- 1 Nisan 2011
- 38.023
- 70.824
- 798
- Konu Sahibi dislektik_anne
-
- #61
Hayir dedigin seylerin sebeplerini konusmaya baslayinca ve bizi anlayinca anlatmak dogru. Ama 7 aylik cocuga istedigin kadar hayir aciklamasi yap:) cok anlam ifade edecegini dusunmuyorum. Kucukken hersey daha kolay oluyo. Bak biraz buyuduklerinde istekleride farklikasiyo surekli birseyler istiyolar. Gel her istediklerini yap.. ki bu iyi birsey degil. Cocuk 24 saat telefon istiyo.. tabiiki hayir dicem ona. Sebeplerini bazen 10.000 kez anlat.. anliyo ama anlamak istemiyo yani:)) emin olun cocuklar bizim kadar detayli dolambacli dusunmuyolardir:))İyi de anne ve babanın çocuğa sürekli “hayır yapma, hayır dokunma, hayır olmaz vs” demesi çocuğun özgüvensiz olmasına sebep olur. Aksine çocuk gördüğü bu muameleden dolayı kimseye isteklerini ve istemediklerini net söyleyemez.
Çocuğun yapılmasını istemediği bir şeye “lütfen yapma hoşlanmıyorum ya da yemek istemiyorum” demesiyle anne babanın sürekli kısıtlaması bir değil. Çocuğa birey olduğunu öğretip alanına saygı duyarsak tabiki de çok fazla özgürlük vermeyip çok fazla da kısıtlamadan yapacağız bunları. E bu çocuk da çevresine öyle davranacak.
Neyse Allah hayırlı evlatlar etsin çocuklarımızı.
Bence kendinize evladınız konusunda sınır koymayın. Hele hele bunu çevreye bakarak hiç yapmayın. Aslında günümüz annelerinin tavırları değişmedi. Sadece tavırlar sosyal medya ile gösterildikçe belki de rahatsızlık vermeye başladı. Benim size önerim, bebeğiniz çok küçük, asla şımarır, öz güveni gelişmez diye düşünerek ondan ilginizi esirgemeyin. Bir pedagoğun yazısını okumuştum bununla ilgili. Çocuğunuza ilgi ve sevginizi sonsuz verdikçe, çocuk güçlenir ve sosyalleşme çağına geldiğinde bu güç ile öz güvenli olur, daha sağlam bir duruş sergiler. Bunu savunuyordu ve ben de öyle düşünüyorum. Aslında bu konuda genel geçer bir doğru yok. Siz annesiniz, içgüdüsel olarak ne hissediyorsanız onu yapın. O sizi en doğru yere ulaştıracaktır. Allah yavrunuzu size bağışlasın ve isteyen herkese de nasip eylesin.15 aylık bir kızım var.3 aylıkken anneanneye bırakıp çalışmaya başladım.Oyunlar oynarız vs gelişimi güzel bir bebek aslında.Ama benim etrafında gördüğüm birşey var ve bu beni sorgulamaya itiyor ister istemez.yeni dönem annelerinde bir yavrum evlâdım hayatı ondan ibaret görme durumu mevcut. Evet evlâdım icin en iyisini yapmaya çalıştım şartlar dahilinde ama hiç olurum biterim diyen buldumcuk bir anne olmadım.Bagimli bir birey olmasını istemiyorum kızımın ilerde.Genelde serbest bıraktım ama saldım çayıra mevlam kayıra şeklinde değil kendimin de bir hayatım olduğunun çalışma şartlarımın zor olduğunun farkında olarak bu telkinle yaşıyorum.Fanusta büyümüyorum çocuğu.sizinde cevrenizde gördüğünüz böyle örnekler var mi doğru olanı mi yapıyorum yoksa ilgisiz anne miyim ben doğrularım çok birbirine girdive hep dogumdan önce kendimi şartlarım ben eleştirdiğim annelerden olmayacağım diye ve şimdi kafam ve vicdanım çok karisiyor
