- 23 Eylül 2020
- 333
- 448
- 53
- 36
- Konu Sahibi whispersOFhope
-
- #1
Sevgili okurlar yine bir aile konusu ile geldim. Burada yapılan yorumlar bana farklı bakış açıları kazandırdığı için bu konuda da fikir alışverişinde bulunmak istedim. Biraz uzun yazmış olabilirim.
Biz 3 kardeşiz. Hepimiz üniversite ve ardından yüksek lisans bitirdik. Lisans döneminde ailelerimiz üçümüze de destek oldu okuttu Allah razı olsun. Yüksek lisansı hepimiz yarı burslu kazandık ve ailem benim okul paramın yarısını, erkek kardeşimin ücretinin hepsini, kız kardeşimin ise hiçbir okul parasını karşılamadı.
Daha sonra çok şükür hepimiz meslek edindik. Mesleğe ilk girdiğimizde ailem bana ‘Bizden bu kadar, artık senin mesleğin var kendi paranı kendin kazanıp geçineceksin.’ Derken (ki bence de böyle olmalı) erkek kardeşime neredeyse her ay yarım maaş da kendileri veriyordu. Kız kardeşime yine bir şey verilmedi. İkimiz de geçinemediğimiz için gafta sonları da ek işler yaptık.
Daha sonra erkek kardeşim müstakbel eşi ile kendi iş yerlerini açmak istediler. Kuracakları iş için kardeşimin eşi olacak kişinin annesi masraflara destek olurken benim ailemin olmaması erkek kardeşimi rahatsız etti. Sonra ne hikmetse annem ve babam, büyük bir şehrin güzel bir semtinde bulunan emekli maaşları ile aldıkları evi sattılar. Açacakları iş yerine destek oldular. Fakat kız kardeşime ve bana o ev parası ile ne kadar destek olduklarını söylemediler. Hatta o ev parası ile destek olduklarını bir süre inkar ettiler.
Ertesi yıl kız kardeşimle ben bir iş kurduk. Babam destek olmak istemedi. Biz de zaten destek istemedik. Annemin ısrarları ile küçük bir miktar destek oldular. Ben parayı kabul etmedim, koz kardeşime verdim hepsini. Sanırım işi yürüteceğimize inancı yoktu.
Sizce erkek kardeşimin işi için satılan bu ev, üniversite ve iş hayatında maddi bolluk sağlanması fakat kız kardeşime ve biraz da bana sağlanmaması evlat ayrımıdır diyebilir miyiz?
Benim düşünceme göre olması gereken: “ Oğlum biz seni okuttuk, yetiştirdik. Artık sen kendi adımlarını kendin at” deyip tüm evlatlarına eşit davranılabilirdi. Bunun dışında son noktada ev satılmaya karar verilmeden önce hepimizle görüşülüp “Kızlar böyle bir durum var. Kardeşinize destek olmak için bu evi satacağız. Sizin de fikrinizi almak istedik.” Gibi nezaketen de olsa bir konuşmanın geçmesi gerekirdi. En azından biz böyle bir aileydik. Saklamak yerine böyle bir konuşma ‘elit olamıyoruz ama sizi de önemsiyoruz’ mesajı verirdi diye düşünüyorum.
Yoksa “emekli maaşları ile aldıkları ev, istediklerini yaparlar, sanane” diyen içimdeki ses mi doğru? Bilemiyorum.
Fikirlerinizi merak ediyorum.
Şimdiden fikir beyan edenlere teşekkürler
Biz 3 kardeşiz. Hepimiz üniversite ve ardından yüksek lisans bitirdik. Lisans döneminde ailelerimiz üçümüze de destek oldu okuttu Allah razı olsun. Yüksek lisansı hepimiz yarı burslu kazandık ve ailem benim okul paramın yarısını, erkek kardeşimin ücretinin hepsini, kız kardeşimin ise hiçbir okul parasını karşılamadı.
Daha sonra çok şükür hepimiz meslek edindik. Mesleğe ilk girdiğimizde ailem bana ‘Bizden bu kadar, artık senin mesleğin var kendi paranı kendin kazanıp geçineceksin.’ Derken (ki bence de böyle olmalı) erkek kardeşime neredeyse her ay yarım maaş da kendileri veriyordu. Kız kardeşime yine bir şey verilmedi. İkimiz de geçinemediğimiz için gafta sonları da ek işler yaptık.
Daha sonra erkek kardeşim müstakbel eşi ile kendi iş yerlerini açmak istediler. Kuracakları iş için kardeşimin eşi olacak kişinin annesi masraflara destek olurken benim ailemin olmaması erkek kardeşimi rahatsız etti. Sonra ne hikmetse annem ve babam, büyük bir şehrin güzel bir semtinde bulunan emekli maaşları ile aldıkları evi sattılar. Açacakları iş yerine destek oldular. Fakat kız kardeşime ve bana o ev parası ile ne kadar destek olduklarını söylemediler. Hatta o ev parası ile destek olduklarını bir süre inkar ettiler.
Ertesi yıl kız kardeşimle ben bir iş kurduk. Babam destek olmak istemedi. Biz de zaten destek istemedik. Annemin ısrarları ile küçük bir miktar destek oldular. Ben parayı kabul etmedim, koz kardeşime verdim hepsini. Sanırım işi yürüteceğimize inancı yoktu.
Sizce erkek kardeşimin işi için satılan bu ev, üniversite ve iş hayatında maddi bolluk sağlanması fakat kız kardeşime ve biraz da bana sağlanmaması evlat ayrımıdır diyebilir miyiz?
Benim düşünceme göre olması gereken: “ Oğlum biz seni okuttuk, yetiştirdik. Artık sen kendi adımlarını kendin at” deyip tüm evlatlarına eşit davranılabilirdi. Bunun dışında son noktada ev satılmaya karar verilmeden önce hepimizle görüşülüp “Kızlar böyle bir durum var. Kardeşinize destek olmak için bu evi satacağız. Sizin de fikrinizi almak istedik.” Gibi nezaketen de olsa bir konuşmanın geçmesi gerekirdi. En azından biz böyle bir aileydik. Saklamak yerine böyle bir konuşma ‘elit olamıyoruz ama sizi de önemsiyoruz’ mesajı verirdi diye düşünüyorum.
Yoksa “emekli maaşları ile aldıkları ev, istediklerini yaparlar, sanane” diyen içimdeki ses mi doğru? Bilemiyorum.
Fikirlerinizi merak ediyorum.
Şimdiden fikir beyan edenlere teşekkürler