bir kere sorununuz olduğunu kabullenmeniz ve buna çözüm bulmak istemeniz mutlu olmak istediğiniz anlamına geliyor ki güzel....
bu durumda kimse sizi anlayamaz...hele ki aynı ya da benzer şeyleri yaşamayanlar...yaşadıklarınızın geçici olduğunun siz de farkındasınız...yapacağınız şey kendinize uğraşlar bulmak sebepsiz yere kedinie deeşinize deemeğinize de yazık etmeyin ve unutmayın her inşin bir çıkışı vardır...en büyük artınız eşinizin de size destek olması..çok mutsuzsanız iş değiştiririm dediğinde neden düşünmediniz de şimdi ayrılık düşünüyorsunuz??
herkes zaman zaman zor günler atlatır kimsenin hayatı güllük gülstanlık olamaz...
branşı ne?? istifa etsin küçük yerdeymişsiniz sizin maaşınız yeter belki bir süre kpss çaışsın atanmaya çalışsın, olmadı başka bişey yapsın...(ben milli eğitime bi kez daha beddua ettim az önce)
eşim ve ben de öğretmeniz...ben ordudayım o rizede...1 yıl öncesine, hatta 6 ay öncesine kadar mükemmel sayılabilecek bir hayatımız vardı...aynı okuldaydık, 2,5 yıl bir gün bile ayrılmadık...sonra bu haziranda ünyeye tayin istedik...benim atamam yapıldı eş durumu atamalarını heyecanla bekledik burda kendimize yine mükemme bir hayat kuracaktık ama olmadı ve inanılmaz bir hayalkırıklığı....eşimin ataması yapılmadı rizede kaldı..ben ona kızdım küstüm ağladım çaresizlikten....yapacak bişeyimiz yoktu....şimdi o rizede ve ben burda geldiğim, tek başıma kaldığım b u yere alışmaya çalışıyorum...çalıştığım okulu öğrencilerimi çoook seviyordum, işime koşarak gidiyordum...şimdi burda yeni ve tek başımabir hayat yaşıyorum...anadolu lisesindeydim şimdi kız meslek lisesinde çaışıyorum (en azından anadolu kısmında) arkadaşlarım vardı burda yalnzım ve ben eşim için geldim buraya ama o nerde 7 saatlik uzak bir şehirde...ben onsuz kaldım o bensiz....saymaya kalksam bisürü bunalım...daraldım eşimi bunalttım...ama baktım olmuyor geçecek dedim, geçici dedim ve herşey pembeleşmeye başladı....
eşinizde söyleiş geçici geçecek....bunun için eğer eşinizi seviyorsanız, boşanmayı değil kötü şartları nasıl iyi hale getirebilirim diye düşünün...
(bu arada benim televizyonum da bozuldu bi o vardı ses seda yapan evin içinde kend nefes sesimle kalakaldım)
benim yaşadığım yalnızlık "gereksiz" ve boşuboşuna delirtiyor insanı ...oysa sizinki mecburiyetten atlatılması daha kolay...
yazdıklarını okudum ve sanki sen eşinden boşanmak için bahane arıyorsun gibi geldi..eşinin işi var,iyi,seni üzmüyor ve boşanmak istiyorsun.kusura bakma ama seninki resmen şımarıklık.çalışan bir bayansın.bütün gün ev hanımı olup evde otursan ne yapardın.çevrendeki insanları sevememiş olabilirsin ama bir kahve içimlik bile gidebilirsin.sana bir değişiklik olur.
sonuçta bizim yaşadığımız da gereksiz mecburiyet değil benimle birlikte eşimde 4 yıl okudu o da sınıf öğretmeni ama saçma bir sınavla sen öğretmen olamazsın dediler bu bir mecburiyet mi?bu da gereksizliğin en büyüğü.istifa etse atanamazsa ne olacak bu işe o kadar mecbur ki demek ki polis olmuş yoksa hiçbir öğretmen severek gidip polis olmaz ve imkanı olsa da 1 dakika durmaz.sizinki kolay demişsiniz bana göre de sizinki kolay çünkü şubatta eş durumu tayini var belki o zaman atanacak belki daha sonra ama atanacak onun içinde sabır lazım benim içinde tabii sabredecek güçte lazım.
ya canım bu anlattıklarının hepsi depresyon belirtisi, o yüzden sana ne söylesem boş
günde 3 saat uyuyorsun 2 haftada 6 kilo vermişsin, yani geçici aşılabilecek sorunlar yüzünden eşini sevdiğin halde boşanmayı düşünüyorsun, belki yeme düzeninde değişti
bence hemen bi doktora gitmelisin, depresyon illaki sıkıntılar yüzünden olmaz, belki beynindeki bi kimyasal uyumsuzluk var, basit bi hapla bu hormonlar dengelenecek belki..