Şu yazılanı yeni gördüm de, ciddi misiniz yazdıklarınızda? Bu nasıl bir ayrımcılık ve nasıl cahil bir bakış açısı yahu. Kız çocuğu değil de, ileride milletin oğluna hizmetçi yetiştiriyoruz sanki. Hanımefendi, kızlar da iş hayatına atılıyorlar, "el içine" bir tek erkekler çıkmıyor, kızlar fanusta yaşamıyor, ayrıca o erkeklerin de elleri var ve ev işlerinden onlar da mes'ul, bilmiyorsunuz sanırım. El kapısı ne ayrıca ya, şu kızını vermek tabiri kadar rezalet çok az şey var. Mal mı bu? Biri kızını veriyorsa, diğeri de oğlunu veriyor o zaman. Evlilik birinin, diğerini alması değil, ortaklaşa kurulan bir hayattır. Önce kız annelerinin yıkıp geçmesi lazım bu cehalet kokan tabirleri.Bir annenin görevi aslında onu hayata hazırlamaktır prenses muamelesi yapıp hiç bir iş gördürmeyip öğretmeyince kızı evlendiğinde ondan bundan iş bekliyor ve bütün hayatı bu şekilde başkalarına bağımlı geçiyor düşünün yetmiş yaşına gelmiş yemek yapmasını bilmiyor temizlik yapmıyor (çünkü hep annesi yaptı ve kardeşi yaptı) inanın böyle insan tanıyorum ve siz diyorsunızki keşke bu kadın zamanında annesinden temiz bir dayak yeseydi( şiddete karşıyım ama o an için gerçekten hak ettiği düşünüyorsunuz)belki böyle olmazdı diyorsunuz ben anne değilim ama çevrende anne olan arkadaşlarım var arkadasım kızını kesinlikle şımartmıyor iş gördürüyor ve görünüşte oğluna göre daha az seviyor oğlunu da şımartıyor daha çok seviyor neden böyle yaptığı sordum kız el kapısına gidince beni çok aramasın yoksa ben onu çok severim ama göstermem oğlumda el içine çıkacak çalışacak erkeklerin içinde olacak pasif sinik olmasın dedi bence çok haklı yeni nesil annelik bende beğenmiyorum çocuğa annecim yada babaysa babacım teyzeyse teyzecim diye hitap etmek bile doğru değil uzman açıkladı ismiyle hitap edin diye çünkü bireyselleştiriyor diğerleri sanki çocuk senin bir uzvunmuş gibi çocuk sana bapımlı oluyor öyle bir algı oluşturuyor düşünün hitapta bile böyleyse gerisini hesap edin
Helal olsun size.. Gerçekten özellikle erkek annelerinin düşünce şekillerini değiştirmeleri gerek. Bugün birçok kadın erkeklerin fiziki veya ruhsal şiddetinden, kabalığından şikayet ediyorsa bunda karakter kadar yetiştirme şeklinin de önemli olduğunu düşünüyorum. (Elbette bu saydığım olumsuz özelliklerde kadınlar da var ama ataerkil bir toplum olduğumuz için, erkeklerin daha çok bu tarzda yetiştirildiğini düşünüyorum).Iyyy iğrenç düşünce lütfen o çevrenizdekilere söyleyin de iyice korunsunlar. El kapısına başlarım valla! Kimsenin kölesi değil benim çocuğum.
Kızıma da oğluma da iş yapması gerektiğini öğreteceğim ki kendi işlerini halledebilsinler.
İnşallah o çevrenizin ağa paşa çocukları bizim kızlarımızla karşılaşmaz!
Bir kızım olsun o kadar çok isterdim ki. Ama yok oğlum var ve inşallah ona temizliğin yemeğin kadının görevi değil dünya üzerinde yaşayan her canlının görevi olduğunu ve evini temizleyip çocuklarına bakıp yemek yaparsa eşine yardım ederse bir şey kaybetmeyeceğini aksine bunların normal bir şey olduğunu öğreteceğim ve lütfen oğlumun karşısına da bu zihniyette bir eş çıksın.
