlaşamıyorum
ders de çalıştığım yok.
Masaya oturuyorum güya soru çözücem
içimde bi kalemkutumu temizleme isteği
ardından açlık dürtüsü
ve öldürücü darbe ne hikmetse çocukken annemin yaptığı kekten canın çekmesi
ve normal şartlarda asla kalkıp yerinden kek yapmayan ben kalkıp kek yapıyorum
maksat ders çalışmamaksa uzaya bile çıkcam ya
neşeli ve enerjik insanlara inanılmaz şaşırıyorum
benim içim geçmiş ben bunu anladım
kendimi mahalle bakkalında bayatlamış çikolata gibi hissediyorum
neşeli enerjik şu tipler de süper market çikilatası oluyo tabi bu durumda.
Onlara da gıcık olmuyor değilim ufaktan
bak şimdi yarın dersane var hoca ağzını açınca gülüyolar
bu ne ya ergen gibi
tamam mutlusun anladık da abartmasan diyorum
kıskanmıyorum valla çok basit görünüyosunuz!
Bişey değil herkes gülüyo ben gülmeyince tuhaf oluyo
yalandan gülünce de acıklı bi hal alıyor olay
aman koyverdim gitti
nasıl hissediyorsam öyle görünmeyi tercih ediyorum
beni kabul edenler de böyle etsin napiyimmmmm:26:
Not:ne yazmışım arkadaş...
şu an ben mi yazdım la bunca şeyi dedim.
Bi an gözüne ışık tutulmuş tavşan gibi kaldım