Daha önceki konularıma dönüp baktığımda eşimle baya baya sorunlarımız varmış diyorum. Tabi onlar buzdağının görünen kısmıydı.
Cuma gününden beri ailemin yanındayım. Bu gece 4. gece. Dört gündür kavgalıydık zaten bir dışarıda yemek yeme mevzusundan. Konuşmadık hiç dogru düzgün. Perşembe akşamı konuşmayı denedim. Yine olmadı. Karşımda konuşulacak biri olmadığını anladım artık. Sonra "ben yarın gidiyorum" dedim adam tek kelime etmedi yattı uyudu. Ben de ertesi gün birkaç parça eşyanın alıp gittim. Anca gece 11buçukta farketti evde olmadığımı da nerdesin diye aradı. Kaç gün geçti ne bi çıkıp geldi ne barışmak için bir çaba...
Vurdumduymazlığı, rahatlığı, benim düşüncelerime, üzüldüğüm şeylere önem vermeyişi, ciddiye almayışı, inat edişi, hep kendini haklı görmesi yetti artık...
Ayrılmak için ille şiddet veya ihanet mi olması lazım?
Kaç gündür ailemin yanındayım ve onun yaptıklarını gördükçe iyi ki gelmişim diyorum.
Ben bunları hak etmedim. Hiçbir şeyini eksik etmedim. Yemek çamaşır temizlik olsun hep yaptım. Eve ve ona baktığım kadar kendime de baktım hep. Ama olmadı...
Bugün babam aramış. Oğlum akşam buluşalım konuşalım demiş. Gitti akşam. Belki dedim aklı başına gelmiştir. Yok aynı tas aynı hamam. Beni suçlamak tam başka yaptığı birşey yok. Babam da böyle konularda gayet olgun, anlayışlı ve yapıcı bir insandır.
Çok severek evlendim ama karşı taraf aynı hislerde değilmiş demek ki. Aslında o kendini belli etmiş yeterince ama ben görmek istememiştim kendimi kandırmışım...
Kimse istemez yuvası yıkılsın ama bazen yıkılıyor demek ki. Çok çaba gösterdim ama olmadı...
Önümüzdeki pazartesi aile danışmanına gidicez ilk başta kabul etmemişti ama şimdilik etti galiba. Gitsek ne olur ne değişir bilmiyorum. Soğudum artık sanki tekrar ısınabilir miyim bilmiyorum.
Bu arada bir buçuk yıllık evliyiz ve çocuğumuz yok.
Okuyan herkese çok teşekkürler. Morale ve desteğe çok ihtiyacım var.
