Kırık dökük bi haldeyim günlük... Bi sessizlik var ki insanı boğacak cinsten.. Tutuyorum kendimi gücümün yettiğince.. Sahi ne olacak şimdi? Bitti mi yani? Ne kadar daha böyle sakin kalırım bilmiyorum. Tükenir mi sence umudum? Beklemekten vazgeçer miyim bi gün? Unutmak mümkün müdür sevgiliyi? Hala çok severken üstelik...
Biz ne yaptık ya böyle? Ne hale getirdik bu ilişkiyi? Ya daha iki gün önce evlilik hayallerimi yazdım ben satırlarına. Nasıl vazgeçtik,ben nasıl vazgeçerim günlük? Yanlıştı biliyorum. Güzel zamanları hoyratça harcayıp sonra sızlanıyorum biliyorum. Ben birini sevmeyi,birine güvenmeyi bile beceremedim. Mutsuzluğumu,karamsarlığımı ilişkimize bulaştırdım ve sonunda dayanamadık bittik işte.
Çok kızıyorum kendime. Yok olsam keşke diyorum hiç var olmamış gibi.. Kimse hatırlamasa kimse üzülmese arkamdan da yok olsam... Belki ben olmasaydım o çok mutlu olabilirdi. Bazen diyorum keşke hiç sevmeseydik birbirimizi.. Keşke vazgeçmek bu kadar zor olmasaydı ikimiz için.. Keşke,keşke... Keşke ben biraz güçlü olabilmeyi,biraz sağlam durabilmeyi,ona güvenebilmeyi becerbilseydim.. Her bulduğum sebebe küsüp kırılmasaydım keşke..
Şimdi gidenin arkasından bınları söylemek ne saçma di mi? Dönüp dönüp aynı hataları mı yapıyoruz ne... Ya bu kez gerçekten bittiyse? Ne biçim bi yola girmişim ya ben.. Ne yapacağımı bilmez haldeyim. Berbat bi haldeyim.
"Aslına bakarsan bu gidiş gitmekten sayılmaz..
Mecburi bir itiş beni sensizliğe,
Sessizliğin sebep belki...
Nereye mi gidiyorum,
Nereye gideyim ki?
Ben dışında her yer müsait şuan,
Sen dışında her yer cehennem..."
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?