sahip olduklarımı özlüyorum günlük, geride bıraktıklarımı..
ilk kez ankarayı özledim bugün.. ailemi ilk kez özledim.. aylardır ruhsuz dediler duygusuz dediler zerre kadar özlemedim.. bugün niye özledim onu da bilmiyorum
insan hayatta her istediğine ulaşınca doyumsuz oluomuş ya hani, nasıl da doğru!!
en çok yapmak istediğim şeyleri yapıyorum, deli gibi geziyorum özgürüm tek başıma çok uzak ve herkese yabancı olduğum bir ülkede yaşıyorum.. hep istediğim gibi, hayalini kurduğum gibi.... ama bundan sonrası ne?
3 ay sonra geriye dönüş.. doğduğun tanıdığın bildiğin yaşadığın topraklara... hiç gitmemiş gibi, hep ordaymışsın gibi hisleri....
sonrasını görebiliyorum da, bana o zaman ne mutluluk vercek onu bilmiyorum?
kendim için mutluluğun en doruğundayım, kazandım geldim başardım.. ayaklarımın üstünde duruyorum 22 yaşında olmanın tadını çıkarıyorum sonuna kadar.. yeni diller öğreniyorum yeni ülkeler geziyorum bir sürü insanla tanışıyorum... bu gerçekten en çok istediğim şeydi..
arasıra böyle depreşmemi mazur gör olur mu?
özlemek de işin tuzu biberi olsun artık napalım....
sırada paris, barcelona ve roma vaarrr :) gez hiras gezebildiğin kadar...