Herkese uzun bir aradan sonra merhaba.
Bilen bilir, 5 ay önce herşeye rağmen cok sevdigim işimden psikolojik baskılara artık dayanamadım ve istifa ettim. Uzmanlığımın 4. Senesinde herşeyi bıraktım ve inzivaya çekildim. Bir bavulla cıktım o cok sevdigim evimden ve annemin babamın yanına memleketime geldim.
Alışmaya çalışma evresindeyim hala. Çünkü 7 sene tek başıma yasadım. Evim, arabam, maaşım, özgürce yaşadığım hayatından anne babasıyla yaşayan birinin hayatına dönüş yaptım. Bu bir geçiş evresi evet. Kafamı toparlayıp sıfırdan bir iş kurmayı düşünüyorum.
O kadar eğitimden, çalışma hayatından sonra ev hayatına alışmayı kendime yediremiyorum açıkçası. Evde oturmak için miydi o kadar emek diyorum. Ama sonra şükredecek duruma geçiyorum. Çünkü etrafımda tanıdığım istisnasız her ailede bir dert var. Sağlık, ölüm, işsizlik... Allahım diyorum bu nasıl bir dönem böyle! 1ayda kanserden vefat eden, annesi vefat eden, kalp ameliyatı olurken vefat eden... en acısı da geçen hafta bugün trafik kazası ile hayatını kaybeden 28 yaşındaki aile dostumuzun yiğeni oldu. Kendisinin 2 hafta sonra düğünü vardı. 2 gün önce kuzenim doğum yaptı. Yüzümüzü tek güldüren olayda bile yüreğimiz hop etti. 1 gün boyunca suni sancı verildi, bebek doğmayıp kalp atışları yavaşlayınca apar topar ameliyata alındı. Annenin kendine gelmesi saatler sürdü.
Diyeceğim o ki bu yaşımda hayata bu kadar pesimist bakar duruma geldim. Hayatımda, çevremde nefes alacagım bir alan yok. Dertleşmeye korkuyorum artık çünkü bir dokunup bin ah işitiyorum. Siizn de böyle bir gözleminiz var mı yoksa sadece ben ve çevremde mi var bu kara bulutlar?
Allah hepimizin bu zor dönemde yardımcısı olsun.
İyi akşamlar diliyorum
Bilen bilir, 5 ay önce herşeye rağmen cok sevdigim işimden psikolojik baskılara artık dayanamadım ve istifa ettim. Uzmanlığımın 4. Senesinde herşeyi bıraktım ve inzivaya çekildim. Bir bavulla cıktım o cok sevdigim evimden ve annemin babamın yanına memleketime geldim.
Alışmaya çalışma evresindeyim hala. Çünkü 7 sene tek başıma yasadım. Evim, arabam, maaşım, özgürce yaşadığım hayatından anne babasıyla yaşayan birinin hayatına dönüş yaptım. Bu bir geçiş evresi evet. Kafamı toparlayıp sıfırdan bir iş kurmayı düşünüyorum.
O kadar eğitimden, çalışma hayatından sonra ev hayatına alışmayı kendime yediremiyorum açıkçası. Evde oturmak için miydi o kadar emek diyorum. Ama sonra şükredecek duruma geçiyorum. Çünkü etrafımda tanıdığım istisnasız her ailede bir dert var. Sağlık, ölüm, işsizlik... Allahım diyorum bu nasıl bir dönem böyle! 1ayda kanserden vefat eden, annesi vefat eden, kalp ameliyatı olurken vefat eden... en acısı da geçen hafta bugün trafik kazası ile hayatını kaybeden 28 yaşındaki aile dostumuzun yiğeni oldu. Kendisinin 2 hafta sonra düğünü vardı. 2 gün önce kuzenim doğum yaptı. Yüzümüzü tek güldüren olayda bile yüreğimiz hop etti. 1 gün boyunca suni sancı verildi, bebek doğmayıp kalp atışları yavaşlayınca apar topar ameliyata alındı. Annenin kendine gelmesi saatler sürdü.
Diyeceğim o ki bu yaşımda hayata bu kadar pesimist bakar duruma geldim. Hayatımda, çevremde nefes alacagım bir alan yok. Dertleşmeye korkuyorum artık çünkü bir dokunup bin ah işitiyorum. Siizn de böyle bir gözleminiz var mı yoksa sadece ben ve çevremde mi var bu kara bulutlar?
Allah hepimizin bu zor dönemde yardımcısı olsun.
İyi akşamlar diliyorum