selam günlük, çok mutsuzum gene, mutsuzken seni açıyorum farkındayım da mutluluğu nette instagramda falan paylaşiıyoruz mutsuzluğu içimizde yaşayıp kenara itiyoruz, sanki ayıp gibi bilmiyorum.
Mutsuz oldum sabah beri ailem benle kabus gibi, tabi şükür yaşıyorlar evet tabi ama hiç nefes almadan mı konuşur insanlar, bir de sürekli aşağılıyorlar, salaksın aptalsın daha gerizekalı olabilirdin yine iyisin şimdi diye diye, neyse ses etmemeye alıştım geçen gün kayınvalidem de öylesin böylesin itti kaktı ona da güler yüz ve sessizlik gösterdim ne yapayım alışmışım itilmeye, bazen hoşuma mı gidiyor diye bile düşünüyorum, alışkınım ondan umursamıyor gibi yapıyorum ama tabiki kim umursamaz ki, gerçekten üzgünüm.
Keşke mutluluğu daha çok yaşayabilseydim, bugün yolda sımdıkı güzelce giyinmiş bir anne ve iki çocuğunu gördüm, arkasında annesi vardı hiç ses seda çıkarmadan yürüyorlardı hep yolda sokak aralarında denk geldik, arkadaki annesi hiç konuşmadan fitnelemeden yürüyebiliyordu, şaşırdım bakıcıdır belki dedim, inanamıyorum aslında böyle annelerin olabileceğine, benim halimi düşününce, annemden ne bir destek ne bir destek görmedim, fedakarlık diyebilirim ikinci destek kelimesi yerine.. ne görmediğimi bilemiyorum fedakar gibi görünüyor ben bencil gibi görünüyorum ama sanırım pek çok şey istemiyorum. eltim aklıma geliyor da içim içim kıskanıyorum, özeniyorum aslında sadece ne şanslı... belki şanslı görünüyor ama öyle değil demek istiyorum ama sanmıyorum..
benim bir tanıdığım abi var babasının ona davranışını gördüğümden beri benim ailem bana o kadar da kötü davranmıyor diyorum hep, o çocuk ezile ezile 40 yaşında ama ezik büzük ötesi ezik.. hem de üniversiteyi okumuş zor zanaat saçma bir iş bulmuş biri olabildi, saçma yaşlı biriyle evlendi tek çıktğı olan kızla, ben ona göre çok iyi yol kat ettim, nedir bu çektiğim bilmiyorum, allahtan çocuğum ve ona bağlı bir babası var da aile kurabildim ve anne babamdan uzağım. yüzüm şişiyor ağlamaktan ama bir işe yaradığı yok, demek ben bekarken ondan böyle çok içiormuşum durmadan bağarıp ağlıyormuşum, allahın sevdiği kulum sanırım ki evlendim başka yuvam oldu, allah uzak etsin beni onlardan. bir derdimvarı okumuştum da geçende moral buldum ben gibler var diyerekten. okuyayım biraz.
geçen okudum bir yerde, insan bastırıp sindiremeyeceği acıları yokedermiş ondan bazı berbat kötü anılarımızı hatırlamıyormuşuz, hoş hatırlıyoruz da ama çok az sadece konu başlığıyla. neyse böyle geliyorlar arada kocamı daha sevip sarılasım geliyor. bir de hala diyor ki torunuma ben alırım araba, alay eder gibi bam telime basıyor pi.