O yüzden vakit kaybetmeden doktora git canım
benim söylemek istediğim o zaten bizimki çook daha kolay, o yüzden sizin zor günler olduğunu düşünüp sağlam durmaya çalışmanız gerek....mecburiyet tabiki, kim ister gül gibi mesleği varken hiç istemediği bi iş yapmayı...ve eşiniz de "atanamadım ne yapayım" deyip oturmamış, takdir edilesi bir durum, aksi şekilde davranıp iş beğenmeyen bi çok insan var...siz beni yanlış anlamışsınız ben de dertlendim okuyunca ve sisteme bi kez daha kızdım üzüldüm ve sağlam durun size yazık olmasın dedim...
üzüldüm ama şimdi(
bence bunu düşünüyosanız zaten ciddi bi evlilik deildir
nerdesiniz bilmiyorum ama, o gecenin bi yarısına kadar hırsızla katille burun buruna çalışmaktan yeternce bunalıyodur. Ama evini gecndrmek icin sabrediyo. Sen ona destek olmalısın bence
tersini düşün, ben de sevmyrm burayı burdan sıkıldım işim kötü cok yogun desin
gidin ordan, sen çalış, eve sen bak, eşinde yatsın evde bütün gün.
Buna ne dersin?
bu bizim suçumuz değil ki maalesefki sistemin suçu bazen bu kurumun içinde yer aldığım için nefret ediyorum ve bunu siz çok iyi anlıyorsunuzdur şimdi.teşekkürederim yorumunuz için üzülmeyin de :))
canım belki tek bi ilaç verecek o ilaç hormonal dengeni yeniden kuracak aslında başın ağrıdığında ağrı kesici almak kadar basit, tek farkı uzun soluklu olması
zaten sen kendinde bunun farkındasın psikolojik olarak yardıma ihtiyacın olduğunun:13:
bence hemen yarın gitmelisin bi doktora, hatta şimdi hemen eşine söyle eşin gelince... ben kararımdan vazgeçersem beni zorla doktora götür de...
kendine güvenmeyen kadınlar polisle evlenip onların başını yakmasın.adamlar zaten zor şartlarda stresle çalışıyor.bi de eve gelip karısının kaprisini çekmek zorunda kalmasın
2001 yılında tanıştık eşimle aynı üniversitede okuduk ben öğretmen olarak atandım o atanamadı çokta uğraşmadı polis oldu.Annem çok karşı çıktı evlenmemize babam hep gece 12 den önce eve gelmezdi sen de benim gibi olma dedi dinlemedim.İstanbul da çalıştık onun yanına tayinle geldim her şey iyiydi şimdi bir ilçeye geldik şark görevi yapıyoruz.Eşim çok anlayışlı,sabırlı,saygılı,iyi niyetlidir beni çok sever bende onu çok seviyorum.Buraya o kadar ee ne var dediniz belki de.Ama bu ilçede yapacak hiçbir şeyin olmaması ,hiçbir tanıdığın olmaması yeni bir yaşam beni bunalıma sürükledi şimdi ise eşimin işleri o kadar yoğunki bir kaç haftadır hep gece 12 de eve geliyor.
yıllarca babamı bekledim böyle yalnız büyüdüm ama şimdi tekrar aynı şeyleri yaşayacağım fikri beni resmen hasta etti 2 haftadır 6 kilo verdim sürekli ağlıyorum gerçekten çok kötüyüm hiçbirşey yiyemiyorum bile yani çocukluğumda yaşadıklarımı benim çocuklarımındayaşayacağı fikri beni çileden çıkarıyor ama onu seviyorum.
Arkadaşlar sırf iş yüzünden boşanma kararı vermek üzereyim sizce doğru mu yapıyorum lütfen bana bir fikir verin şuan sağlıklı düşünemiyorum ve aileme de söyleyemiyorum objektif bir görüşe ihtiyacım var.:2:
ayrıca şükret birçok arkadaşımız yüksek puanlar almalarına rağmen atanamıyorlar.kimileri bazı sebeplerden dolayı polis bile olamıyor eleniyorlar.en azından bizlerin işleri var.dün pomem mülakatları vardı bugun de iptal olan eğitim bilimleri sınavı yeniden yapıldı.sen ya da eşin o sınavlara girmek zorunda kalabilirdi.şükret işsiz değil evinize türkiye şartlarında iyi sayılabilecek bir para giriyor.birçok arkadaşımız polis bile olamayıp asgari ücreti bile bulmayan paralarla günde 12 saat derse girmek zorunda kalıyorlar.bence bunları düşünürsen senden çok daha kötü şartlarda yaşayanlar olduğunu görürsün.en kötüsü istanbulda çalışıp bugun terör saldırısına uğrayan kişi senin eşin olabilirdi.her işte bir hayır vardır.sen orda çok sıkılıyorsun ama en azından eşin çok da riskli bir yerde çalışmıyor.ben şırnaktayım.her an korkuyla yaşıyorum.en kötüsü de malesef polise saldıran öğrencilerim, öğrenci yakınlarım var.bu çok sinir bozucu birşey
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?