en az 2 senedir bu foruma yazmaya niyetlenip vazgeçtim bukez yazıcam biraz hafifler miyim bilmiyorum en azından bazı insanlara ibret olur. yüzyüze gelipte kimselere anlatamayacağım derin bir okadar çaresiz kaldığım derdim var.
yaşım 29 7 yıldır evliyim 2 buçuk yaşında bir kızım var üniversite mezunuyum ama ev hanımıyım eşim memur tayin nereye çıkarsa
oraya gidiyoruz.Şuan İzmir'in küçük bir ilçesindeyiz iş imkanım yok birde kızıma bakacak kimse yok evdeyim çocuğumlayım.
Şimdi yazacaklarımdan utanıyorum sanal ortam dahi olsa utanıyorum.Şu 7 yılda kırılmadık onurum gururum kalmadı ölmeden tabuta kitlenmiş gibiyim
deneyebileceğim yöntemleri deniyorum sabır ediyorum yok kırılmıyor arkadaşlar bu tabut.
Eşimle evlenmeden önce 3 sene arkadaştık ama ben onu tanıyamamışım.nişanlıyken başlamıştı değişmeye ama devam ettirdim evlendik hergün gibi azap çekiyorum.Beni azarlıyor küfür ediyor,dövüyor ,tekmeliyor kızım bakakalıyor onu gördükçe çaresizliğimden utanıyorum.Apartmandan utanıyorum hiçkimseyle utancımdan komşuluk yapamadım evdeyim dostum yok sırdaşım yok bir allahım var birde kızım.Çocuksuzken daha cesur olabilirdim ama olmadı işte ailemden bana fayda gelmeyeceğini biliyorum geriye tek şey kalıyor paşa paşa bu acıyı yaşamak.Şimdi çocukta oldu işim dahada zor artık.Şu para ne kadar değerliymiş gücü veren para itibarı gösterten para.eşim çalışıp eve maddi katkıda bulunmadığım için her tartışmada eve bir faydan yok bari çeneni kapa otur diyor.Ayrıca bazen kedi gibi oluyor kavga sonrası bana sarılır gibi yapıyor çokta dengesiz.
Beynimde hayatımla uyumlu hale geldi karmakarışık düşüncelerim kelime hazinem daraldı unutkanlığım var hayata bağlı değiim mutlu olduğum şeyler eskisi gibi sevindirmiyor beni
insanlardan uzaklaştım mesela komşularımız ailece birbirleriyle görüşüyor eşim bana uyum sağlamazki hem apartmanda seslerimiz duyuluyor hele ramazan ayında öyle bir kavgamız olduki bende dayanamadım artık isyan ettim yedi kat yerin altındayım elimden tutacak bir dostum yok.
Yazılacak öyle çok şeyim varki bitmez bana dua edin arkadaşlar eşim düzelsin düzelmeyeceksede allahım bana çıkış yol göstersin.
yaşım 29 7 yıldır evliyim 2 buçuk yaşında bir kızım var üniversite mezunuyum ama ev hanımıyım eşim memur tayin nereye çıkarsa
oraya gidiyoruz.Şuan İzmir'in küçük bir ilçesindeyiz iş imkanım yok birde kızıma bakacak kimse yok evdeyim çocuğumlayım.
Şimdi yazacaklarımdan utanıyorum sanal ortam dahi olsa utanıyorum.Şu 7 yılda kırılmadık onurum gururum kalmadı ölmeden tabuta kitlenmiş gibiyim
deneyebileceğim yöntemleri deniyorum sabır ediyorum yok kırılmıyor arkadaşlar bu tabut.
Eşimle evlenmeden önce 3 sene arkadaştık ama ben onu tanıyamamışım.nişanlıyken başlamıştı değişmeye ama devam ettirdim evlendik hergün gibi azap çekiyorum.Beni azarlıyor küfür ediyor,dövüyor ,tekmeliyor kızım bakakalıyor onu gördükçe çaresizliğimden utanıyorum.Apartmandan utanıyorum hiçkimseyle utancımdan komşuluk yapamadım evdeyim dostum yok sırdaşım yok bir allahım var birde kızım.Çocuksuzken daha cesur olabilirdim ama olmadı işte ailemden bana fayda gelmeyeceğini biliyorum geriye tek şey kalıyor paşa paşa bu acıyı yaşamak.Şimdi çocukta oldu işim dahada zor artık.Şu para ne kadar değerliymiş gücü veren para itibarı gösterten para.eşim çalışıp eve maddi katkıda bulunmadığım için her tartışmada eve bir faydan yok bari çeneni kapa otur diyor.Ayrıca bazen kedi gibi oluyor kavga sonrası bana sarılır gibi yapıyor çokta dengesiz.
Beynimde hayatımla uyumlu hale geldi karmakarışık düşüncelerim kelime hazinem daraldı unutkanlığım var hayata bağlı değiim mutlu olduğum şeyler eskisi gibi sevindirmiyor beni
insanlardan uzaklaştım mesela komşularımız ailece birbirleriyle görüşüyor eşim bana uyum sağlamazki hem apartmanda seslerimiz duyuluyor hele ramazan ayında öyle bir kavgamız olduki bende dayanamadım artık isyan ettim yedi kat yerin altındayım elimden tutacak bir dostum yok.
Yazılacak öyle çok şeyim varki bitmez bana dua edin arkadaşlar eşim düzelsin düzelmeyeceksede allahım bana çıkış yol göstersin.