Kızlar belki saçma gelecek belki abarttigimi dusuneceksiniz. Belki de abartiyorumdur bilmiyorum. Yıllardır kendimi bildiğimden beri babamla soğuğuz. Yani en son babama ne zaman sarıldım bilmiyorum. Hep bı mesafe vardı aramızda. Şimdi yazarken bile direkt ağlamaya başladım. Şükür ki sağ. Ama varlığını hissedemiyorum. Sorumsuz bir baba değil kesinlikle. Mesela geçen 2. üniversiteyi okuyacağım dedim. İnternetten bakmış filan bana anlatıyor. Çok serttir ama fazla sinirli. Çoğu zaman sinir olması tek kelimeme bakar. Ama o kadar soğuğuz ki. Mesela bir kızım bile dediği çok çok nadirdir. Yani garip geliyor. Tamam herkesin sevgiyi gösterme şekli farklıdır ama bazen çok kötü hissediyorum kendimi. Hiç sevilmemis gibi. Sanırım bundan kaynaklı bende bı takıntı başladı yıllardır var bu da. Sevildigime inanmıyorum, çoğu şeye inançsızım. Sırf bu nedenlerden dolayı okulu hemen bitirip farklı bı ilde işe başlamayı kafama koydum. Çünkü acayip canımı sıkıyor bu durum artık. Simdi okul nedeniyle uzağım iki ayda bir geldiğimde bile direkt tartışıyoruz sürekli aynı evde kalinca sürekli huzursuz olcaz ailecek.