Valla yazınızı okudukça tiksindim!
Gormemisin cocugu olmus tutumu buysa ben buyum diyebilirim. Bence dusunceniz ve kiyas yapmaniz cok sacma. Ustume aliniyorum cunku tamda dediginiz gibiyim. Ama bilmediginiz seyler var. Birincisi cocuktan onceki sosyal hayatiniz nasildi, hamilelik nasil gecti, dogumda neler yasandi, bebek dogunca sizdeki degisimler neler oldu, bebegin gecirdigi hastaliklar var mi? Etrafinizdaki anneleri kiyaslayip kendinizce onlari kotu anne ilan edeceginize siz kendinizin daha iyisi olmaya calisin.Hayattaki tek çocuk sahibi insan ben degilim mantigindayim anneliği yaşarken kendinden fazlasıyla ödün vermek yüzde yüz çocuk odaklı yaşamak aman mikrop kapar endişesinde olmamak aman çocuğumda çocuğum diye yaşayan bir anne olmadım görmemişin çocuğu olmuş gbi davranmadım anlatabildim mi :)
15 aylık bir kızım var.3 aylıkken anneanneye bırakıp çalışmaya başladım.Oyunlar oynarız vs gelişimi güzel bir bebek aslında.Ama benim etrafında gördüğüm birşey var ve bu beni sorgulamaya itiyor ister istemez.yeni dönem annelerinde bir yavrum evlâdım hayatı ondan ibaret görme durumu mevcut. Evet evlâdım icin en iyisini yapmaya çalıştım şartlar dahilinde ama hiç olurum biterim diyen buldumcuk bir anne olmadım.Bagimli bir birey olmasını istemiyorum kızımın ilerde.Genelde serbest bıraktım ama saldım çayıra mevlam kayıra şeklinde değil kendimin de bir hayatım olduğunun çalışma şartlarımın zor olduğunun farkında olarak bu telkinle yaşıyorum.Fanusta büyümüyorum çocuğu.sizinde cevrenizde gördüğünüz böyle örnekler var mi doğru olanı mi yapıyorum yoksa ilgisiz anne miyim ben doğrularım çok birbirine girdive hep dogumdan önce kendimi şartlarım ben eleştirdiğim annelerden olmayacağım diye ve şimdi kafam ve vicdanım çok karisiyor
İyide bu sizi ilgilendirmezki. Herkes kendi doğrularına göre yetiştirir çocuğunu. Size zararı var mı buldumcuk diye etiketlediğiniz kişilerin?? Bende çocuk odaklı yaşamıyorum ama yaşayanlardan da banane diyorum. Herkes içi nasıl rahat ediyorsa öyle yapsın bizene.Hah canım işte tam anlamıyla bu işte demek istediğim buldumcuk olmak dünyada ki tek çocuk kendi çocuğun gbi davranmak bana görgüsüzlük gbi geliyor
bence doğru olanı yapıyorsun15 aylık bir kızım var.3 aylıkken anneanneye bırakıp çalışmaya başladım.Oyunlar oynarız vs gelişimi güzel bir bebek aslında.Ama benim etrafında gördüğüm birşey var ve bu beni sorgulamaya itiyor ister istemez.yeni dönem annelerinde bir yavrum evlâdım hayatı ondan ibaret görme durumu mevcut. Evet evlâdım icin en iyisini yapmaya çalıştım şartlar dahilinde ama hiç olurum biterim diyen buldumcuk bir anne olmadım.Bagimli bir birey olmasını istemiyorum kızımın ilerde.Genelde serbest bıraktım ama saldım çayıra mevlam kayıra şeklinde değil kendimin de bir hayatım olduğunun çalışma şartlarımın zor olduğunun farkında olarak bu telkinle yaşıyorum.Fanusta büyümüyorum çocuğu.sizinde cevrenizde gördüğünüz böyle örnekler var mi doğru olanı mi yapıyorum yoksa ilgisiz anne miyim ben doğrularım çok birbirine girdive hep dogumdan önce kendimi şartlarım ben eleştirdiğim annelerden olmayacağım diye ve şimdi kafam ve vicdanım çok karisiyor
