Sevgili 2012..
Her şeyin nihayeti olduğunu bilirim ve dahi bir başlangıcı olduğunu fakat aradan geçen zamanı tarif etmeye kalkıp yüklediğimde seçtiğim kelimelere bütün anlamı, kelimeler kaçışıyor sağa sola, biliyorum ki hızla akan giden zamanın içinde kelimeler dahi kaybolmak istemiyor.
Sol üst tarafı kendinden tarihli defterimin son sayfasını çevirip kapattığımda yüreğime çöreklenen hüzünle kalakalıyorum. Öncelediğim, ötelediğim, kırdığım, kırıldığım şeyler ile birlikte bir yılı geride bırakıyorum.
Penceremin kenarında kaldırımlara düşen loş ışıkların sahnelediği yağmur damlaları nedense yalnızlığı hatırlatıyor bana, otobüslerde cam kenarları yalnızların yeridir diyorlar, bir cam kenarının omzuna baş koymak zihninde yer alan bütün duygu yükleriyle az şey de değil öyle değil mi...
Ve sen geçip giderken 2012, unutulacaksan zamanla ve abine ya da ablana yani 2013'e devrederken her şeyi, sahneden ayrılırken unutulacağını sanıyorsan, yalnızların da yalnız bırakmadıkları vardır, seni unutmayacağım sevgili 2012... Hoşçakal..