Aslında anlatacak o kadar çok şey var ki!..Nerden,nasıl başlanır hiç bir fikrim yok!Bazen diyorum ki kendime ''hadi anlat artık içindekileri''sonra birden sessizleşiyorum ve vazgeçiyorum,diyorum ki'' kendine bile anlatmaya cesaretin yok;yazık ki ne yazık!''
Biliyorum aslında bir yerden başlasam çorap söküğü gibi gelecek devamı,durduramayacak kimse beni anlatacağım durmadan,salya sümük ağlayacağım,debeleneceğim....Belki anlatırken ilk başta utanacağım,içim sıkılacak,ellerim terleyecek,dizlerim titreyecek,harflerden oluşturacak bir kelime bulamayacağım, beynim' hadi 'derken düzgün bir cümle oluşturabilmek için ağzım tükürük salgılayacak ama ağzımı açıp tek kelime söyleyemeyeceğim.
Doluyum hem de ne dolu,anlatılması gereken çok şey var çooook...
Aslında özgürüm,bedenim olmasa da ruhum çok özgür,kısıtlamıyorum kendimi her şeyi düşünüyorum sansürsüzce....
Ama yalnızım yalnız...
Çevremde çok insan var...
Mesela beni hep düşünen,benim için hep dua eden,benim için iyi şeyler isteyen bir eşim var;mesela annem babam kardeşlerim var,zor anımda elimden tutabilecek;mesela arkadaşlarım var,her derdimi dinleyecek;bir evim var,benim olan kaçmak istediğimde sığınabileceğim;param var,ne istersem alabileceğim;biraz sağlıksız olsa da yine de çok şükür diyebileceğim bir bedenim var;aç değilim açıkta da değilim...beterin beteri de var biliyorum,şükrediyorum hep ama bana yetmeyen ne hiç bilmiyorum...
Galiba birazcık YALNIZIM!!!