Selamlar günlükçüm.
Beni üzmelerine hasbelkader alıştım da yavrularımı üzdüler mi dayanamıyorum be günlük.Bir yandan görümcem ve kayınpederim,eşim bir yandan da özbeöz ablam.Kendi halimizde kimsenin etlisine sütlüsüne karışmadan yaşayıp gidiyorduk.Ne oluyor bu insanlara da benimle ve çocuklarımla uğraşıyorlar anlayamıyorum ki?Üzerimdeki gıybet yüklerinden birer ikişer kurtuluyorum çok şükür.Ben bunlarla,hayatla uğraşırken niye insanlar üstüme üstüme geliyor.Çok şükür başımı sokacak evim,ocakta dumanı tüten yemeğim,değerlerine paha biçilemeyecek iki güzel evladım kimsenin hiç birşeyine göz etmeden yaşayıp dururken neden böyle oluyor.Sanırım ağır bir imtihandan geçiyoruz.Rabbim çekemeyeceklerimizle,kaldıramayacaklarımızla imtihan etmesin.İmtihan dünyası işte,yaşadıklarımızın başka açıklaması yoktur her halde.Neyse ''Bu da geçer ya Hu!'' deyip afiyet ve sabırla yolumuza devam edeceğiz artık.Haydi kal selametle,Sonra tekrar yazışırız.