nikim merhabalar, öncelikle Allah seni kurtarmış diyeceğim. elbette her ilişkinin dinamikleri de kişide bıraktığı izler de farklıdır da duygularının en yoğun halini de yaşamış olsan 1 ayda kurtulmuşsun. buna da şükür diyoruz biz artık:)
öncelikle şuna inan ki araman, onun aramana kızması, farklı numara vs. bunların hiçbiri ayrılık gerekçesi değil. maalesef filmlerde gördüğümüz ya da kitaplarda okuduğumuz ayrılık konuşmaları ya da gerekçeleri gerçek hayatta çok istisnai durumlar dışında gerçekleşmez ve bize hep sunulan bahaneler üzerine düşünüp bunun için değer miydi sorusu kalır. eski sevgilin zaten kabaymış, birkaç verdiğin örnekle bile bunu analiz etmek çok kolay. erişkin yaşına rağmen henüz erişkin olamamış erkekler karşı taraftan sevgi gördüğünde çoğu kez onu sömürme yoluna gidiyor, eğer sorular çoğalırsa ya da ilgi beklenirse de en adice bahaneler ardına saklanıp kaçmayı tercih ediyor. eğer bunu da böyle kabul edersen kendini yiyip bitirmeye en azından son verirsin.
bir erkek zaten ilk aydan evlilik muhabbeti açıyorsa ama sözleri de hep havada kalıp herhangi bir fiilde bulunmuyorsa çok da ciddiye almamak hatta arkamıza bile bakmadan kaçmamız lazım. benim ayrıldığım kişi beni istedikten 1 hafta sonra terk etti, bir gün önce de hevesle balayı oteli, nişan yeri bakan biriydi ve varlığıma şükrederdi. neden gitti? cevap yok. o hastalıklı bir zihne sahipti ve benim sağlıklı bir akılla, mantıkla onu anlamam mümkün değildi ben de bunu 10 ay sonra kavradım maalesef ve sorgulamaktan da artık vazgeçtim. sana da naçizane tavsiyem sorgulama, şu şöyle olsaydı böyle olmazdı, böyle davranmasaydım gitmezdi gibi hele kendini suçlayıcı düşüncelere sakın kapılma çünkü ağzına kuş tutsan yine de giderdi, biri gitmeyi kafaya koyduysa, her tavrın ona batıyorsa o gider, sessizce yanında dursan ne isterse yapsan da yine gider ki bu yolu da tercih eden çok insan görüyorum maalesef ama sonu yine hüsran oluyor.
ben de 29 yaşındayım, hiçbir şey için geç kalmış sayılmayız, bunun bir kuralı yok, toplumsal normu da yok, eğer macera aramıyorsak kendimize bu gibi insanlarla ne olursa evlenelim de sonra gerekirse boşanırız yeter ki bir evliliği tadalım diyecek kadar çılgınca fikirlerimiz yoksa ve biraz hayatımıza, kendimize saygı duyuyorsak bize saygı duyan, birlikte bir ömrü geçirebileceğimiz, varlığımızdan bunalmayan aksine varlığımızla tamamlanan insanlarla olmalıyız, evlilik de gerçekleşecekse bu şartlarda gerçekleşmeli yoksa bugün belki de özlemle kurulan o evlilik hayali bizim kabusumuz olur ve bir ilişkiyi bitirmekten de çok daha yıpratıcıdır boşanma süreci şüphesiz ki...[/QUO
canım cok tesekkur ederım yorumun ıcın ve dıger arkadaslarada tesekkur ederım... ben nasıl unutacagım bu yalanı dolanı cok sacmalıyorum bılıyorum ama pişman olup aramasını ıstıyorum neasıl bı celıskıdeyım bılmıyorum..ır okadarda nefret edıyorum tıksınıyorum.. benden vazgecmesıne tahammul edemıyorum ayrılık seklıne tahammul edemıyorum.