- Konu Sahibi akrepistan
-
- #1
Merhaba,
Bu konuyu açtığım için çok taşlanıcam biliyorum ama lütfen karşıt fikirlerinizi de kırmadan belirtin olur mu? Ben zaten kendimi frenleyemediğim için sizinle paylaşıyorum. 9 aylık bir kızım var. Kızımdan önce hiç bebek sevmedim, bakmadım. Bebekler hakkında, bakımı hakkında hiçbir fikrim yoktu. Bu kadar soğukken bu konuda kızıma da soğuk olurum gibi geliyordu ne bileyim saramam, ağlarsa sinirlenirim umursamam gibi ama öyle olmadı. Neyse, şimdi nerde bebek görsem istemsizce şefkatle bakıyorum, öpücük atıyorum, konuşuyorum falan (dokunmadan) ama bazen görüyorum ki bazı anneler çok umursamaz. Mesela bu sıcakta (tatil beldesindeyiz) bebeğini bebek arabasına yatırmış 7 aylık bebek artık çocuk kendi kendine üzerindeki örtüyle oynuyor annesi masadakilerle konuşuyor bebek sıkılıyor bir süre sonra ağlamaya başlıyor belli ki sıcakladı sıkıldı ama annesi kucağına almak yerine arabayı ileri geri hareket ettirip muhabbete devam ediyor hem de kakara kikiri çocuk daha şiddetli ağlıyor benim karşıdan içim gidiyor almak istiyorum o bebeği ordan sarmak öpmek biraz gezdirmek hava aldırıp serinlemesini sağlamak yada uykusu gelmiştir uyutmak falan. Yada daha 6 aylık bebeklerin önüne rahat yemek yiyebilmek için telefonda video açıp önlerine koyanları görünce içim gidiyor gidip alaşım geliyor telefonu önünden bu böyle uzar gider. Burda asla annelik kasmıyorum bunu yapacak en son insan benim çünkü hiç öyle çok araştırmacı, okuyan bir anne olmadım sadece duygularımla büyütmeye çalışıyorum tek amacım mutlu ve öZgüvenli büyümesi. Eğer bebek arabasında mutlu değilse ağlıyorsa sıkılmıştır yada terlemiştir yada uykusu gelmiştir hiç önemli değil muhabbetimi keser onu ne rahatsız ediyorsa onu gidermeye çalışırım çünkü onlar bebek dertlerini anlatamıyorlar niye ağlasın ki ben sohbet edeyim diye. Bakıyorum anneye tırnaklar o biçim saçlar fönlü giyim kuşam makyaj sürekli böyle geziyorlar ne güzel hem bebeği olup hem bakımlı bir anne ama bunları yapmak için daha küçücük bebeği televizyonun önüne oturtup saçına fön çekiyor yada oje sürüyor. Her insanın öncelikleri farklı demekki ama bebek ya bu ne bileyim. Dayanamıyorum böyle görünce o ortamdan uzaklaşıp görmemeye çalışıyorum yoksa tutamıyorum kendimi alıyorum o bebeği hemen ama bu da asla tercih ettiğim bişey değil kimsenin bebeğine müdahale etmem. Şimdi diyeceksiniz ki herkes kendi çocuğu için en iyisini düşünür ben öyle düşünmüyorum. O kadar çok duydum ki aman çocuk bu atarsın köseye kendi kendine büyür diyen, ne var ki televizyon izlemesinde diyen. Evet herkes bakar çocuğuna ama ölmeyecek kadar bakan da var hakkını veren de işte öfff ne bileyim içlendim işte.
Bu konuyu açtığım için çok taşlanıcam biliyorum ama lütfen karşıt fikirlerinizi de kırmadan belirtin olur mu? Ben zaten kendimi frenleyemediğim için sizinle paylaşıyorum. 9 aylık bir kızım var. Kızımdan önce hiç bebek sevmedim, bakmadım. Bebekler hakkında, bakımı hakkında hiçbir fikrim yoktu. Bu kadar soğukken bu konuda kızıma da soğuk olurum gibi geliyordu ne bileyim saramam, ağlarsa sinirlenirim umursamam gibi ama öyle olmadı. Neyse, şimdi nerde bebek görsem istemsizce şefkatle bakıyorum, öpücük atıyorum, konuşuyorum falan (dokunmadan) ama bazen görüyorum ki bazı anneler çok umursamaz. Mesela bu sıcakta (tatil beldesindeyiz) bebeğini bebek arabasına yatırmış 7 aylık bebek artık çocuk kendi kendine üzerindeki örtüyle oynuyor annesi masadakilerle konuşuyor bebek sıkılıyor bir süre sonra ağlamaya başlıyor belli ki sıcakladı sıkıldı ama annesi kucağına almak yerine arabayı ileri geri hareket ettirip muhabbete devam ediyor hem de kakara kikiri çocuk daha şiddetli ağlıyor benim karşıdan içim gidiyor almak istiyorum o bebeği ordan sarmak öpmek biraz gezdirmek hava aldırıp serinlemesini sağlamak yada uykusu gelmiştir uyutmak falan. Yada daha 6 aylık bebeklerin önüne rahat yemek yiyebilmek için telefonda video açıp önlerine koyanları görünce içim gidiyor gidip alaşım geliyor telefonu önünden bu böyle uzar gider. Burda asla annelik kasmıyorum bunu yapacak en son insan benim çünkü hiç öyle çok araştırmacı, okuyan bir anne olmadım sadece duygularımla büyütmeye çalışıyorum tek amacım mutlu ve öZgüvenli büyümesi. Eğer bebek arabasında mutlu değilse ağlıyorsa sıkılmıştır yada terlemiştir yada uykusu gelmiştir hiç önemli değil muhabbetimi keser onu ne rahatsız ediyorsa onu gidermeye çalışırım çünkü onlar bebek dertlerini anlatamıyorlar niye ağlasın ki ben sohbet edeyim diye. Bakıyorum anneye tırnaklar o biçim saçlar fönlü giyim kuşam makyaj sürekli böyle geziyorlar ne güzel hem bebeği olup hem bakımlı bir anne ama bunları yapmak için daha küçücük bebeği televizyonun önüne oturtup saçına fön çekiyor yada oje sürüyor. Her insanın öncelikleri farklı demekki ama bebek ya bu ne bileyim. Dayanamıyorum böyle görünce o ortamdan uzaklaşıp görmemeye çalışıyorum yoksa tutamıyorum kendimi alıyorum o bebeği hemen ama bu da asla tercih ettiğim bişey değil kimsenin bebeğine müdahale etmem. Şimdi diyeceksiniz ki herkes kendi çocuğu için en iyisini düşünür ben öyle düşünmüyorum. O kadar çok duydum ki aman çocuk bu atarsın köseye kendi kendine büyür diyen, ne var ki televizyon izlemesinde diyen. Evet herkes bakar çocuğuna ama ölmeyecek kadar bakan da var hakkını veren de işte öfff ne bileyim içlendim işte.