Ilk olarak mükemmel annelik diye birşey yok. Ikinci olarak yaptığın gayet normal ve olması gereken davranış. Rahat ol.15 aylık bir kızım var.3 aylıkken anneanneye bırakıp çalışmaya başladım.Oyunlar oynarız vs gelişimi güzel bir bebek aslında.Ama benim etrafında gördüğüm birşey var ve bu beni sorgulamaya itiyor ister istemez.yeni dönem annelerinde bir yavrum evlâdım hayatı ondan ibaret görme durumu mevcut. Evet evlâdım icin en iyisini yapmaya çalıştım şartlar dahilinde ama hiç olurum biterim diyen buldumcuk bir anne olmadım.Bagimli bir birey olmasını istemiyorum kızımın ilerde.Genelde serbest bıraktım ama saldım çayıra mevlam kayıra şeklinde değil kendimin de bir hayatım olduğunun çalışma şartlarımın zor olduğunun farkında olarak bu telkinle yaşıyorum.Fanusta büyümüyorum çocuğu.sizinde cevrenizde gördüğünüz böyle örnekler var mi doğru olanı mi yapıyorum yoksa ilgisiz anne miyim ben doğrularım çok birbirine girdive hep dogumdan önce kendimi şartlarım ben eleştirdiğim annelerden olmayacağım diye ve şimdi kafam ve vicdanım çok karisiyor
Bir annenin görevi aslında onu hayata hazırlamaktır prenses muamelesi yapıp hiç bir iş gördürmeyip öğretmeyince kızı evlendiğinde ondan bundan iş bekliyor ve bütün hayatı bu şekilde başkalarına bağımlı geçiyor düşünün yetmiş yaşına gelmiş yemek yapmasını bilmiyor temizlik yapmıyor (çünkü hep annesi yaptı ve kardeşi yaptı) inanın böyle insan tanıyorum ve siz diyorsunızki keşke bu kadın zamanında annesinden temiz bir dayak yeseydi( şiddete karşıyım ama o an için gerçekten hak ettiği düşünüyorsunuz)belki böyle olmazdı diyorsunuz ben anne değilim ama çevrende anne olan arkadaşlarım var arkadasım kızını kesinlikle şımartmıyor iş gördürüyor ve görünüşte oğluna göre daha az seviyor oğlunu da şımartıyor daha çok seviyor neden böyle yaptığı sordum kız el kapısına gidince beni çok aramasın yoksa ben onu çok severim ama göstermem oğlumda el içine çıkacak çalışacak erkeklerin içinde olacak pasif sinik olmasın dedi bence çok haklı yeni nesil annelik bende beğenmiyorum çocuğa annecim yada babaysa babacım teyzeyse teyzecim diye hitap etmek bile doğru değil uzman açıkladı ismiyle hitap edin diye çünkü bireyselleştiriyor diğerleri sanki çocuk senin bir uzvunmuş gibi çocuk sana bapımlı oluyor öyle bir algı oluşturuyor düşünün hitapta bile böyleyse gerisini hesap edin
Tabi abartmamak lazım ama 16 aylik çocuğa çikolata alip verecek kadar da bilincsiz olmamak lazim.Şu yeni nesil annelerden ben de illallah ediyorum. Ablamın çocuğuna mesela henuz besin alerjisi olup olmadığı denenmemişse (3 gün onu yesin,problem yoksa hep yiyebilir) yemek yerken domates bile veremezsin. Çocuk 16 aylık ama kıyameti koparır.
