bugün yine hastalık hastası oldum resmen.
uzun süredir haberlere bakmıyorum sinirim bozuluyor.
evde de her şey aynı sürekli kavga gürültü. huzur bulmak istiyorum artık.
elim kolum bağlı gibi oturuyorum odamda biraz depresif biraz mal gibi.
3-4 gündür bir derdim var'a sardım burdan insanlara yardım edince biraz kendi derdini unutuyor insan iyi hissediyor. zaten arkadaşlarımın da dert annesi gibiydim derdi olan bana gelirdi onlara moral verirdim yol gösterirdim işleri düzeltince unuturlardı beni
kötü gün dostuyum ama iyi gününde unutuyor insanlar çok vefasız. artık ben de vefasız oldum, kimseyi arayıp sormuyorum, beni arayıp soranlar da bıktı sonunda.
böyle ne olacak bilmiyorum. artık arkadaşlarımla bi yerde oturmak gezmek alışveriş yemek deniz hiçbir şey ilgi çekici gelmiyor. daha büyük şeyler yapmak istiyorum. bilimle uğraşmak istiyorum aptal aptal sınavlarla derslerle uğraşmak istemiyorum ama mecburum. kafamdaki çalışmaları yapmak istiyorum ama onun için de çalışmam lazım.
artık kendimi aşmak istiyorum... çevrem bana yetmiyor. uluslararası konferans vermek istiyorum yeni diller öğrenmek istiyorum, insanların benim zekama ve başarıma saygı duymasını özledim, evde küçük görülmekten hırpalanmaktan yoruldum artık. basit şeyler beni tatmin etmiyor artık.
kafamı düzgün tutamıyorum, evde ne yapsam dert, tuvaletteyken laf yiyorum bardak alıyorum laf yiyorum bazen çığlık atasım geliyor. bugün yine kendimde yeni hastalıklar buldum bir de oturup ona ağladım mal gibi.
aslında mesleğimi yapsam tüm sorunlarıma da kendi kendime cevap bulabileceğim kolaylıkla ama işte...
sanırım psikiyatrik yardım almam lazım ama sırf evdeki salaklar yüzünden ilaç alıp da beynimi uyuşturmak istemiyorum. bu baskıların çok daha büyükleriyle büyümüş, hepsiyle baş etmiş bir insanım çocukluğumdan beri sürekli sataşanım, laf sokanım eksik olmazdı, hocalar yan sınıflardan tanımadığım insanlar dahil. ama anladım ki dışarısıyla baş etmek çok kolay, ev ise çok zor. bazen keşke annemler emekli olmasa ablam da başka bir ilde çalışsaydı diyorum, o zaman kendi başıma mutlaka bir yolu bulurdum... ama böyle ne bileyim kukla gibi oldum.
dışarıdan halime bakınca çok saçma geliyor, çok basit geliyor, ama işin içinde olunca neden bu kadar zor oluyor anlamıyorum. insan büyüdükçe zorluklarla daha kolay başa çıkması gerekirken neden benim için tam tersi oldu anlamıyorum...
biraz rahatlamam lazım. artık kafamı dağıtacak hiçbir şey bulamıyorum. hapis hayatı yaşıyorum odamda ve bedenimde.
şu aptal sınavdan kurtulduğum gün çığlık atarak koşucam yaldır yaldır sokaklarda. bir daha eve girmeyi de düşünmüyorum gerekirse sokakta yatarım. bu odanın en ufak köşesinden bile nefret ediyorum artık.