Ben kendi kardeşime baktığımda bile tahammülüm kalmamıştı. Ailemle arası çok kötüydü ve evi terketmişti. Kendisi erkek. Okulu bitmişti staj yapıyordu güya tabi. ev ortamından dolayı psikolojisi bozulmuştu çünkü. Aldım onu başka şehre yerleştim. Hem çalışıyordum hem onunla ilgileniyordum. evden çıkmıyordu, banyo yapmıyordu, yernden kalkmıyordu hatta. Her hafta doktora götürüyordum özel psikologa. Evi geçndirme derdi, iş stresi, bilmediğin şehrde yaşama korkusu, kardeşini kaybetme üzüntüsü yaşıyordum. Stajı yandı çünkü gitmiyordu. 2,5 sene uğraştım, kendine gelsin diye arkadaşlarını getirdim gezdirdim, konserlere gönderdim, doktor parası belimi resmen ortadan ikiyr ayırdı9. Artık maddi manevi tükenmiştim her gece ağlıyordum. Onun hiç umurunda değldi. Yaşamaktan vazgeçmişti resmen. delirme noktasına gelmiştim son zamanlarda. En son dedimki bak kardeşim çok yük var omuzlarımda kaldıramıyorum tek başıma. Ne olursun bana yardımcı ol kendine gel, bende senn gibş bırakırsam bizim sonumuz olmayacak, kalk yerinden ve ablana destek ol. çok şükür kendine geldi o konuşmamla çünkü emeğimi görmüştü. Çok sabretmiştim. En baştan dirsek gösterseydim değerim olmayacaktı. Atlattı her şeyi şu an benden iyi bir yerde. Her zaman da zor zamanımda yanımdaydın hakkını ödeyemem der. Çok sıkı 2 dostuzdur onunla. Yani sabrın sonu selamettir. Zaman gelir o kızda bunları anlar elbet. Hele evlensin daha çok anlayacaktır. Çok gzel bir dostluğunuz olabilir ileride.