yaş ilerledikçe hayat dahada büyüyo gözümde..
küçücük bi çocukken, hayatla aramızdaki ilişki çok daha samimiydi..
şimdilerde ben ondan korkar oldum, o benden uzak..
belkide bu sebepten, insan küçükken sokakta oynadığı arkadaşlarını eve çıkınca unutur,
ama şimdi, arkadaş, sevgili, eş, anne-baba.. hepsine öyle ihtiyaç duyuyorumki..
çelişkili olansa; ben onlara ihtiyaç duyduğum ölçüde, hayatın yükü daha da biniyo omuzlarıma..
insanlar çoğaldıkça etrafımda, sıkıntılarım da artıyo..
iyi ki "dua" var..
Rabbim olmasaydı ne yapardım diyorum..
hergün şükrediyorum Rabbime, bize kendini bildirdiği için..
yoksa çoktan bu hayata son vermiştim..