bugün yine çok az çalıştım. sevgilim olmasa hayatımdaki insanların hepsi çok tembel ve uyuşuk. kendimi iyice kaptıracağım mayhoşluğa. halbuki böyle değildim hiç.
2-3 ay öncesine kadar günde 8-10 saat çalışıyordum, sonra annemler yanıma geldi ve bammmmmmmm. bütün konsantrasyonum bozuldu. sabah kavga gürültüyle kalkıyorum, evde her şey saçma sapan. çamaşırları bile nerdeyse ben yıkacağım, dün kavga ettik 2 gün boyunca çamaşır makinesinde ıslak deterjanlı bekletti çamaşırları!! 2 gün!! ne hale gelir makina ve çamaşırlar. ben çıkardım artık leş gibi kokuyodu klorakla yıkattım boş falan. artık çok geç olmuştu yeni çamaşır koymak için yattım sabah kalktım ve yine doldurmuş içini. of. ki ne off..
artık onları takmamam lazım, sanki evde bi başımaymışım gibi düşünmeye çalışıyorum ama zor oluyor. pisliklerinden ve sorumsuzluklarından bıktım. her şeye yetişemiyorum. giderlere tatarcıklar hep yuva yapmış, aylardır kış ayında bile sinekler dolanıyodu evde gece bile uyutmuyordu beni harap oldum 6 aydır. masanın başında oturuyorum sinekler yiyor. tülbentle suratımı bile kapatmak zorunda kalıyordum felaketti. hiçbir şey yapmadılar bu konuda hiiiç. ben böcek ilaçlamacı getirdim, neden getirdim diye hakaretler yedim üstüme eşyalar attı annem, neden ilaçlamacı getiriyormuşum. yahu hasta olucaz artık sineklerin ısırmasından çüş!
sonra bi fark ettim ki giderlere yuva yapmış, sevgilimle hepsini değiştirdik, eve gizlice aldım ve tuvalet gideri değiştirdik. sanırsın bi halt yedik. elalem eve sevgilisini alır neler yapar biz gider değiştiriyoruz hey allahım ya.
sonra köşe çatlakları da silikonladım sanırım artık tamamen kurtuldum sineklerden. kalmadılar hiç. kaç gecedir sabaha kadar uyutmadıklarından uyuyamıyordum sabahlara kadar dün gece saat 1de sızdım resmen nasıl rahatladıysam artık.
şu sınavı kazanıp ailemden kurtulmak istiyorum artık. bıktım onlardan pisliklerinden. kendi evim olsun. kendi hayatım olsun istiyorum. sürekli aşağılanmaktan bıktım. işsizim diye, ablam kendini üstün görüyor, her konuda para muhabbeti yapıyorlar bana ki aslında durumumuz kötü değil, ihtiyacımız da yok. onlar yüzünden hayallerimden vaz geçmeyeceğim, istediğim bölüme girene kadar çalışacağım.
boşa geçirdiğim saatlere ve günlere çok pişmanım. çocuktum, disiplinsizdim, tembeldim. geç büyüdüm 27 yaşıma geldim hala çocuk gibi hareket ediyorum. artık bundan vazgeçmem lazım. hayat enerjim sömürülüyor, bitiyor ellerimden gidiyor.
yarın sabah uyanıp saat 7de yürüyüşe ve spora çıkacağım. o kullanmaktan çok korktuğum arabamla tek başıma yürüyüş parkuruna gideceğim ve orada spor yapacağım. sonra dönüp sevgilime gidip onu uyandıracağım ve birlikte kahvaltıya gideceğiz.
önümde 1 ayım var daha kitapların tamamını bi kere okuyamadım. bi kere bitirip hiç olmazsa eylül sınavına kadar 5-6 kez tekrar etmem lazım ki istediğim rahat bölümlerden birini kazanabileyim.
yapabilirim demi kulüp? şimdiye kadar sınavlarda hep istediğimi yaptım, şimdi neden olmasın? kendime bu sınavda hiç güvenemiyorum, önce kendime inansam olacak ama hiç inanamıyorum neden bilmiyorum. inanmadan çalışmak işe yarar mı ki?
yarasın. fırk.