Merhaba.
Genelde başım sıkıştığında hep ölmek isterdim,nedense.Sanki kurtalabilecekmişim gibi.Ama en azından orada adalet var derdim,hak ettiğimin cezasını çekerim.. Sonra ölmekten korkar oldum,nasıl hesap veririm diye.Bir yandan da yaşamın tadına varmaya başladım galiba.Hayata hiç bu gözle bakmamıştım.Bence hayat;sorumluluklarımızın olduğu,yaşamak için para kazanmak,diğerleri gibi olmak için de para harcamamız gereken,sürekli telaşımızın olduğu ve bu telaşlarımızda dünyamıza kimseye iyilik yaparak birileriyle bişeyler paylaşacağımız bir yer yoktu,değildi.Ama çiçekler vardı güzel kokan,oksijeni sağlayan yeşillikler vardı etrafımızda en önemlisi o kadar çok sağlıksız,engelli insanlar var ki..Şimdiye kadar ne kadar çok gereksiz şeylerle yormuşum beynimi,hep boş yere harcamışım onu.Önceden hedefim yoktu.okula git eve gel arkadaşlarınla buluş karnını doyur yat uyu dinlen..... Allahım hepsi ne kadar gereksiz şimdi.. Bunlar tek başına yaşam nasıl sağladı bana.Ben bunlarla şimdiye kadar nasıl yetindim..Artık duygularımı da düşüncelerimi de saklamıyorum içimde.Ne düşüyorsam o,ne hissediyorsam o. Ötesi yok bundan sonra.Pisi pisine okuduğum bölümün şimdilerde hayranıyım,kitap okuma alışkanlığı olmayan ben elimden kitap düşmüyor.Ve gereksiz insanlar beni hiç mi hiç ilgilendirmiyor.Ne sensin benim şuan ki mutluluğum ne de ailem. Ne sen zarar verebilirsin bana bu saatten sonra ne de bir başkası.. Şuan ki huzurumun tek kaynağı HEDEFİM.