Popüler Konu Sevgili günlük...

Günlük cecen barışmamış hala ya Zor bi durum... Umarım başa çıkabilir.

Ben mi? Ben garibim günlük ya... Durgun,halsiz... Bazen çok şanssız hissediyorum kendimi. Ne vardı diyorum ne vardı biraz daha kolay olsaydı her şey.. Nolurdu yani sabrımı tüketecek kadar gelmeseydi hayat üzerime. Sonra bi bakıyorum kendime,şaşırıyorum. Bi yıkılıp bi toparlanmışım. En başından,yeniden başlamışım. Yüzümdeki gülümsemeyi,kahkahalarımı her şeye rağmen kaybetmemişim. Sahi nasıl oldu bu? Yani beni görsen bu satırları benim yazdığıma inanmazsın biliyo musun? Okulda görsen mesela... Sürekli gülümseyen bir ben... Başarısızlıklarını,hayal kırıklıklarını,mutsuzluklarını gülücükleriyle gizleyen biri... Nasıl oluyo da bunu başarabiliyorum bilmiyorum. Ama işte akşam olunca,sessizlik çökünce her şeye.. Bir bir tüm olumsuzluklar yapışıyo yakama. Çıkamıyorum işin içinden. Kızıyorum kadere,olanlara. Her şey çok farklı olabilirdi diyorum. Çok daha iyi olabilirdi. Mesela sana şu sıkıntımız var ama biz ailecek aştık diye yazabilirdim belki. Şimdi ne diyorum biliyo musun? Yarın mahkememiz var. Ne olacak bilmiyoruz,biter diyoduk ama babam erteletecek bi şeyler yapmış sanırım. Birkaç ay daha bu garip hayatı sürdürmek zorunda da kalabiliriz. Ya işte böyle gönlümden geçenle hayatın bana sundukları arasında dağlar kadar fark var. Önceden nasıl ağrıma giderdi biliyo musun tüm yaşananlar,söylenen her söz,patladığım zamanlarda sarfettiğim acı sözler önce benim canımı yakardı. Şimdi ise her şey normal geliyo. Sanki hissizleştim. Artık canım yanmıyo. Vazgeçtim. Onlar için üzülmekten,düzelsin diye çabalamaktan vazgeçtim. Ben aile kavramından da vazgeçtim. Madem ki beceremedik biz bunu,kabul etmek de bana düşerdi zaten. Şimdi yapboz gibi oynadıkları hayatı toparlamaya çalışanlara sadece gülüyorum. İnsan bir şeylerin değerini kaybedince anlarmış klişesinin doğruluğunu ispatlarcasına yapılan her şey anlamsız ve saçma geliyo bana. Kaybettiklerimiz yerine konabilir mi günlük? Bu yaştan sonra ben babamı gerçekten sevebilir miyim? Korkmadan mesela... Bayramda bile bayramlaşmaya çekinen biz şöyle yürekten sarılabilir miyiz ona? Kendi bencil isteklerini gerçekleştirmek için bizi defalarca hiçe saymasını unutabilir miyim? Peki o çocukluğumdan beri gözümün önünden gitmeyen,sürekli gördüğüm kabus anları silebilir miyim hafızamdan? Biz bi sofraya tüm aile oturup gülümseyerek yemek yiyebilir miyiz ki? Böyle bi şey bizim evimizde mümkün değil biliyo musun? Asla olmadı. Olmayacak! Ben 23 yaşındayım,kendimi bildiğim kadar bunun olamayacağını da biliyorum. Ve üzülmüyorum artık,sadece kızıyorum. Zaten her şey bu kadar zorken daha da zorlaştırmaya ne gerek vardı? Anlamıyorum,asla da anlamayacağım sanırım. Çünkü hayat çok kısa,kalpler çok hassas... Kırıldı mı tamir olmuyor,kaybedilenlerin yeri dolmuyor. Ben beni kaybedenlerin,kaybettiklerimin farkındayım. Ve bundan sonra sadece kazanmak istiyorum...​