Selam günlük,
Bir müddettir yazmıyorum buraya.
En son uzun zamandır kötü hissettiğimden bahsetmiştim sana.
Bugün bir psikiyatriste gittim bunun için.
Konuştuk uzunca anlattım hislerimi, düşüncelerimi, davranışlarımı.
Ben kendimi bayağı ciddi bir halde zannederken doktor ilaç yazmayı bile gerek görmedi.
11 temmuzda tekrar görüşelim daha iyi karar veririz dedi.
İlişkimden bahsettim, en çok onun üzerinde durduk.
Hatta bir sonraki görüşmemizde nasıl biriyle beraber olmak istediğim hakkında konuşacakmışız.
Asıl sorunum net olamamammış ona göre, bir karar aşamasından geçiyormuşum.
Aslında tam da üstüne bastı doktor.
Akşamüstü sevgilimle de onu konuştuk.
Yine ağladım kollarında hüngür hüngür.
Bana bir söz vermesini istedim. Onu da yaptı, o sözü verdi.
Yaşadığımız şehri terketmekten bahsediyordu ayrılık konusu geçtiğinde. Karşı çıktım, istemedim.
En azından ailene bunu yapma dedim.
Benim kimsem yok ki senden başka, görmüyor musun hiç arayıp sormuyor kimse dedi.
Çok üzüldüm, kahroldum.
Sen benim kaderimsin ben öyle düşünüyorum dedi.
Sarıldı hep, öptü, kokladı.
Biz bir gün ayrılacağız ama ikimizde çok zorlanacağız.
Ne olursa olsun o bana her ihtiyaç duyduğunda ben hep onun yanında olacağım. Üzüntüsünü, sevincini paylaşacağım. Güvenilir bir insana ihtiyaç duyduğumda, başım sıkıştığında ilk ona gideceğim.
Ve en önemlisi ben onu hiç unutamayacağım.
Öyle değerli ki bende. Öyle kıymetli ki...