Aynı derdin az farklısı bende de var. Annem öyle bağırıp çağırmaz ama, okul dönüşü oğluma o baktığı için, özel bir işim olursa ona bırakamıyorum. Öyle tavırlı yaklaşıyor çünkü. O da haklı diyorum aslında, başında hala kardeşlerim ve de babam var: Hem onlara hem oğluma bakması zor tabi. Ama diyorum çocuğun artık zararı olacak yaşta değilki 8 yaşında kendi kendine oynuyor zaten artık. Hiçbi bi iki saat ses çıkartmadan yüz yapmadan idare edemez diyorum. Ama işte artık bırakamıyorum ona.
Annenle konuşsan da bu yaştan sonra değişeceğini sanmıyorum. Ya söylediklerini yutacaksın (ben bazen öyle yapıyorum :) yüzümü kızarta kızarta bırakıyorum mecburiyetten, gerçi en son ne zaman bırakmıştım unuttum bile) ya da bırakmayacaksın. Aslında bir müddet dişini sıksan da o görmek istese çocukları ha.. sonuçta o da tek başına bir kadın özleyecektir onları. Biraz mesafe koymayı başarabilsen keşke. O esnada da kayınvalidenden ve eşinden destek alsan gerektiğinde. Annen de belki oturur düşünür hatasını anlar. Hem aslında çocukların yanında da böyle agresif ve bağırarak konuşması da iyi değil. Kötü örnek oluyor. Benim annem de yapıyor bazen. Ama eski toprak insanı annelerimiz, bizim gibi internet kadını değiller. onlara bakarsan bizler de öyle ortamlarda bağırış çağırış büyüdük bize bişeymi oldu :) Amannnn be güzelim boşver takma .. ne yapsan boş değiştiremezsin bu yaştan sonra.