Bebekler için olmayan ıslak mendil ile elini sildim diye panik olmuştu (elini ağzına atıyor,bunlar zararlı şeyler) . Bir gün çikolata falan alsam çocuğa koşa koşa acile götürür midesini yikatir
Bilmiyorum ya...asla böyle bir anne olmak istemem.
Etrafımda ben de çok görüyorum, hatta kadınlar kulübünde de öyle. Cocugu ile yapışık insanlar, devamlı pohpohlanan çocuklar..
İyi de gerçek dünya bu değil ki.
Bizim mesela yegene 'kuserim ama' gibi cümleler kullanmamız bile yasak (çünkü bebegi rencide edebilirmiş). Böyle çocuklar gerçek dünyaya girince bir paşa-bir prenses olmadıklarını farkına varacaklar. O zaman onların hassas kalbi kırilmayacak mi? Kırılacak. Hem de kendini avutmayi bilmedigi için çok zorlanacak...
Benim de annemle aramda yakın bir ilişki yok. İster mıydim,isterdim tabii. Ama bazı insanlar var annesini bırakmamak için iki gün iş gezisine gidemeyen, annesinden onay almadan bir iş yapamayan, annesinin ağzının ta içine bakan,özgüvensiz ve sinik, evlenince evinde annemi özledim diye ağlayan....
Böylelerini görünce de öyle olmadığım için icin sukrediyorum.
Bence siz yeni nesil annelere çok aldanmayin, iç gudulerinize ve çocuğunuzun yonlendirmelerine güvenin
Arkadaşınız gerikafalı cahilin önde gideni. Siz de bir gün anne olursanız lütfen böyle saçma sapan düşüncelerle çocuk yetistirmeyin. Böyle kafalar yüzünden kadınlar evde oturup iş yapsın, erkeğe ve ailesine hizmet etsin ve hatta çalışsa bile yine de kocasi tek bir ise elini sürmesin gibi ilkel, çağdışı bir düşünce hala var maalesef.Bir annenin görevi aslında onu hayata hazırlamaktır prenses muamelesi yapıp hiç bir iş gördürmeyip öğretmeyince kızı evlendiğinde ondan bundan iş bekliyor ve bütün hayatı bu şekilde başkalarına bağımlı geçiyor düşünün yetmiş yaşına gelmiş yemek yapmasını bilmiyor temizlik yapmıyor (çünkü hep annesi yaptı ve kardeşi yaptı) inanın böyle insan tanıyorum ve siz diyorsunızki keşke bu kadın zamanında annesinden temiz bir dayak yeseydi( şiddete karşıyım ama o an için gerçekten hak ettiği düşünüyorsunuz)belki böyle olmazdı diyorsunuz ben anne değilim ama çevrende anne olan arkadaşlarım var arkadasım kızını kesinlikle şımartmıyor iş gördürüyor ve görünüşte oğluna göre daha az seviyor oğlunu da şımartıyor daha çok seviyor neden böyle yaptığı sordum kız el kapısına gidince beni çok aramasın yoksa ben onu çok severim ama göstermem oğlumda el içine çıkacak çalışacak erkeklerin içinde olacak pasif sinik olmasın dedi bence çok haklı yeni nesil annelik bende beğenmiyorum çocuğa annecim yada babaysa babacım teyzeyse teyzecim diye hitap etmek bile doğru değil uzman açıkladı ismiyle hitap edin diye çünkü bireyselleştiriyor diğerleri sanki çocuk senin bir uzvunmuş gibi çocuk sana bapımlı oluyor öyle bir algı oluşturuyor düşünün hitapta bile böyleyse gerisini hesap edin
3 gun kurali onemli bir kural onda sikinti yok. Bal mantar patlican 2 yasina domates tuz seker 1 yasina kadar bebeklere verilmez bunda da sikinti yok. 10 aylik bebegim var telefon tv tablet izletmiyorum. Uzak tutabildigim kadar tutma cabasindayim. 2 yasindan once kullandirtmayacagim. Sekerde keza uzak durabildigi kadar dursun iyi bir sey degil. Ben cok tuketmenin cezasini cekiyorum daha 30 yasinda olmama ragmen. Ablanizda bir sikinti gormedim ben. Siz dusuncesizsiniz bence.Şu yeni nesil annelerden ben de illallah ediyorum. Ablamın çocuğuna mesela henuz besin alerjisi olup olmadığı denenmemişse (3 gün onu yesin,problem yoksa hep yiyebilir) yemek yerken domates bile veremezsin. Çocuk 16 aylık ama kıyameti koparır.
