Günlük...
Canım gibi bildiğim, evinin kapılarını bana sonsuz açan bir dostumu yitirdim... Nişan alışverişine gittiğimde yanımda olmayı tercih etmedi, ben onu anladım, kötüydü ve iyi olamıyordu belki ama herkesle sohbet edebiliyorken hayatına kaldığı yerden devam edebiliyorken bana bi "nasılsın, hayırlı olsun" demek bu kadar mı zordu... Mutluluğumu paylaşmak, zor anlarımda yanımda olması çok mu zordu?
Çeyizi için iç çamaşırı muhabbeti yaparken iyiydi de bana gelince mi kötüydü?
Ben çok bişey istemedim ki. Davet ettim reddetti gelmek zorunda değildi zaten ama kalben yanımda hissedemedim onu günlük hissedemedim. Ben insanlar için iyi düşündükçe neden hep kötü oluyorum?
Neden böyle ortada bırakılıyorum.
Biz çeyizimizin bile her parçasını beraber aldık. Sürprizler yapıp mutlu olduk. Başka bir boyuttaydık kk'dan sıyrılmıştık. Ama şimdi şu geldiğimiz nokta. Ne kötüdür...
Böyle mi olmalıydık?
Ben çok bişey mi istedim?
Ummadığım insanlar mesaj attı, mail attı. O her dakika whatsapp'ta bile onlinedı. Ve bana bir kere merak edip sormadı...
Allah ona herşeyin en iyisini en güzelini versin.
Ve KEŞKE böyle olmasaydık.
Ama işte ama...
Yazamıyorum daha fazla