Umut, hayal, mutluluk hatta ufacık bir gülümseme bile artık çok uzak bana. Ben kıpır kıpır bir insandım enerjimle insanları canlandırırdım ama şimdi hele son iki gündür elimi bile kaldırmaya mecalim yok. Bu üst üste gelen hayal kırıklıkları, gerçeklerin yüzüme bir bir tokat gibi çarpması beni alt üst etti özgüven, neşe, dayanma gücü kalmadı bende hiç. İnsanlara sabrım, sevgim sıfır bir tek annemi seviyorum beni tek anlayan o Allah'ım ona da acil şifalar versin inşallah hasta haliyle hep yanımda olmaya bana moral vermeye çalışıyor canım annem. Yapmam gereken o kadar çok şey var ki ama bende ne bir istek ne bir güç var. Bıraktım hayatı öylece keşke hayat her şeye rağmen devam etmese, ölmek, her şeyden kurtulmak istiyorum hayat çok üstüme geldin tamam hatalarım çoktu ama neden bu kadar sert oldu cezaların herkesi, her hata yapanı cezalandırdın mı böyle? Ben çok ağır ödüyorum hatalarımın bedelini. Ne vardı ki ben hatalarımı farkettiğim anda sonuna gelmemiş olsaydım hala yapılacak bir şeyler olsaydı? Hayatımda ilk kez geçen sene 6 ay sadece mutlu oldum hatalar yaparak farkında olarak ya da olmayarak. Bir senelik mutluluğu bana çok gördün be hayat hemen cezalandırdın hiç acımadan hem de. Yine de her şeye rağmen kısacık da olsa mutlu oldum o duyguyu tattım ama benden çok şey götürdü bu mutluluk hallerim çok geç kalmıştım hatalarımı anladığımda meğer ne çok hata yapmışım şimdi herkes mutlu ben umutsuz, mutsuz, çaresiz, kırgın, amaçsız, enerjisiz,... Nereye kadar sürecek bu durum bilmiyorum bir gün hayatıma ışık girecek mi bir gün o bir gün gelecek mi? Umudum yok ama yine de ölmedim hala mecburen yaşıyorum artık öylesine yaşamış olmak için işte.