Günlük yine yollardayım...
Artık uzun bir süre bu şehre dönmek istemiyorum... Kimsenin yanına sığmıyorum, beni kendîmden baska kimse düzeltemeyrcek sanırım...
Herkesin yaptığı batıyor, herşey ağlamam için bir neden, üzülmem içinde...
3 sene önceki dönemlerime gerî döndüm ne yazıkki, uykularım bölük pörçük kabuslarla dolu, duvarlar üstüme üstüme geliyor... Heran bebeğimi hatırlamama neden oluyor, geçti desemde geçmediğini farkediyorum, kimseyi üzmemek için bu sefer kendimi tutuyorum...sonrası daha kötü oluyor...
Kimilerine göre çok imrenilecek yerlerdeyim kariyer olarak ama umrumda değil, herkesten uzakta bomboş yatakta yapayalnızım...günlerim birgün eşimle biraraya geleceğimiz günleri hayal etmekle geçiyor, umudumu kaybetmek istemiyorum, çünkü onuda kaybedersem yıkım olur benim için...
Kararlarda aldım günlüğüm...bu zor günlerimde düşünmek için oldukça fazla zamanımda oldu, bu kötü günlerimde bana destek olup yanımda olanların yanında olacağım ben, olmayanlara, ol(a)mayanlara, üzerim diye arayamayanlara!, derdimi küçümseyenlere, 5 dk lık mesafede oturup da ^^ayy aklıma gelmedin^^diyip birde bunu pişkin pişkin yüzüme söyleyenlere kredim dolu artık günlüğüm...bundan sonra onlara aynı muamele olucak...bencil olmayı da öğreneceğim, elbet güzel günlerde gelecek, bizimde yüzümüz gülecek ben inanıyorum günllüğüm ben inanıyorum...