Bebekler için olmayan ıslak mendil ile elini sildim diye panik olmuştu (elini ağzına atıyor,bunlar zararlı şeyler) . Bir gün çikolata falan alsam çocuğa koşa koşa acile götürür midesini yikatir
Bilmiyorum ya...asla böyle bir anne olmak istemem.
Etrafımda ben de çok görüyorum, hatta kadınlar kulübünde de öyle. Cocugu ile yapışık insanlar, devamlı pohpohlanan çocuklar..
İyi de gerçek dünya bu değil ki.
Bizim mesela yegene 'kuserim ama' gibi cümleler kullanmamız bile yasak (çünkü bebegi rencide edebilirmiş). Böyle çocuklar gerçek dünyaya girince bir paşa-bir prenses olmadıklarını farkına varacaklar. O zaman onların hassas kalbi kırilmayacak mi? Kırılacak. Hem de kendini avutmayi bilmedigi için çok zorlanacak...
Benim de annemle aramda yakın bir ilişki yok. İster mıydim,isterdim tabii. Ama bazı insanlar var annesini bırakmamak için iki gün iş gezisine gidemeyen, annesinden onay almadan bir iş yapamayan, annesinin ağzının ta içine bakan,özgüvensiz ve sinik, evlenince evinde annemi özledim diye ağlayan....
Böylelerini görünce de öyle olmadığım için icin sukrediyorum.
Bence siz yeni nesil annelere çok aldanmayin, iç gudulerinize ve çocuğunuzun yonlendirmelerine güvenin
Evlendikten sonra telefonda seni özledim anne diye ağlayan biri okumuştum ve şok olmuştum.Şu yeni nesil annelerden ben de illallah ediyorum. Ablamın çocuğuna mesela henuz besin alerjisi olup olmadığı denenmemişse (3 gün onu yesin,problem yoksa hep yiyebilir) yemek yerken domates bile veremezsin. Çocuk 16 aylık ama kıyameti koparır.
Bebekler için olmayan ıslak mendil ile elini sildim diye panik olmuştu (elini ağzına atıyor,bunlar zararlı şeyler) . Bir gün çikolata falan alsam çocuğa koşa koşa acile götürür midesini yikatir
Bilmiyorum ya...asla böyle bir anne olmak istemem.
Etrafımda ben de çok görüyorum, hatta kadınlar kulübünde de öyle. Cocugu ile yapışık insanlar, devamlı pohpohlanan çocuklar..
İyi de gerçek dünya bu değil ki.
Bizim mesela yegene 'kuserim ama' gibi cümleler kullanmamız bile yasak (çünkü bebegi rencide edebilirmiş). Böyle çocuklar gerçek dünyaya girince bir paşa-bir prenses olmadıklarını farkına varacaklar. O zaman onların hassas kalbi kırilmayacak mi? Kırılacak. Hem de kendini avutmayi bilmedigi için çok zorlanacak...
Benim de annemle aramda yakın bir ilişki yok. İster mıydim,isterdim tabii. Ama bazı insanlar var annesini bırakmamak için iki gün iş gezisine gidemeyen, annesinden onay almadan bir iş yapamayan, annesinin ağzının ta içine bakan,özgüvensiz ve sinik, evlenince evinde annemi özledim diye ağlayan....
Böylelerini görünce de öyle olmadığım için icin sukrediyorum.
Bence siz yeni nesil annelere çok aldanmayin, iç gudulerinize ve çocuğunuzun yonlendirmelerine güvenin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?