Hanımlar merhaba. Bugün biraz duygusal günümdeyim galiba. Abartıyor muyum, yoksa haklı mıyım görüşlerinizi almak istiyorum.
Eşim 4 gün önce coronaya yakalandı. Evde karantinadayız. 8 aylık kızım var bizde birşey yok şükür. Hiç beklemiyorduk, çok dikkat etmemize rağmen oldu. Sudan çıkmış balığa döndük bi anda. Eşim odaya kapandı. Ben ikiye bölündüm resmen. Sorun şu ki, ailelerimizden kimseden bir yardım görmedik. Sadece telefonla arayıp birşeye ihtiyacınız var mı deyip kapatıyorlar. Ama bunu herkes yapıyor zaten. 3 günlük tanıdığım komşu bile kapımı çalıp yemek getireyim mi diye sordu. Bugün zar zor yemek yaptım çocuğum durmuyor. Benim ailem(annemler, 2 ablam) yarım saatlik uzaklıkta. Eşimin ailesi (kayınvalidemler, görümcem) 20 dakika uzaklıkta. Yani beklerdim ki, bir kap yemek yapıp getirsinler bu kadar. Sadece bu da değil. Hamilelikte, doğumda hep yalnızdım. Tamam virüs var evet ama bir iki kap yemek yapıp getirmek çok mu zor? Çok yalnız hissettim kendimi bir anda. Abartıyor muyum bilemedim. İçimi dökmek istedim.
Güncelleme 5.sayfa.